ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Του ενορίτη μας κ.Νικολάου Βοϊνέσκου

Πριν από χρόνια, κάποια κυρία που δεν είχε σχέση με την Εκκλησία, αποφάσισε να ανάψη το καντήλι της, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, επειδή ο γιός της σώθηκε από βέβαιο θάνατο μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Το καντήλι της είχε να το ανάψει περισσότερο από 30 χρόνια!

Ανέβηκε λοιπόν πάνω στην καρέκλα για να κατεβάσει τη σκονισμένη κανδήλα, αλλά τότε κάποιος την τράβηξε από πίσω, από τα μαλλιά και το φόρεμα, και την έριξε κάτω. Έπεσε ανάσκελα και μάλιστα χτύπησε άσχημα.

«Άρα λοιπόν, σκέφθηκε, κάποιος φοβάται πολύ να ανάψω την κανδήλα! Εγώ όμως θα την ανάψω! Και όχι μόνο θα την ανάψω, αλλά θα κοιτάξω να ξαλαφρώσω και λίγο την ψυχή μου σ’ έναν Εξομολόγο».

Πράγματι, έκανε δεύτερη προσπάθεια, κατέβασε την κανδήλα, την έπλυνε, την άναψε, καθάρισε το εικονοστάσι, και άρχισε να θυμιατίζει. Την ώρα που θυμιάτιζε, την έσπρωξε πάλι κάποιος από πίσω και την έριξε κάτω. Με αποτέλεσμα να της φύγει το θυμιατό από το χέρι και να πέσει επάνω στα σκεπάσματα, τα οποία άρχισαν να καίγονται. Ευτυχώς, είχε την ετοιμότητα να σηκωθεί γρήγορα όρθια για να πάρει νερό και να σβήσει τη φωτιά. Η ζημιά ήταν σχετικώς μικρή.

Και τότε σκέφθηκε: «Α, ώστε και το θυμιάτισμα ακόμα δεν σ’ αρέσει; ΄Η μήπως επειδή πήρα την απόφαση να πάω να εξομολογηθώ;».

Το βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί, μεταξύ ύπνου και εγρηγόρσεως (οι Αγιορείτες λένε  «μεταξύ ύπνου και ξύπνιου»),  «είδε» ένα πλήθος ανθρώπων που περίμεναν ο ένας πίσω από τον άλλον για Εξομολόγησι, και συγχρόνως «άκουσε» κάποια φωνή να της λέει:

-Μην πας! Δεν βλέπεις; Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καιρό. Κι ύστερα, θα σε διώξει! Είσαι τόσο μεγάλη αμαρτωλή… Αφού έχεις 30 χρόνια να πάς! Άδικα θα πάς!

- Όχι, απάντησε αυτή, θα πάω! Ό,τι κι αν λές εσύ, όποιος κι αν είσαι, εγώ θα πάω. Γιατί πρέπει κι εγώ να σωθώ και το παιδί μου να βοηθήσω!

Με αυτά τα λόγια, είδε να ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μια φοβερή μαϊμού, η οποία της είπε με ανθρώπινη φωνή:

-Ώστε θέλεις να πάς, έ; Τότε, άτιμη, θα σε πνίξω!...

Και όρμησε επάνω της, έτοιμη να την κατασπαράξει. Αλλά εκείνη εντελώς αυθόρμητα φώναξε αντιστεκόμενη:

-Χριστέ μου, ελέησόν με! Παναγία μου, βοήθησέ με! …

Και τότε ο δαίμονας εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του μια φοβερή δυσοσμία τόσο αποπνικτική, ώστε αναγκάστηκε μέσα στην νύχτα να ανοίξει τα παράθυρα για να αεριστεί το δωμάτιό της.

Την υπόλοιπη νύχτα δεν κοιμήθηκε, αλλά προσευχόταν με όποια προσευχή ήξερε από μικρή. Την επόμενη, πρωί-πρωί πήγε στην εκκλησία, έπεσε στα πόδια του Πνευματικού, τα αγκάλιαζε, τα φιλούσε και συνεχώς έκλαιγε…. έκλαιγε… έκλαιγε… αδειάζοντας το βάρος των αμαρτιών της και διαλύοντας όλη τη δυσοσμία της ψυχής της, που είχε μαζευτεί για περισσότερα από 30 ολόκληρα χρόνια μέσα της.

Κατόπιν, σαν ένα πουλάκι που πετά στον ουρανό και σαν ένα φώς λαμπερό, έφυγε από το ιερό εξομολογητήριο, νοιώθοντας σαν να μην πατά στη γή. Και φθάνοντας στο σπίτι της αγρύπνησε και προσευχήθηκε όλη εκείνη τη νύχτα που ακολούθησε.

Αλλά ο δαίμονας είχε λυσσάξει μαζί της. Γι’ αυτό, όλη τη νύχτα χτυπούσε τα παράθυρα, έτριζε τις εικόνες, πετούσε πέτρες στα κεραμίδια, έβαζε τα σκυλιά να γαυγίζουν και τις γάτες να νιαουρίζουν στα παράθυρα και άλλα πολλά, με σκοπό να την τρομάξει και να σταματήσει την προσευχή της. Αυτή όμως παρέμεινε σταθερή και απτόητη. Και από τότε άρχισε μία νέα πορεία ενάρετης διαγωγής.  

Από το βιβλίο: «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς» του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.