Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Πώς αντιμετώπιζαν τις θλίψεις οι Άγιοι

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου


Ο Θεός είναι ο Πάνσοφος και Πανάγαθος Πατέρας μας. Όπως, λοιπόν, οι επίγειοι πατέρες προσπαθούν με διαφόρους τρόπους να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους, έτσι και ο Ουράνιος Πατέρας μας με τα αγαθά που μας χαρίζει και με τις θλίψεις που επιτρέπει, επιδιώκει τη θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.

Αυτή την αλήθεια γνώριζαν οι Άγιοι, γι’ αυτό δεν θεωρούσαν τις θλίψεις δυστυχία και συμφορά. Γι’ αυτούς κακό, δυστυχία και συμφορά είναι μόνο η αμαρτία, διότι: α) η αμαρτία μας χωρίζει από το Θεό και το συνάνθρωπο και διχάζει τον ίδιο τον εαυτό μας και β) από την αμαρτία προέρχονται η φτώχεια, η πείνα, οι αρρώστιες, οι πόλεμοι και ο θάνατος.

Οι Άγιοι θεωρούσαν τις θλίψεις επίσκεψη Θεού, ευλογία, χαρά και πηγή αγιασμού. Γι’ αυτό ανησυχούσαν και εστενοχωρούντο όταν δεν είχαν θλίψεις, διότι αυτό το θεωρούσαν εγκατάλειψη Θεού, ενώ όταν είχαν θλίψεις, όχι μόνο δεν εστενοχωρούντο αλλά ευχαριστούσαν και εδόξαζαν τον Θεό γι’ αυτές, όπως εμείς τον ευχαριστούμε για την υγεία και για τα αγαθά που μας χαρίζει.

Ο πρωτοκορυφαίος και πρώτος στις θλίψεις απόστολος Παύλος έφτασε στο σημείο να χαίρεται και να καυχάται για τις θλίψεις που περνούσε για την αγάπη του Χριστού. Γράφει χαρακτηριστικά στις επιστολές του: «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ.α΄24) και «ήδιστο ουν μάλλον καυχήσομαι αν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού» (Β΄ Κορ. ιβ΄9). Και έφθασε σε αυτό το θαυμαστό σημείο διότι γνώριζε ότι «όν αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. ιβ΄6,10) και ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η΄18).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας κάποτε για το σκοπό των θλίψεων είπε: «με τις θλίψεις ή σβήνουμε αμαρτίες ή κάνουμε λαμπρότερο το στεφάνι που θα μας χαρίσει ο Θεός στην αιώνια ζωή». Όταν δε ήταν στην εξορία έγραψε: «ο πόνος είναι η ανωτάτη ακαδημία στην οποία εφοίτησαν τα ευγενέστερα πνεύματα της ανθρωπότητας και στην οποία πρέπει να φοιτήσουμε όλοι». Η ζωή του παρά τις πολλές και μεγάλες δοκιμασίες ήταν μια διαρκής δοξολογία προς τον Θεό και την επισφράγισε με την μνημειώδη φράση του: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Ο Αββάς Δωρόθεος, που αγαπούσε με όλη του την καρδιά το Θεό, έλεγε: «Σ’ αγαπώ Θεέ μου όχι από φόβο ούτε γιατί μου έχεις ετοιμάσει τον παράδεισο, σ’ αγαπώ γιατί σταυρώθηκες για μένα». Κάποτε γέμισε το σώμα του από πληγές. Τότε γεμάτος εμπιστοσύνη και υπακοή στο Θεό έλεγε: «Θεέ μου είμαι έτοιμος να δεχτώ από το χέρι Σου, ό,τι θέλεις. Θέλεις να γίνω λωβός; Θέλεις να γίνω λεπρός; Θέλεις να γίνω σκωληκόβρωτος; Ό,τι θέλεις, Θεέ μου, θα το δεχτώ. Μόνο ένα σε παρακαλώ μη μου στερήσειςž μη μου κλείσεις την πόρτα του παραδείσου».

Ο πολυδοκιμασμένος, νεώτερος άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος, όπως ο απόστολος Παύλος, είχε αρπαγεί στον ουρανό και είχε δει τις πολλές μονές που έχει ετοιμάσει ο Θεός για τους μετανοημένους ανθρώπους, είπε: «Αν γνώριζε ο άνθρωπος τι αγαθά του έχει ετοιμάσει ο Θεός στην αιώνια ζωή, θα είχε την υπομονή να ζήσει όλη την επίγεια ζωή του κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο όπου θα τον έτρωγαν σκουλήκια.

Πριν λίγα χρόνια με αξίωσε ο Θεός να συναντήσω τον πατέρα Εφραίμ της μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Τον παρακάλεσα να μου πει κάτι για να με στηρίξει στη δοκιμασία μου και εκείνος μου είπε: «Νικολάκη παιδάκι μου, δεκάρες να δώσουμε και θα πάρουμε χρυσάφι αμέτρητο».

Αληθινά, αδελφοί μου, δεκάρες είναι οι θλίψεις αυτής της πρόσκαιρης και μάταιης ζωής, χρυσάφι δε αμέτρητο είναι η ανείπωτη δόξα και ευτυχία της αιώνιας ζωής. Ας δώσουμε λοιπόν τις δεκάρες, ας υπομείνουμε αγόγγυστα τις θλίψεις της παρούσας ζωής, ατενίζοντας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, οι οποίοι δια πολλών θλίψεων εισήλθαν στη βασιλεία των ουρανών, για να πάρουμε και μεις με τη χάρη και το έλεος του Θεού το αμέτρητο χρυσάφι της βασιλείας των Ουρανών.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κ.Νίκο,

Σας ευχαριστούμε για τα πνευματικότατα άρθρα που δημοσιεύει το μπλογκ της Αγίας Βαρβάρας. Νομίζουμε ότι αυτή είναι η καλύτερη συσεργασία που έχει το μπλόγκ.
Δυστυχώς, πολλές φορές ξεχνάμε τις ευεργεσίες του Θεού και συνεχώς διαμαρτυρόμαστε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ευνοημένοι είμαστε από τον Θεό.
Αλλά και όταν έρχονται οι θλίψεις, πάλι ξεχνάμε την χρησιμότητά της.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε τον κ. Νίκο για την πνευματικότατη ανάλυση των θλίψεων στη ζωή μας. Πράγματι αν ο Θεός ενδιαφέρεται και για τον αριθμό των τριχών της κεφαλής μας όπως μας έχει ο ίδιος διαβεβαιώσει τότε πολύ περισσότερο έχει μετρήσει και ζυγίσει από πρίν την θλίψη που μας πρέπει ώστε να θεραπευτεί η ψυχή μας. Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποια θλίψη δεν προέρχεται από το Θεό ακόμα και όταν φαινομενικά ο άνθρωπος την προκαλεί από μόνος του. Το ζήτημα είναι να μην νομίζει ο άνθρωπος ότι η συγκεκριμένη θλίψη έρχεται για να λαμπρύνει ο ...στέφανός του ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός την έστειλε προς θεραπεία κάποιας αρρώστιας (πνευματικής). Τα λέω αυτά γιατί σε γνωστή εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας την Τρίτη 17-2-2009 τοποθετήθηκε ένα παρόμοιο θέμα με διαφορετικό τρόπο λέγοντας ο παρουσιαστής ότι αν φταίς τότε αυτό το Σταυρό δεν σου τον έδωσε ο Θεός αλλά τον έβαλες μόνος σου στον εαυτό σου. Κάτι που είναι λάθος αν σκεφτεί κανείς ότι τότε θα έπρεπε για κάθε λάθος του ο κάθε άνθρωπος (και μάλιστα για κάθε πνευματικό λάθος του δηλαδή αμαρτία) να πληρώνει με τον αντίστοιχο σταυρό. Στην πράξη όμως πολύ λίγα απ΄ αυτά που κάνουμε πληρώνουμε (και πάλι μας φαίνονται και βαριά) κι αυτό ένεκα της φιλανθρωπίας του Θεού ο οποίος ό,τι επιτρέπει να γίνεται το κάνει αποσκοπώντας όχι στο να ...εξοφλήσουμε κάποιο λογαριασμό, αλλά στο να θεραπευτούμε από κάποια ψυχική (πνευματική) ασθένεια, δηλαδή προς το συμφέρον μας. Το ότι βέβαια τις περισσότερες ασθένειες ο άνθρωπος είναι αυτός που τις θρέφει και τις μεγαλώνει, αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά οι θλίψεις που του έρχονται δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας αμείλικτης νομοτέλειας που διέπει τον κόσμο, ακόμα και τον πνευματικό κόσμο, αλλά αποτέλεσμα της φιλανθρωπίας του Θεού ο οποίος κρίνει πότε πρέπει και πότε δεν χρειάζεται να υποστεί τις συνέπειες ή κάποιες από τις συνέπειες της αμαρτίας του ο άνθρωπος. Βέβαια εκείνο που μας κρίνει τελικά είναι το πώς δεχόμαστε εμείς αυτές τις θλίψεις που έτσι κι αλλιώς προέρχονται από το Θεό. Γιατί δε σημαίνει πως οποιοσδήποτε σηκώνει μια θλίψη (ανέχεται για την ακρίβεια) έχει εξασφαλίσει τον παράδεισο αφού οι θλίψεις από μόνες τους δεν οδηγούν αναγκαστικά στη σωτηρία, αφού έτσι θα καταστρατηγείτο η ελευθερία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος παραμένει ελεύθερος ή να τις αποδεχθεί με δοξολογία προς το Θεό ή να τις δεχθεί γογγύζοντας προς Αυτόν οπότε κατακρίνεται. Παράδειγμα οι δύο ληστές επί του σταυρού οι οποίοι υπέφεραν το ίδιο αλλά δεν κράτησαν την ίδια στάση απέναντι στο Χριστό, οπότε ο ένας σώθηκε και ο άλλος κατακρίθηκε (μολονότι πολλοί επηρεασμένοι από απόκρυφα ευαγγέλια ισχυρίζονται το αντίθετο). Έτσι οι θλίψεις μπορούν να παρομοιαστούν με τις χειρουργικές επεμβάσεις του γιατρού που είναι απαραίτητες να γίνουν αλλά που δεν έχουν σίγουρο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμά τους εξαρτάται από το πώς θα αντιδράσει ο (πνευματικός) οργανισμός. Χωρίς αυτές όμως θεραπεία δεν θα υπήρχε περίπτωση να έρθει.