Περί Παραλύτου

κ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ,

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Ο Κύριος θεραπεύει τον παράλυτο χωρίς να αφήσει ίχνη της ταυτότητός Του, χωρίς να ταράξει με το πομπώδες όνομά Του. Γι’ αυτό και παρέμεινε άγνωστος στον ευεργετημένο παράλυτο. Δεν τον τάραξε με τον λόγο και τη νουθεσία Του. Δεν τον αναστάτωσε με την προτροπή της αλλαγής της ζωής του. Αλλά και κάτι ακόμη. Δεν του κάνει τη μισή θεραπεία, ώστε τι υπόλοιπο μισό να διαμαρτύρεται και να του δημιουργεί ανειρήνευτη κατάσταση. Δεν του θεραπεύει μόνο το σώμα, αλλά μετά από λίγο τον βρίσκει στον Ναό και του κάνει και τη θεραπεία της ψυχής. «Μηκέτι ἁμάρτανε» από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, «ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται», για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο, εξυπ0ονοών ότι η πηγή της παραλυσίας και του δράματός του ήταν η κατάσταση της αμαρτίας του. Ο Κύριος δεν βιάζεται να τα κάνει όλα μαζί και στον ίδιο τόπο, αλλά του θεραπεύει πρώτα το σώμα, μετά του θεραπεύει την ψυχή. Στην αρχή στον τόπο του δράματός του, και έπειτα στον τόπο της λατρείας, στον ναό.

Το Ευαγγέλιο αυτό (του παραλύτου) δεν αποτελεί μια υπόμνηση ενός θαύματος μόνο, αλλά αποτελεί μια αφορμή αφύπνισης για όλους μας. Όλοι βρισκόμαστε παράλυτοι με πνευματική τύφλωση, με αναπηρία, με χωλότητα, με ξηρότητα, με αδυναμία στα πόδια, με ανεπάρκεια στα χέρια, ξεγελασμένοι από τον ορθολογισμό μας, γύρω από μια κολυμβήθρα, την κολυμβήθρα των δακρύων και των χαμένων ελπίδων αυτής της ζωής. Η Εκκλησία προσπαθεί να επαναπροσανατολίσει την καρδιά μας από την νοοτροπία των σταγόνων του θεϊκού ελέους της παλαιάς Διαθήκης προς τον ωκεανό της αγάπης του Θεανθρώπου.

"Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός..."