Ευρώπη και Χριστιανισμός

 Μητρ.Ναυπάκτου Ιερόθεου

Όταν ο Χριστιανισμός γίνεται ιδεολογία, τότε κάνει τον άνθρωπο επιθετικό, φανατικό, φαντασιόπληκτο οραματιστή, πράγμα που έχει φοβερές κοινωνικές συνέπειες.

 Έναν τέτοιο Χριστιανισμό, που συνδέεται με την ιδεολογία και την μεταφυσική, που αφήνει αλύτρωτο το πνεύμα του ανθρώπου δεν τον θέλουν οι δυτικοί και τον απεκήρυξαν με το σύνθημα του θανάτου του Θεού. Δεν μας χρειάζεται ένας θεός που είναι σκληρός και αδυσώπητος στον ανθρώπινο πόνο και τις υπαρκτικές και υπαρξιακές του ανησυχίες, που δεν μπορεί να πλησιάση τον άνθρωπο τρυφερά και στοργικά.

 Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι σωστό εμείς οι Ορθόδοξοι να καταφερόμαστε μόνον εναντίον των Ευρωπαίων ότι ζουν τον «πνευματικό μηδενισμό» τους και το υπαρξιακό κενό, ούτε ακόμη να υπερασπιζόμαστε έναν Χριστιανισμό που πρέπει να τεθή στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όταν αυτός ο Χριστιανισμός αποτελεί πικρή και οδυνηρή ανάμνηση για τους ανθρώπους αυτούς, με τους ιδεολογοποιημένους θρησκευτικούς πολέμους και τις εξουσιαστικές τάσεις.

 Άλλο είναι το χρέος των ορθοδόξων σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Έργο τους είναι να προσφέρουν την ησυχαστική θεολογία της ορθοδόξου παραδόσεως, που εκφράζει έναν Θεό αγάπης και φιλανθρωπίας, ο οποίος πλησιάζει στοργικά τον κουρασμένο άνθρωπο, χωρίς να τον ξεκουφαίνη με την σκληρότητα της ιδεολογικής και ηθικιστικής λογοπλοκίας και του μεταδίδει λόγο ζωής που εισέρχεται μέσα στα ερεβώδη σπήλαια του θανάτου, τον οποίο βιώνει καθημερινά μέσα στην ύπαρξή του. Ο δυτικός άνθρωπος χρειάζεται έναν λόγο που χρησιμοποιεί γιατρικά και όχι γιατροσόφια, χρησιμοποιεί δηλαδή λάδι για τις πληγές, μέλι για τον γλυκασμό, κερί για τον φωτισμό και λιβάνι για την ευώδη ανύψωση. Κάθε ορθόδοξος λόγος χωρίς το λάδι, το μέλι, το κερί και το λιβάνι είναι απνευμάτιστος και απονευρωμένος. Έναν τέτοιο λόγο είχαν οι κατά Χριστόν σαλοί, γι’ αυτό και αυτοί είναι απαραίτητοι στην σκληρή και λογικοκρατούμενη απάνθρωπη εποχή μας.