Ο Βασίλης

          Συμπληρώθηκαν σήμερα  σαράντα ημέρες που ένας δικός μας άγγελος δοξολογεί τον Θεό. Το πρόσωπό του είναι  ιλαρό και φωτεινό αλλά έγχρωμο. Η στολή του τώρα είναι λευκή. Όταν ήταν εδώ, ανάμεσά μας, διακονούσε και δοξολογούσε το Θεό με το κόκκινό του στιχάρι, στο ιερό ή στην χορωδία.

          Ο Βασίλης πρεσβεύει για εμάς και εμείς προσευχόμαστε για την ψυχή του. Σήμερα στο Dolisie πάνω από 200 πιστοί και ορφανοί φίλοι κα συγκάτοικοί του προσευχήθηκαν στο μνημόσυνό του.

          Ίσως ήταν ο πιο ζωηρός από τα μικρά αγόρια του Ορφανοτροφείου μας στο Dolisie. Ήταν ένδεκα χρονών, πολύ αγαπητός στα παιδιά μας, αλλά και στους συμμαθητές του στο σχολείο «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ» της Εκκλησίας μας. Έζησε κοντά μας περίπου δύο χρόνια.

          Πέρυσι εκδηλώθηκε η αρρώστια του που τον εμπόδιζε και τον σοβάρεψε. Μια βρογχοκήλη, που σιγά σιγά έγινε ευδιάκριτη, δυσκόλευε το παιδί. Η κυρία Δωροθέα, που δεν είναι απλώς διευθύντρια του Οικοτροφείου αλλά παραπάνω από μητέρα για τα μικρά μας, τον πήγε αμέσως στο καινούργιο κρατικό νοσοκομείο. Έκαναν εξετάσεις και απέκλεισαν τον καρκίνο. Τότε επενέβησαν οι συγγενείς του λέγοντας ότι είναι κληρονομική και οικογενειακή η περίπτωσις της ασθενείας του και γνωρίζουν παραδοσιακούς τρόπους για να την θεραπεύσουν. Έτσι πριν το Πάσχα τον πήραν κοντά τους, όπως άλλωστε είχαν το δικαίωμα, στο χωριό του για θεραπεία.

          Στις 25 Μαΐου, και ενώ ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω τη μεθεπόμενη για το Congo, με ειδοποίησε ο π. Δημήτριος ότι ο Βασίλης έφυγε για τον ουρανό. Τους στείλαμε τα έξοδα της κηδείας του και αμέσως ανεχώρησαν από το Dolisie με το σαράβαλο αυτοκίνητο της Εκκλησίας μας, αφού δεν έχουμε ένα καλύτερο. Ταξίδεψαν μια ολόκληρη μέρα στον παλιόδρομο για να πάνε στο χωριό του το Mindouli που απέχει περίπου 400 χιλιόμετρα από το Dolisie. Εκεί έφτασαν ο π. Δημήτριος με δύο από τους ψάλτες της ενορίας, την κυρία Δωροθέα και τον διευθυντή του Σχολείου μας. Αγόρασαν φέρετρο, τον έντυσαν και τον ετοίμασαν για την κηδεία.

          Κατά τα έθιμά τους τον νεκρό τον αποθέτουν μπροστά στο σπίτι, στην αυλή επάνω σε ένα κρεββάτι με «ουρανό», στολισμένο με ανοιχτόχρωμες δαντέλλες και κορδέλες σαν νυφικό κρεββάτι. Εκεί γύρω του κάθονται όλοι και τραγουδούν,, κατ’ αυτούς πένθιμα όλη την νύκτα. Στο σπίτι του διάβασαν το τρισάγιο και εκεί έκαναν αργότερα και την κηδεία του Βασίλη.

          Φαίνεται όμως ότι οι συγγενείς όχι μόνον δεν ήταν χριστιανοί, αλλά και εξασκούσαν πρακτικές της μαγείας. Ήθελαν να επωφεληθούν από το νεκρό σώμα και να το χρησιμοποιήσουν σαν μέσο πλουτισμού. Τα χέρια και τα οστά του νεκρού είναι πολύτιμα για τους μάγους και ο θείος του δεν θα έχανε την ευκαιρία να τα πουλήση, εάν δεν τον εμπόδιζαν οι δικοί μας. Προσπάθησαν να κάνουν σατανικές τελετές που ήξεραν, αλλά ήταν αδύνατον. Απορούσαν, γιατί δεν μπορούσαν να εξασκήσουν τα μαγικά τους στο σώμα του μικρού νεκρού. Οι γείτονες ανησύχησαν και κάλεσαν την αστυνομία για την προστασία των ανθρώπων της Εκκλησίας. Έτσι μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα  της εντάσεως, αντιπαραθέσεως της Εκκλησίας με τους δαίμονες, και τον θρίαμβο της πίστεως, ετάφη στο κοιμητήριο του Mιndouli ο μικρός μας Βασίλης. Η επιστροφή τους ήταν πιο δύσκολη, καθώς χάλασε στο δρόμο το αυτοκίνητο. Τίποτε δεν γίνεται ανώδυνα στο Congo.

          Εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, μνημονεύετε στην προσευχή σας τον μικρό Βασίλη, που ο κόσμος στην σύντομη ζωή του, του πρόσφερε αρφάνια, φτώχια και αρρώστια. Η αγάπη σας όμως του έδωσε την χαρά στο Ορφανοτροφείο μας και η αγάπη Του του χάρισε την σωτηρία της ψυχής του και το εισιτήριο για την αιώνια χαρά.

Congo 4 Ιουλίου 2010

Ιερομόναχος Θεολόγος

Δροσοσταλίδα