ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ( Ιωάν.17,1-13)

Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΤΟΠΟΣ

            Επειδή ο Χριστός γνώριζε ποια κατάσταση θα δημιουργούνταν μεταξύ αυτών που θα εμφανιζόταν ως οπαδοί Του σχετικά με την μεταξύ τους ενότητα, τέσσαρες φορές στην αρχιερατική Του προσευχή παρακάλεσε τον Πατέρα Του για το θέμα αυτό. Δηλ. ανησυχούσε κατά κάποιο τρόπο για το μέλλον του μυστικού Σώματος, την Εκκλησία.

            Και δικαιολογημένα. Γιατί οι διασπάσεις  ανάμεσα στους πιστούς αποτελούσε αρχαία παράδοση. Οι διαφορές μεταξύ των χριστιανών είναι τόσο αρχαίες, όσο και η Εκκλησία.  Ήδη μεταξύ του στενού κύκλου των μαθητών Του λίγο  πριν από το πάθος Του είχαν παρουσιασθεί διαφωνίες  για τις θέσεις « εν τη βασιλεία Του». Αμέσως μετά την ίδρυση της Εκκλησίας « πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός» ( Πράξ. 6,1) μεταξύ της μερίδας των εξ Ιουδαίων χριστιανών και της μερίδας των προσήλυτων Ιουδαιοχριστιανών.

            Μετά την αρχαία Εκκλησία ήδη από τον 2ο αι. μ.Χ. συγκλόνισαν οι μεγάλες αιρέσεις που προέρχονταν από τις εγωιστικές αντιλήψεις των δημιουργών τους που επέμεναν στις πλανεμένες δοξασίες των.

            Από τη εποχή του Παύλου μέχρι και σήμερα στις αιρέσεις προστέθηκαν και τα σχίσματα, τα οποία προέρχονται κι’ αυτά από παρόμοιες αιτίες. « εγώ μεν Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού». ( Α΄Κορινθ. 1,12», ως εάν «μεμέρισται ο Χριστός». Το « εγώ» είναι εκείνο που υποκινεί και τα μεν και τα δε. Εγώ! Παντού το διαλυτικό της ενότητας. Το « Εγώ».

            Ο Ιησούς που προσευχήθηκε τόσο για την ενότητα των δικών Του, έδωκε και τη συνταγή για την αποκατάσταση της φοβερής αυτής ασθένειας της πνευματικής Του οικογένειας.

            Για να αποφευχθούν τα σχίσματα και οι αιρέσεις που προέρχονται από το « εγώ», υπέδειξε ένα αποτελεσματικό φάρμακο: « τον έσχατον τόπον» (Λουκ. 14,10». Αν προτιμούμε παντού και πάντοτε την τελευταία και άσημη θέση για τον εαυτό μας, τότε δεν υπάρχει φόβος να δημιουργηθούν τέτοιου είδους ζητήματα.

            Ο χριστός υπέδειξε το φάρμακο αυτό ως αντίδοτο της μανίας των Φαρισαίων να επιδιώκουν « την πρωτοκλησίαν εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς» ( Μτθ. 23,6).

            Βέβαια το φάρμακο αυτό ισχύει για τις φιλοπρωτίες από οπουδήποτε κι’ αν προέρχονται. Αν στη θέση της εγωιστικής φιλοπρωτίας τίθετο το ταπεινό « λάθε βιώσας», δεν θα παρουσιάζονταν κανένα πρόβλημα από τα οποία δημιουργεί ο εγωισμός.

            Αν καθένας μας στο μέγα δείπνο της Βασιλείας του Θεού αγωνίζονταν να καταλάβει « τον έσχατον τόπον», και επέμενε να μένει εκεί μέχρι να ακούσει τη φωνή του οικοδεσπότη « φίλε προσανάβηθι ανωτέρω», πόσο διαφορετική θα ήταν η θέση της Εκκλησίας! Αλλά και η κατάσταση ολόκληρου του κόσμου, ο οποίος θα επηρεάζονταν οπωσδήποτε από αυτό το πνεύμα.   

            Σήμερα δυστυχώς, και όχι μόνο σήμερα, εμείς οι εκκλησιαστικοί, αντί να έχουμε επηρεάσει « τον κόσμο»,έχουμε επηρεασθεί εμείς από αυτόν. Αντί εκείνος που θα ήθελε να γίνει πρώτος να είναι πάντων δούλος, σήμερα εκείνοι που δεν έπρεπε να είναι δούλοι αγωνίζονται πως θα είναι οι πρώτοι κύριοι πάντων.

            Οι έριδες όμως αυτές και τα σχίσματα και οι διχοστασίες και οι ζηλοτυπίες, ο « ζήλος» από τα υψηλότερα στρώματα της Εκκλησίας μεταδίδονται στα κατώτερα. Και έτσι μέσα σε μικρές χριστιανικές ομάδες παρουσιάζονται συχνά να επικρατεί μεταξύ τους πνεύμα φιλοπρωτίας και όχι ευγενούς άμιλλας ως προς την προσφορά της διακονίας   

            Ο Κύριος συνέστησε και παρεκάλεσε  « ίνα ώσι εν» όλοι. Όλοι να είμαστε ένα, μια ενότητα. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο διασπαστικό πνεύμα επικρατεί ανάμεσα στους χριστιανούς, φανερώνει, ότι έχουμε συμμορφωθεί με το πνεύμα του «κόσμου» και ότι η νοοτροπία μας αυτή δεν μπορεί να ονομασθεί χριστιανική,

            Δεν θα μπορούσε ο Απ. Παύλος μετά από τόσους αιώνες και πάλι να επαναλάβει και σε μας τα ίδια λόγια που απηύθυνε στους Κορινθίους : «  όπου γαρ εν υμίν ζήλος και έρις και διχοστασίαι ,ουχί σαρκικοί έστε και κατά άνθρωπο περιπατείτε;» ( Α΄ Κορινθ. 3,3).

            Αν όμως σήμερα εξακολουθούμε να είμαστε «σαρκικοί» και να βαδίζουμε « κατ΄άνθρωπον» και όχι « κατά Χριστόν», τότε δεν μπορούμε να είμαστε δικοί Του. Και αν σήμερα  θεωρούμαστε δικοί Του, Εκείνος  « εν εκείνη τη ημέρα» θα μας αποκηρύξει.

            Ο λόγος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά η σημερινή κατάσταση δεν επιτρέπει συγκάλυψη. Διότι αν και στις γραμμές του χριστιανισμού δεν ακούγεται η σώζουσα Αλήθεια, τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Ευτυχώς όμως που το πνεύμα της Αλήθειας έχει κληροδοτήσει στον κόσμο τις σωτήριες Αλήθειες Του.

            Τελικά είναι ανάγκη στο θέμα της ενότητας πρέπει να ευθυγραμμισθούμε προς τη γραμμή του Χριστού. Αν πλησιάζουμε προς Αυτόν και το Πνεύμα Του, τότε θα πλησιάζουμε προς το κέντρο που είναι κοινό για όλους. Διότι μόνον Αυτός είναι το κεντρικό σημείο, ο ακρογωνιαίος λίθος προς τον Οποίο οφείλουμε να κατευθυνόμαστε. Και όταν γίνεται αυτό θα επιτυγχάνεται και η μεταξύ μας ενότητα, αλλά και όλα τα άλλα υψηλά και ευγενή κατορθώματα.   

π.Γ.Στ.