Ομολογία Χριστού

Στην Καμπότζη μερικοί χριστιανοί είχαν συγκεντρωθεί  σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν. Δεν πρόλαβαν καλά καλά να αρχίσουν, και ο ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από μουσουλμάνους στρατιώτες. Προχώρησαν μέσα στο ναό και ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα του Χριστού, την οποία πέταξαν με περιφρόνηση κάπου κοντά στην είσοδό του.
   Μια δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο, που σκόρπιζε τον τρόμο:

   -Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από δω μέσα, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του. Διαφορετικά θα τουφεκιστεί την ίδια στιγμή.
   Το δίλημμα ήταν τρομερό και περιθώρια εκλογής δεν υπήρχαν. Και η άθεη εξουσία δεν αστειευόταν. Συχνά είχε δείξει το αποτρόπαιο πρόσωπό της. Αλλά και ο συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ο πειρασμός μεγάλος. Τι θα κάνουν; Θα ομολογήσουν ή θα αρνηθούν τον Χριστό;
   Ο ένας ήταν αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες επρόκειτο να παντρευτεί. Αξίζει να θυσιαστεί και να σβήσουν τα όνειρά του και οι όμορφες προσδοκίες του; Ο δεύτερος σκεπτόταν το σπίτι του, την οικογένειά του, την γυναίκα του ,τα παιδιά του....Ο τρίτος, ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον είχαν να σκεφθούν. Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας. Τα λόγια του Κυρίου: "ο φιλών ...υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος" ,είχαν κιόλας ατονίσει μέσα τους.
   Έτσι, ένας-ένας προχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπιασμένη την ψυχή. Δεν ήταν πορεία μελλοθανάτων, ήταν νεκρική πομπή αρνητών, που επορεύετο με στιγματισμένο μέτωπο, για να θάψει την νεκρή της πίστη. Έφτασαν στην εικόνα του Χριστού, την έφτυσαν και βγήκαν έξω ζωντανοί. Ζωντανοί,αλλά νεκροί.
                    " Όνομα  έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι ",
κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήσει ο αρνητής και ο προδότης;
   Και τελευταία έμεινε μια νεαρή κοπέλα δεκαπέντε-δεκαέξι ετών, που η αγάπη της για τον Χριστό της έφερε στην μνήμη τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: " Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; " Τίποτε απολύτως.
   Οι στρατιώτες δεν είχαν καμμία αμφιβολία."Και αυτή το ίδιο θα κάνει", εσκέφθηκαν."Λύγησαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγήσει η μικρή;" Κι όμως έμειναν κατάπληκτοι από τη στάση της. Ατάραχη εκείνη επλησίασε την εικόνα. Τα μάτια της βούρκωσαν, όταν ατένισε τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσίματα της προδοσίας των δειλών. Γονάτισε. Πήρε την εικόνα στα χέρια της. Τη σκούπισε, την ασπάστηκε ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθύριζαν:
                -ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΡΝΗΘΩ,ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!
   Οι στρατιώτες πρόταξαν τα όπλα. Μια ομοβροντία ήλθε να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στη χορεία των Μαρτύρων. Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιόν μας. Εμείς άραγε, θα κάναμε το ίδιο στη θέση της;

π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου " ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ ".

Νικ.Βοϊνέκσος