Ο ΠΡΩΤΟΣ ΟΡΟΣ
Αν η φιλαυτία είναι το καρκίνωμα που καταστρέφει την
ανθρώπινη κοινωνία, η απάρνηση του εαυτού μας είναι βασικός όρος για την
κοινωνία μας με τον Θεό. Σήμερα μάλιστα που ατενίζουμε τον Τίμιο Σταυρό, μας
δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για την απάρνηση του εαυτού μας ως μέσον
καταξίωσης και του εγώ μας.
Ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του δεν κατόρθωσε ποτέ να
συλλάβει το μέγεθος της προσφοράς που προέρχεται από την άρνηση του εαυτού μας. Αντίθετα πίστευε πως εξυπηρετώντας σ’
όλα τον εαυτό του κέρδισε έδαφος στην κοινωνική άνοδο. Η τακτική αυτή οδήγησε σε πλήρη ταύτιση του ανθρώπου με τον
εαυτό του, σε σημείο που να χάσει τη δυνατότητα της προοπτικής που εξασφαλίζει
την απόσταση και ζωντανεύει με ρεαλισμό την εικόνα του με τις πραγματικές του
διαστάσεις.
Έτσι γεννήθηκε στη σκέψη του ανθρώπου μια υπερτροφική
αντίληψη για τις δυνατότητές του και το ρόλο του μέσα στη ζωή. Ως αποτέλεσμα
αυτού του φαινομένου σήμερα βλέπουμε να εξαγοράζονται συνειδήσεις, ν’
ανατρέπονται αρχές, να κυριαρχεί παντού η λάμψη των υλικών πραγμάτων, φθάνει να
μη θιγεί ο κάποιος εαυτός μας, αρκεί να ικανοποιηθεί κάποιος άλλος. Σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος λατρεύοντας τον
εαυτό του έπεσε θύμα της αγάπης του.
Με αυτά τα
ανθρωποκεντρικά δεδομένα οι άνθρωποι πλουτήσαν σε γνώσεις και κατακτήσεις και
φτώχυναν στον εξωραϊσμό του πνεύματός των. Λησμόνησαν πως η πραγματική αξία του
ανθρώπου δεν έγκειται στις τεχνολογικές εξελίξεις. Και αυτή ακόμα η προσέγγιση
της αλήθειας με τον ανθρώπινο στοχασμό και η πιο μικρή σύλληψη των υπερκόσμιων
χάνουν την αντικειμενική τους αξία, όταν ο άνθρωπος επηρεάζεται από την δύναμή
των αντί να απογειώνουν το πνεύμα, το κρατούν δέσμιο στην προσγείωση. Γι’ αυτό
και ο δρόμος της αληθινής προόδου ξεκινάει εκ των έσω κι όχι απ’ έξω.
Η απάρνηση του εαυτού μας είναι ο πρώτος όρος για μια
χριστοκεντρική ζωή. Αυτή η ζωή είναι φως, ελευθερία, αλήθεια, ζωή. Όποιος είναι
αιχμάλωτος των κακιών του δεν μπορεί να
γνωρίσει Θεό. Κι όποιος συνδέει τον εαυτό του με τον υλικό κόσμο δεν μπορεί να
νοιώσει την πνοή της ελευθερίας και της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια και η
ελευθερία είναι καρποί θυσίας και ενός σκληρού αγώνα των δυνάμεων των έσω προς
τα έξω.
Το «απαρνησάσθω εαυτόν» που απευθύνει ο Κύριος προς όλους μας
δηλώνει μια επανάσταση εναντίον του κοινωνικού καταστημένου, η οποία στερεώνει
και δημιουργεί. Γιατί πίσω από την απάρνηση του εαυτού μας κρύβεται το σπάσιμο
μιας αλυσίδας μικροτήτων, το γκρέμισμα των ειδώλων μας, η αντικατάσταση των
απατηλών προσφορών με τον κόσμο των καθαρών εννοιών, τις ακατάλυτες αρχές μιας
ζωής με κέντρο την αλήθεια και το σωτήριο πνεύμα του Θεού.
Οπότε ο άνθρωπος βγαίνοντας από τον εαυτό του πλησιάζει τον
Θεό. Και προσεγγίζοντας τον Θεό βρίσκει τον αληθινό εαυτό του, την
αληθινή εικόνα που του ταιριάζει. Κι ο κόσμος όσο κι αν χειροκροτεί στη
φαινομενική άνοδο μας ή υποκλίνεται στην πρόσκαιρη δύναμη μας, θα έλθει στιγμή
την ώρα της κάμψης της ισχύος μας, που θα μας αποδοκιμάσει, θα μας αρνηθεί αν
δεν διαθέτουμε αντίκρισμα της εξωτερικής λαμπρότητας, που είναι ο
εσωτερικός της θησαυρός.
Ενώ το πνεύμα του Θεού αποτελεί σταθερό σημείο στήριξης και
ακλόνητο δεδομένο από το οποίο μπορούμε να αντλούμε ψυχική αντοχή και προσωπική
ολοκλήρωση.
Οι μεγάλες πτήσεις απαιτούν το ξαλάφρωμά μας από το
ατομιστικό στοιχείο και την απόρριψη του βάρους των παθών μας. Και όλα αυτά δεν
γίνονται παρά αν αρνηθούμε και σταυρώσουμε τον εαυτό μας πάνω στο ξύλο της
θυσίας και του χρέους και ακολουθήσουμε με πιστότητα την πορεία που χάραξε ο
Χριστός.
Αν δεν το κάνουμε αυτό, θα σέρνουμε τα βήματα μας κάτω από την επιρροή των εφήμερων πραγμάτων
και θα μείνει κλειστή για μας η είσοδος
στη Βασιλεία του Θεού.
Το «απαρνησάσθω εαυτόν» δεν είναι μεγάλη απαίτηση του Χριστού. Είναι ο
όρος για ψηλές πτήσεις. Γι αυτό τα ύψη αποτελούν προνόμιο μόνον εκείνων που
ελεύθεροι από δεσμούς ρίχνονται με πίστη στην κατάκτησή τους.
Πηγή: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, «Κυριακάτικοι Αντίλαλοι»
1 σχόλιο:
Αιωνία του η μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου