"Γεύσασθε και ίδετε..."

 

Το Κοινωνικό της Προηγιασμένης Θ. Λειτουργίας

          Οι άνθρωποι δέχονται στη ζωή τους προσκλήσεις για συμμετοχή σε επίσημα δείπνα και συμπόσια. Υπάρχει όμως και η πρόσκληση της Εκκλησίας για συμμετοχή σ’ ένα ωραιότερο, πνευματικότερο και σωτήριο συμπόσιο. Είναι αυτό το προφητικό «γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος». Είναι η πρόσκληση για συμμετοχή στο τραπέζι της Θ. Ευχαριστίας, για να μετάσχουν οι πιστοί στη μυστική τράπεζα, όπου προσφέρεται το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου.

          Ο ψαλμικός αυτός στίχος έχει ένα προφητικό νόημα, το οποίο σχολιάζοντας ο Μ. Βασίλειος γράφει τα εξής:«Όπως το μέλι όσο κι αν το βλέπει με τα μάτια κανείς ότι είναι ωραίο και γλυκό δεν μπορεί να το καταλάβει, αν δεν το γευτεί, έτσι γίνεται κι εδώ. Δεν μπορούμε να νοιώσουμε τη γλυκύτητα  του λόγου του Θεού, αν δεν εμβαπτίσουμε το νου μας στα δόγματα της Αλήθειας, δηλ. αν δε αποκτήσουμε προσωπική πείρα της χρηστότητας του Κυρίου. Διότι η γεύση είναι μια εμπειρία.    

     Αλλά γιατί με τη γεύση; Διότι όπως με τη βρώση έγινε η παρακοή των πρωτοπλάστων, έτσι και τώρα ο Κύριος αποκαθιστά και πάλι τον άνθρωπο με τη βρώση του Άρτου της Ζωής, με τη Θ. Κοινωνία. Ο άνθρωπος καθαίρεται και επανέρχεται στον παράδεισο. Η γεύση και η βρώση αυτή δεν κλείνει τον παράδεισο, αλλά τον ανοίγει σε κάθε πιστό και τον ενώνει με τον Θεό.

      Ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει: «Εγεύσασθε ουκ ευκαίρως και απεθάνετε. Φάγετε ευκαίρως και ζήσεσθε»

«Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος»!

Πόσο μεγάλη είναι η θεία συγκατάβαση και φιλανθρωπία του Θεού για τον άνθρωπο! Αυτό το «γεύσασθε και ίδετε», είναι όπως το «λάβετε, φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…». Πόσο ευλογημένος θα πρέπει να νοιώθει ο άνθρωπος, όταν αξιώνεται μιας τέτοιας συμμετοχής στο ευχαριστιακό τραπέζι λαμβάνοντας μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Ο Χριστός το διαβεβαιώνει ρητά: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».

Η πρόσκληση αυτή που την ψάλλουμε τόσο κατανυκτικά στο «Κοινωνικόν» της Θ. Λειτουργίας των προηγιασμένων, είναι ανάγκη συνεχώς και αδιαλείπτως να την οικειοποιούμαστε για ν’ απολαμβάνουμε τα πνευματικά αγαθά της «δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης».