Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Η μνήμη...πονάει "όπου κι αν την αγγίξεις"



Επιστολή σ’ έναν σύγχρονο νέο
  
          «...Η Ελευθερία. Ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά ν’ αρχίζει από εκεί. Και η ελευθερία είναι μια μνήμη που κάθε γενιά πληρώνει το τίμημά της. Η δική μου γενιά πλήρωσε το τίμημα την ώρα της Κατοχής. Η δική σου ποιο τίμημα πλήρωσε; Το μόνο για το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεσαι, είναι ότι παραβίασες πόρτες ανοιχτές και οργίασες με την ανοχή που σου χάρισε η σαστισμένη από την εξέλιξη κοινωνία.
          Είσαι ένας ήρωας της εποχής άνευ εμποδίων. Θυμάσαι τι δήλωνες;
          Αμφισβήτηση, εξέγερση, σπάσιμο της εξάρτησης, γκρέμισμα των φραγμών, κατάργηση των απαγορεύσεων, εκπλήρωση των επιθυμιών.
          Και τι απέδειξες απ’ όλα αυτά στην πράξη; Ότι εξασφάλιζες με το αζημίωτο την ατομική σου καλοπέραση που τη συγχέεις με την γυμνή κόψη του φρικτού μυστηρίου της ελευθερίας.
          Είσαι όμως πιο «αστός» από εκείνους που κατηγορείς, όταν διεκδικείς με το ζύγι κάτι πιο πολύτιμο από την ατομική ευδαιμονία. Γιατί αυτό που ζητείς έξω σου, την ελευθερία, δεν την έχεις μέσα σου. Δεν σου μιλούν ποτέ για την «κόψη την τρομερή», ώστε να νοιώθεις τη νόημα των παρακάτω στίχων:
          Χωρίς κανένα κάγκελο και δίχως
          απεραντοσύνη
          χωρίς αιωνιότητα
          δίχως τ’ αντίθετο της
          αγέννητη και ξένη προς τον θάνατο
          λάμπει στα φυλλοκάρδια η ελευθερία. (Ν. Καρούζος)
          Έμαθες να λατρεύεις το ΕΣΥ σου. Η ελευθερία όμως ζει με το βαρύ ΕΣΥ που σηκώνεις μέσα σου.
          Αυτό το ΕΣΥ οι παλιοί δάσκαλοι και ήξεραν και μπορούσαν να το διδάξουν. Μας είχαν συστήσει σε κάποια πρόσωπα, για να μας χτίσουν το ΕΣΥ μας. Μας γνώρισαν για δάσκαλο της αρετής τον ξυπόλητο ρακένδυτο, τον έφηβο γέροντα, τον χασομέρη της διαλεκτικής, τον Σωκράτη, ο οποίος εισηγήθηκε τον πολιτισμό. Κι ακόμη μας έλεγαν ότι Άνθρωπος θα πει μια πληγή από λόγχη, δύο καρφιά στις παλάμες, ένας Γολγοθάς στο πνεύμα και στο κορμί, ένας σταυρός που λάμπει στην καρδιά σαν μαρτύριο και μαρτυρία Αγάπης.
          Μας γνώρισαν Αυτόν που είναι η μόνη αγάπη, η εξόριστη, η κυνηγημένη στους δρόμους, η λιθοβολημένη, που κυκλοφορεί μέσα στις αρτηρίες  μας , μέσα στο αίμα μας, που τελετουργεί τα πάθη μας και την ανάστασή μας: τον Χριστό.
          Αυτά τα υποδείγματα έδινε εκείνο το σχέδιο για να πλάσει εκείνο το ΕΣΥ.
          Πες μου, τώρα που βγαίνεις στον κόσμο μεσ’ από την ανατιναγμένη παιδεία, ποιο πρότυπο έχεις βάλεις στην θέση αυτού του σχεδίου που ρήμαξες; Έχεις;

Πηγή: Τάσος Λιγνάδης, «Καταρρέω» (Καθημερινή, 4-11-1984)           

Δεν υπάρχουν σχόλια: