Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Θωμά) Ευαγγέλιο : Ιω. 20, 19- 31

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Εν ολίγοις

            Στην αναστάσιμη χαρά που ζει αυτή την περίοδο η Εκκλησία μας ο απόστολος Θωμάς παρουσιάζει μία ανθρώπινη στάση μπροστά στο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου. Κύριο θέμα του ευαγγελίου είναι η απιστία και η πίστη. Η αμφισβήτηση του Θωμά παρουσιάζεται ως μία αυθόρμητη και ανθρώπινη συμπεριφορά, σε σημείο που να φαίνονται δικαιολογημένα τα λόγια του: «Εάν δεν βάλω τα χέρι μου στον τύπο των ήλων και δεν βάλω τα χέρι μου στην πλευρά του, δεν πρόκειται να πιστέψω».

            Δηλ. θέλει να βεβαιωθεί, ν’ αγγίξει με τα χέρια του τα σημάδια του σταυρικού θανάτου του Χριστού για να πιστέψει. Και πράγματι μετά από οκτώ μέρες  από την πρώτη δυνατότητα με τους μαθητές, ο Κύριος εμφανίζεται πάλι και καλεί το Θωμά να ψηλαφίσει τα σημάδια των Παθών και να γίνει πιστός.

Ο Αναστημένος Χριστός δεν ελέγχει την απιστία του Θωμά, δεν κρίνει τη στάση του, δεν καταδικάζει τη συμπεριφορά του. Ο Θεός δοκιμάζει τις αντοχές μας στις οριακές στιγμές του πόνου, της αδυναμίας, της κόπωσης και της εξάντλησης. Βέβαια ο Θεός γνωρίζει τα όρια μας, απλά εμείς στις δύσκολες στιγμές συνειδητοποιούμε την ολιγοπιστία μας. Αυτό δεν εμποδίζει όμως το Θεό ν’ αποκαλύπτεται με αγάπη  σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Να φανερώνει και να προσφέρει τα σημάδια της μυστικής παρουσίας Του σε όποιον αναζητά να Τον ψηλαφίσει, δηλ. σε όποιον οικοδομεί την πίστη του στην εμπειρία και στο πνευματικό βίωμα.

Η αμφισβήτηση του Θωμά έχει βρει πολλούς μιμητές στην πνευματική ιστορία του ανθρώπου. Οι περισσότεροι ξεκινούν από μια προϋπόθεση, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός για τα ανθρώπινα δεδομένα και κατά συνέπεια πρέπει να ερμηνευτεί στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας. Η προϋπόθεση αυτή όσο κι αν φαίνεται λογικοφανής οδηγεί από την αρχή σε άρνηση της ευαγγελικής αλήθειας, αλλά και σε αντιφάσεις και έλλειψη αντικειμενικότητας.

            Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μία από τις χριστιανικές διδασκαλίες που θα μπορούσε να υποστεί την οποιαδήποτε αλλοίωση. Ήταν και είναι το κεντρικότερο γεγονός και μήνυμα της πίστης μας. Ο Απ. Παύλος λέγει: «Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, κατά τας Γραφάς, και αναστήθηκε κατά την Τρίτη ημέρα και εμφανίστηκε στον Κηφά, στους δώδεκα, έπειτα μία φορά σε πάνω από πεντακόσιους αδελφούς  από τους οποίους οι περισσότεροι ζουν μέχρι σήμερα. Έπειτα στον Ιάκωβο και μετά σ’ όλους τους Αποστόλους».

            Η πίστη του Παύλου ήταν τόσο βέβαιη, ζωντανή και ουσιαστική για το χριστιανικό μήνυμα, ώστε ομολογεί, ότι αν ο Χριστός δεν ανασταίνονταν δεν έχει νόημα η πίστη και το κήρυγμά μας.

            Αλλά η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μόνο ένα μήνυμα ή μια διδασκαλία, αλλά ένα ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε τους πρώτους χριστιανούς και τους οδήγησε στην βεβαιότητα, ότι στο πρόσωπο του Χριστού είχε ανατείλει μια νέα πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Το δώρο της ζωής που έχασε ο πρώτος Αδάμ λόγω της αμαρτίας του, επιστράφηκε πάλι ως δυνατότητα σ’ αυτόν και σε όλους τους απογόνους του.

            Ο Θωμάς βλέποντας τον Αναστημένο Κύριο έκανε τη σωτήρα ομολογία: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου»  και από τότε χωρίς αμφιταλαντεύσεις στρατεύτηκε  στην υπηρεσία του χριστιανικού κηρύγματος. Έχουν περάσει  πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε αυτό το υπεριστορικό αυτό γεγονός και η Εκκλησία μας παραμένει ο μάρτυρας αυτής της αλήθειας της Ανάστασης του Κυρίου της.

            Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε το σώμα του Αναστημένου Χριστού, αλλά ζούμε έντονα την εμπειρία και πίστη της Εκκλησίας που είναι αποτυπωμένη στη λατρευτική μας ζωή. Ο Χριστός μακάρισε όλους εκείνους που δεν τον είδαν αλλά τον πίστεψαν. Εμείς στηρίζουμε την πίστη μας στους αγίους Αποστόλους που με το μαρτύριό τους στερέωσαν την πίστη και είναι μάρτυρές της. Ένας τέτοιος μάρτυρας είναι και αυτός που γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία,  ο απόστολος Θωμάς.

            Η αλήθεια του ευαγγελίου είναι πειστική και όποιος την προσεγγίζει με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του αναγνωρίζει τη δυναμικότητα που έχει. Ας αφήσουμε λοιπόν όλοι αυτή την αληθινή πίστη να πληρώσει την ύπαρξη μας, για ν’ ακούσουμε εν ώρα κρίσεως να αναφέρεται και σε μας  προσωπικά ο μακαρισμός του αναστημένου Κυρίου, «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

            Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη!

π. γ. στ.