Έτσι ξαφνικά…. Ψυχή Ζώσα

Φυλακίζω τα λουλούδια που μου στέλνει ο ουρανός.

Δεν τ’  αφήνω να τα δει ο ήλιος, να πετάξουν κλάρες.

Κλεισμένα ερμητικά...

Αναζητώ εγώ την ηδονή μου,

πονώ με αγκάθια εγωισμού αγγίζοντας…

Χαίρομαι κι ας ξέρω

ότι θα κλάψω απ’ την πληγή της αμαρτίας.

Κάπου-κάπου ανοίγω το κλουβί- την καρδιά μου ήθελα να πω-

και τα ποτίζω με «ζον ύδωρ», μη και μαραθούν

και ο εγωισμός μου πέσει πάλι.

Και ξανά κλεισμένα ερμητικά…

Και συνεχίζω την ζωή μου ελεύθερα να ζω

αγνοώντας τους φυλακισμένους μέσα μου·

σαν άδικος χωροφύλακας της δεκαετίας της τότε

κρατώντας την ταμπέλα «τάξη και ασφάλεια»,

κάνοντας πως δεν βλέπω τάχα το κακό.

Κάποιο μεσημέρι να…

Δειλά τ’ ανοίγω το σκουριασμένο το πορτάκι

και αντικρίζω το μαραμένο μπουκέτο·

λες και δεν το’ ξερα;

Απ’ την πρώτη μέρα της φυλάκισης.

Μα άλλο να φαντάζεσαι τις μυρωδιές

κι άλλο να εισπνέεις την σαπίλα της τραγικής στιγμής.

Πώς να την ονομάσω;

Απόγνωση, πτώση, κόλαση;

Όλα στο ίδιο σκοτεινό μπουντρούμι μ’ οδηγούν.

Αποτυχημένη, στεγνή από αρετή

πάω να ξεφορτωθώ τα άλλοτε άνθη,

που τώρα κάθε άλλο παρά με άνθη μοιάζουν.

Τα κοιτώ με μάτια θαμπά

κι αυτό γιατί κάποτε ήλπιζα στην ευωδία τους.

Κι έτσι ήρθε το τέλος.

Κι έμεινα δίχως σκοπό.

Η ψυχή από τότε δεν ξανάσανε ποτέ.

Βλέπεις, έλειπε το απαλό αγέρι της προσευχής.

Το ζεστό φως της προσμονής Του!

Μια μέρα· μια από τις κενές σε ουσία

Ανοίγω και τί να δω!

Ένα τόσο δα ανθάκι ευωδιαστό, μ’ ωραίο χρώμα!

Απόρησα: «Μα πώς;»

Κι ο Κηπουρός που σιωπηλά πάντα δίπλα μου καθόταν

μού απάντησε:

«Μπήκε τη μέρα που μετάνιωσες!»

Ψυχή Ζώσα