Αιρέσεις: Ένας θανάσιμος κίνδυνος

Καταφύγιο περιθωριακών

            Οι αιρέσεις είναι το πλαστό καταφύγιο των περιθωριακών ατόμων, που αναζητούν σ’ αυτές λύση των ατομικών τους προβλημάτων. Σε ορισμένες χώρες η εξάπλωση των αιρέσεων αποτελεί ανησυχητικό φαινόμενο. Λ. χ. μια τέτοια χώρα είναι η Βραζιλία που στη δεκαετία του ’ 80 εμφανίσθηκαν περισσότερες από εκατό ( 100) αιρέσεις Πεντηκοστιανής κατεύθυνσης με εκατομμύρια οπαδούς, μεταξύ των φτωχότερων τάξεων του λαού.

            Οι αιρέσεις μεταφέρουν σε φανταστικούς κόσμους, ενεργούν δε σαν ένα ναρκωτικό και χαρίζουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας  που απουσιάζει από τη ζωή τους.

         Οι αιρέσεις οργανώνουν αυτοσχέδιες τελετές λατρείας του Θεού με την καθοδήγηση νεαρών κυρίως ατόμων, που με το μικρόφωνο στο χέρι εξάπτουν τη φαντασία των συγκεντρωμένων. Οι νέοι αυτοί δεν έχουν καμία σχεδόν θεολογική παιδεία, αυτοαναγορεύονται σε προεστούς της λατρείας και μεταφέρουν στο « πλήρωμα» τις προσωπικές τους επιδιώξεις και στοχασμούς.

        Συχνά επίσης καταφεύγουν στους ξορκισμούς του σατανά, πράγμα που δείχνει την ανάπτυξη του αποκρυφισμού  στα προβληματικά περιβάλλοντα των καταφρονημένων του κόσμου.

      Η ανάλυση του φαινόμενου αυτού από τις Εκκλησίες οδήγησε σε ερμηνείες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ορισμένοι βλέπουν τη στροφή των πτωχών προς τις αιρέσεις σαν συνέπεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που οδηγεί τις φτωχότερες μάζες σε αναζήτηση λύσης, μια και υπόσχονται ορισμένες αιρέσεις προσφορές υλικών προσφορών ή υπόσχονται την εξεύρεση εργασίας. Κατ’ άλλους οι στρεφόμενοι προς τις αιρέσεις αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από τους ποιμένες της Εκκλησίας και καταφεύγουν στους Πεντηκοστιανούς. Επίσης ο εκμονδερνισμός της κοινωνίας ενίσχυσε την επιθυμία της ιδιωτικής ελευθερίας και διευκόλυνε τη δραστηριοποίηση των αιρέσεων. Πρόκειται για νέες θρησκείες της « υπεραγοράς».

         Όλοι ανησυχούν. Οι εκκλησίες  της  Δύσης με τον τρόπο των δικών τους ενεργειών ανησυχούν για το ρεύμα των χριστιανών τους που γίνονται θύματα των αιρέσεων. Αναγνωρίζουν ότι πρέπει να επιστρέψουν σε πνευματικότερες θέσεις που τις έχασαν για χάρη της κοινωνικής παρουσίας.

     Η ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί ακόμη να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης που την περιτριγυρίζει. Η καμπάνα χτυπά από τον άλλο κόσμο και υποβάλλει την ανάγκη πιστότητας στη παράδοση.

            Είναι καλύτερο τα λάθη των άλλων να μας γίνονται μαθήματα, πριν χρειασθεί να διδαχθούμε από τα λάθη τα δικά μας.    

( Αρχιεπ. Αθηνών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ)