ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου) Ευαγγέλιο : Λ. κ. 19, 1-10

Η ΚΑΚΙΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΕΠΛΟ ΤΟΥ ΖΗΛΟΥ

       

   Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας αφηγείται την περίπτωση του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Πρόκειται για ένα πρόσωπο μισητό λόγω του επαγγέλματος του. Ο πλούτος του ήταν καρπός αδικίας και αρπαγής από την είσπραξη των φόρων.

          Ο άνθρωπος όμως αυτός είχε μέσα του την επιθυμία να γνωρίσει τον Χριστό, και όταν ήλθε στην πόλη του  ο όχλος τον εμπόδιζε να πλησιάσει το Χριστό και αυτό τον οδήγησε σε μία παράτολμη και ασυνήθιστη κίνηση: να σκαρφαλώσει σε  μία συκομουριά. Εκεί τον στοχοποίησε ο Κύριος καθώς περνούσε απ’ εκεί και του απεύθυνε την πρόσκληση : «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι», κατέβα γρήγορα  κάτω, γιατί θα μείνω στο σπίτι σου.

          Αυτό όμως δυσαρέστησε  τον κόσμο, γιατί ένας αμαρτωλός τελώνης δεξιώνονταν στο σπίτι του τον αναμάρτητο Χριστό. « πάντες διεγόγγυζον ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι».

          Βέβαια ο Ζακχαίος με τη συμπεριφορά του που ολοκληρώθηκε με τη γνήσια μετάνοια και την αποκατάσταση της αδικίας, σώθηκε αυτός και η οικογένεια του και αποδείχθηκε ένας γνήσιος φίλος του Χριστού.

          Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι η συμπεριφορά των άλλων που διαμαρτυρήθηκαν νομίζοντας τον εαυτό τους εντάξει. Και αυτοί μπορεί να ήταν και οπαδοί Του, ή πιθανώς να γνώριζαν τους Μαθητές Του και να νόμιζαν, ότι για όλα αυτά ο Χριστός θα τους ξεχώριζε από τους άλλους. Ήλθε όμως το γεγονός του Ζακχαίου, το οποίο αποκάλυψε μία αρρώστια της ψυχής που δύσκολα γιατρεύεται. Φάνηκε ότι η ψυχή τους ήταν περισσότερο άρρωστη από του Ζακχαίου, που τον θεωρούσαν αρχιαμαρτωλό

          Εξ άλλου γνωρίζουμε και από άλλες περιπτώσεις την έλλειψη αγάπης και συμπόνιας στους πονεμένους και δυστυχισμένους εκ μέρους  των τάχα «ευσεβών», αλλά και τη σκληρότητα αντιμετώπισης των άλλων, από δήθεν για τη Θρησκεία ή για την Εκκλησία.

          Τα πρόσωπα όμως που διεγόγγυζαν λογω του περιστατικού αυτού, δεν είχαν μόνο μία κακία, αλλά πολλές όπως: σκληρότητα, φθόνο, εγωισμό, υποτίμηση του άλλου, ευθιξία. Μπορεί βέβαια μέσα τους να δικαιολογούσαν αυτή τη συμπεριφορά, ότι τάχα ήθελαν να προστατέψουν τον Χριστό και τη φήμη Του. Γι’ αυτό μόλις άκουσαν, ότι μόλις Ζακχαίος  θα φιλοξενούσε το Χριστό, λες και αυτοί δεν ήταν αμαρτωλοί, διαμαρτυρήθηκαν, «ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι».

          Και αν πάμε λόγο βαθύτερα στον εσωτερικό κόσμο αυτών των ανθρώπων, θα διαπιστώσουμε, ότι όλα αυτά μπορεί να ήταν απ’ αυτούς που παριστάνουν τους  οπαδούς του Χριστού, αλλά δεν συμπεριφέρονται όπως ο Χριστός και ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις. Δηλ, τόσο λίγο εμπιστεύονται το πρόσωπο Του, που αν κάνει  κάτι διαφορετικό απ’ ό, τι νομίζουν αυτοί, φθάνουν στο σημείο να Τον κατηγορήσουν ακόμη και δημόσια

Αυτοί που διαμαρτύρονταν εναντίον του Χριστού, ήταν σαν να Τον κατηγορούσαν  είτε γιατί δεν είχε την ικανότητα να γνωρίζει ποιος είναι αμαρτωλός, είτε ότι το γνώριζε, αλλά αδιαφορούσε  με ποιους συναναστρέφονταν. Δηλ. και στις δύο περιπτώσεις αμφισβητούσαν την Μεσσιανικότητα του Χριστού.

          Εδώ μπορούμε να επισημάνουμε και τον θιγμένο εγωισμό τους. Διότι όλο το αρχοντολόι  θα είχε ασφαλώς την αξίωση  ο Υψηλός επισκέπτης να μείνει στο σπίτι τους και να τους τιμήσει με την παρουσία Του. Όταν είδαν όμως να φιλοξενείται στο σπίτι του τελώνη Ζακχαίου ένοιωσαν να θίγεται ο εγωισμός τους. Και αυτό δεν μπορούσαν να το ανεχθούν.

          Συνεπώς βλέπουμε ότι η κακία τους μπορούσε να στεγασθεί κάτω από τον πέπλο του «ζήλου» για το δήθεν ενδιαφέρον τους για τη θρησκεία  και το πρόσωπο του Χριστού, εμποτισμένου με μεγάλη δόση εγωισμού.

          Εδώ βλέπουμε να λείπει ο βιβλικός λόγος: «κλαίει μετά κλαιόντων και χαιρειν μετά χαιρόντων».

          Εάν ένοιωθαν έτσι, τότε θα ήταν συγκαταβατικοί και σπλαχνικοί προς τον αμαρτωλό Ζακχαίο. Θα χαίρονταν που ένας περιώνυμος αμαρτωλός μετανόησε με την ευλογημένη παρουσία του Κυρίου σώθηκε αυτός και το σπίτι του. «Σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο».

           Και το θλιβερό είναι, ότι ούτε μια σωσμένη ολόκληρη οικογένεια δεν στάθηκε ικανή για να τους κάνει να χαρούν.

          Το πάθημα των ανθρώπων της περίπτωσης του Ζακχαίου μπορεί να το πάθουμε κι’ εμείς. Και για να το αποφύγουμε πρέπει με ταπείνωση ν’ ακολουθούμε τον Ιησού που ήλθε στον κόσμο για να ζητήσει και να σώσει τον αμαρτωλό.

π.γ. στ.