Ύμνοι θείων ερώτων

          Προτροπή εις μετάνοιαν

                   Κλαίω και κατανύσσομαι, όταν το φως μοι λάμψη

                   Και ίδω την πτωχείαν μου και γνώ, το που υπάρχω

                   Και ποίον κόσμον κατοικώ θνητόν, θνητός υπάρχων.

                   Και τέρπομαι και χαίρομαι, όταν κατανοήσω

                   Την εκ Θεού δοθείσαν μοι κατάστασιν και δόξαν,

                   Και εμαυτόν ως άγγελον στοχάζομαι κυρίου,

                   Αύλω τω ενδύματι όλον κεκοσμημένον

Η ουν χαρά τον πόθον μοι ανάπτει του διδόντος

Και αλλοιούντος με Θεού, ο πόθος δε δακρύων

Αναβλυστάνει ποταμούς και λαμπρύνει με πλέον.

Ακούσατε, οι εις Θεόν ως εγώ αμαρτόντες,

Σπουδάσατε και δράμετε εν τοις έργοις ευτόνως

Καταλαβείν και δράξασθαι πυρός αύλου

-ύλην δ’ ειπών την θείαν σοι εδήλωσα ουσίαν-

Και εξανάψαι της ψυχής την νοεράν λαμπάδα,

Ένα γένησθε ως θεοί Θεού όλην την δόξαν

Ένδον υμών κατέχοντες εν δύο ταις ουσίαις

Διπλαίς πάντως ταις φύσεσιν, διπλαίς ταις ενεργείαις,

Διπλοίς και ταις θελήμασιν, καθώς βοά ο Παύλος

………………………………………………………

Αλλ’ ω φύσις αμόλυντε, ουσία κεκρυμμένη,

 Φιλανθρωπία άγνωστε τοις πλείοσιν ανθρώποις,

Έλεος ουχ ορώμενον τοις αφρόνως βιούσιν,

Ουσία αναλλοίωτε, άτμητε, τρισαγία

Φως απλούν και ανείδεον,ασύνθετον εις άπαν,

Ασώματον, αχώριστον, άληπτον πάση φύσει,

Πως καθωράθης ως εγώ, εγνώσθης τοις εν σκότει

Πως εκρατήθης εν χερσί μητρός σου της αγίας,

Και αδεσμεύθης ως φονεύς, έπαθες ως κακούργος

Σωματικώς, ω βασιλεύ, θέλων πάντως με σώσαι

Και πάλιν επαναγαγείν εις παράδεισον δόξης.

Τούτο οικονομία σου, τούτο η παρουσία,

Τούτο η ευσπλαχνία σου και η φιλανθρωπία,

Η γενομένη δι’ ημάς, πάντας ανθρώποις, λόγε,

Πιστούς, απίστους, εθνικούς, αμαρτωλούς, αγίους

Κοινή γαρ πάντων γέγονεν η επιφάνεια σου,

Σωτηρία και λύτρωσις ζώντων και των θανόντων.

 Συμεών του Νέου Θεολόγου