Φιλανθρωπία: Υπέρ ή κατά

          Το διάστημα αυτό που βρίσκεται σε έξαρση και παροξυσμό το φιλανθρωπικό μας ενδιαφέρον για τους ενδεείς και εμπερίστατους αδελφούς, συχνά-πυκνά ακούγονται και φωνές που φθάνουν στο σημείο να θεωρούν τη φιλανθρωπία ως πράξη «προσβολής της αξιοπρέπειας του αδύναμου από τον δυνατό, ως πράξη συντήρησης ανισοτήτων ή και του ξεπλύματος ενοχών» και υποστηρίζουν, ότι χτυπώντας τις ανισότητες που γεννούν τις αδικίες, όλα θα διορθώνονταν.

          Φαίνεται όμως όλοι αυτοί ν’ αγνοούν, ότι τέτοια ιδανική κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει και κανένα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό σύστημα δεν είναι σε θέση να επιλύσει τα προβλήματα της ανισότητας, της ασθένειας και της στέρησης.

          Εξ άλλου δεν ήταν χωρίς σημασία η διαβεβαίωση του Χριστού, ότι πάντοτε θα υπάρχουν ανάμεσά μας φτωχοί και εμπερίστατοι. «Τους πτωχούς πάντοτε μεθ’ εαυτών έχετε» (Μτθ. 26,11). Οπότε αφού αυτή είναι η πραγματικότητα, οφείλουν οι δυνατοί, τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν (Ρωμ. 15,11) με έργα φιλανθρωπίας και φιλαλληλίας. Με την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα γίνονται με αίσθημα υπεροχής ή με διάθεση προσβολής της αξιοπρέπειας  του έχοντος ανάγκη, πολύ δε περισσότερο της ανταπόδοσης, της προσβολής ή του ξεπλύματος ενοχών.

          Να ελεείτε με διάκριση μας λέγει η Επιστολή Ιούδα στ. 22.

π. γ. στ.