Γείτονα Θεέ...

«Γείτονα Θεέ, αν σε μακρυά νυχτιάν,

με κτύπους δυνατούς κάποτε-κάποτε  σ’ έχω ταράξει,

ήταν γιατί σπάνια την ανάσα σου ακούγοντας είχα τρομάξει,

και ξέρω: είσαι ολομόναχος στην κάμαρα.

Αν κάτι χρειάζεσαι, κανείς δεν είναι στο πασπάτεμά σου

να τρέξει να σου φέρει ένα νερό.

Πάντα αφουγκράζομαι. 

Δώσε  ένα μικρό σημάδι μόνο. 

Είμαι πολύ κοντά σου.

Μονάχα ένας φτενός μεσότοιχος ανάμεσά μας βρίσκεται

κατά τύχη. Ας στέκει εκεί στη μέση.

Μια κραυγή μόνο από τα στόματά μας

και θα πέσει,

δίχως κρότο και δίχως ταραχή…».

Ράινερ Μαρία Ρίλκε