ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ
Εν
ολίγοις
Ο άνθρωπος ως γνωστόν είναι κοινωνικό ον και η
κοινωνικότητα αυτή αποτελεί βασικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης. Είναι τρομερό
να φαντασθεί κανείς τον εαυτό του αποκομμένο από τους άλλους και χωρίς να έχει
καμία δυνατότητα επικοινωνίας μαζί τους.
Μία τέτοια εικόνα μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο.
Δέκα λεπροί άνθρωποι αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο της εποχής τους
περιμένουν να θεραπευθούν από τον Χριστό. Πολλές φορές ακόμη κι ένα σώμα, ένα
κορμί που φθείρεται από κάποια αρρώστια, μπορεί να εισπράξει την καταφρόνηση,
γιατί η ασθένεια για τα δεδομένα της εποχής του Χριστού θεωρούνταν τιμωρία για
τις αμαρτίες που είχε κάνει.
Από το άλλο μέρος ο Ιησούς δέχεται την αναγνώριση και τις
ευχαριστίες όχι από εκείνους που
θεωρούμε δικούς μας –ξενοφοβική ορολογία-αλλά από ένα αλλοεθνή, από ένα ξένο.
Αυτές οι δύο εικόνες σχετίζονται με τη θέση μας μέσα στην
κοινωνία, αλλά και με τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους.
Ο Χριστός όπως μας διηγείται το ευαγγέλιο πλησίασε τους
λεπρούς ξεπερνώντας τις όποιες
προκαταλήψεις και ρατσιστικές αντιλήψεις της εποχής Του, προσφέροντας
απεριόριστα την αγάπη Του. Διότι η αγάπη του Χριστού δεν έχει περιορισμούς,
ούτε προορίζεται για λίγους, τους εκλεκτούς. Μπορεί να φθάσει ακόμη και σ’
αυτούς που οι «καθώς πρέπει» άνθρωποι θεωρούν μολυσμένους και αμαρτωλούς.
Κοντολογίς δεν γνωρίζει κοινωνικά,
πολιτικά εθνικά ή θρησκευτικά όρια.
Χριστός με την Ανάστασή Του ελευθερώνει τον άνθρωπο από το
φόβο και το άγχος του θανάτου. Έτσι με τον τρόπο αυτό καταργεί τη ρίζα του
εγωκεντρισμού και δίνει τη δυνατότατα ν’ αναπτυχθεί η ανιδιοτελής χριστιανική
αγάπη που οδηγεί στην ενότητα και την κοινωνία. Αυτό όμως απαιτεί κατάργηση του
εγωισμού και διεύρυνση της καρδιάς για να μπορεί να χωρέσει και τους άλλους.
Αυτό εξ άλλου σημαίνει και συγχώρηση.
Η έννοια του πλησίον δεν περιορίζεται στον συγγενή, τον
ομόθρησκο και ομοεθνή, γιατί η χριστιανική αγάπη δεν προσδιορίζεται από
εξωτερικά στοιχεία, αλλά δημιουργείται με τη θυσιαστική προσφορά. Η έννοια του
πλησίον δεν δίνεται, αλλά γίνεται. Έτσι πλησίον μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος
ακόμη και ο εχθρός μας. Και εχθρός να είναι κάθε άνθρωπος ακόμη και ο τοπικά
πλησίον μας .
Ο πιστός χριστιανός δεν αγαπά τον πλησίον του επειδή τον
αισθάνεται κοινωνικά ως όμοιο του, αλλά
επειδή είναι ενωμένος μαζί του, με την κοινή
ανθρώπινη φύση, είναι ομοούσιος με αυτόν. Οι άνθρωποι βρίσκουμε την
αληθινή μας ενότητα εν Χριστώ και καλούμαστε να ζήσουμε ως ομοούσιοι, δηλ. να
βλέπουμε και ν’ αγαπάμε τους άλλους, όπως τον ίδιο τον εαυτό μας.
Όταν ο άνθρωπος περιορίζεται στον εαυτό του εμποδίζει την
ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνικότητας και
θρησκευτικότητας. Δυστυχώς ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν κοινωνικά προβλήματα.
Μπορεί να θεωρείται ο φόβος για το άγνωστο δικαιολογημένος, είναι όμως αφύσικο
η αγάπη να μην ξεπερνά το φόβο απέναντι στον ξένο. Γιατί αλήθεια να θεωρούμε
ξένους όσους δεν εξαίρουμε; Δεν είμαστε όλοι αδελφοί εν Χριστώ; Η βιολογία μας
λέγει, ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από φυλή και φύλο ταυτίζονται γενετικά
κατά 99%. Οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων περιορίζονται στο
ελάχιστο. Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι η αδυναμία του ανθρώπου ν’ αγαπήσει τον
συνάνθρωπο και να καλλιεργήσει κοινωνία μαζί του έρχεται σε αντίθεση με την
ίδια τη φύση του.
Η στάση του αλλογενή λεπρού τον οποίο θεράπευσε ο Χριστός μας
προκαλεί εντύπωση. Βέβαια αποτελεί δείγμα σωστής συμπεριφοράς. Ένας «ξένος»
έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν όλοι. Κι όμως οι άλλοι εννέα θεραπευθέντες
λησμόνησαν να ευχαριστήσουν τον Κύριο για τη θεραπεία τους. Έτσι η αυτοπεποίθηση
δεν αφήνει περιθώρια για να εκφράσει κανείς την ευγνωμοσύνη του προς τον ευεργέτη
του, τον Θεό. Τα ανθρώπινα χείλη δύσκολα
κινούνται για να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ σε ώρα ανάγκης απευθύνουμε εναγώνιες
κραυγές και επικλήσεις για βοήθεια και συνδρομή.
Πολλά
πράγματα τα θεωρούμε ως αυτονόητα μέσα στη ζωή μας. Όμως αυτό δεν το έχουμε
συνειδητοποιήσει και χρειαζόμαστε κάποιον να μας το υπενθυμίσει, έστω κι
αν αυτός ο κάποιος είναι ένας «ξένος».
Αρχ.
Γ. Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου