Αγωγός της Θείας Χάριτος ο «πνευματικός» λόγος είναι σπάνιος. Έχοντας θεμέλιο μια ρωμαλέα δογματική συνείδηση, δεν είναι θεωρητικός θεολογικός με τη βαθιά σημασία της λέξεως. Ο λόγος αυτός δεν γεννιέται από τα βιβλία ή τη θεωρητική γνώση, αλλά από την άσκηση και την προσευχή, από την κένωση και την εμπειρία του Θεού.
Πρέπει δηλαδή να κενωθούμε από τα πάθη και από το «ίδιο» θέλημα, για να μπορέσουμε να γεμίσουμε από το πνεύμα το Άγιο, την πηγή κάθε λόγου αληθείας. Πρέπει να επικαλούμαστε το όνομα του Ιησού Χριστού, να κατεβάσει το νου στον κρυφό χώρο της καρδιάς, για να εισέλθουμε στην απέραντη σιωπή, όπου ο Θεός μιλά και απ’ όπου μπορούμε να μιλήσουμε αληθινά στην καρδιά του άλλου.
Χρειάζεται να διασχίσουμε το σκοτάδι της προσωπικής μας εσωτερικής κόλασης για να αναγεννηθούμε στο άκτιστο φώς, που ακτινοβολεί από τον σακρωθέντα Λόγο.
Οι πνευματικοί πατέρες, ζωντανές εικόνες του Χριστού, φορείς του Αγίου Πνεύματος, που μιλάει δι’ αυτών, το φανερώνουν με το παράδειγμά τους. Μόνο όποιος πέθανε για τον εαυτό του και αναστήθηκε εν Χριστώ, μπορεί να γεννήσει λόγο που ζωοποιεί, που ελευθερώνει εν πνεύματι. Μόνο όποιος βυθίστηκε στη σιωπή, μπορεί να γεννήσει λόγο ως ένα ηχώ του πρωταρχικού λόγου, του Λόγου – Δημιουργού.
Τέλος, μόνο όποιος είδε το αληθινό φώς, όποιος έγινε διαφανής στις ενέργειές του, μπορεί να μαρτυρήσει την παρουσία του Θεού με τη δική του παρουσία και το λόγο του.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου