Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Παραινέσεις, Μοναχού Κυπριανού αγιορείτου

Γέμισε κόσμος, κοινωνία, π τ κακ ατν τν νθρώπων πο πηρετον τν διάβολο δηλαδ ο μάγοι, στρολόγοι, μέντιουμς, μελλοντολόγοι.

Ρίξτε μία ματι πο φαντάζομαι τι πολ καλ γνωρίζετε στ περιοδικά, στς φημερίδες, στν τηλεόραση! μέτρητοι λοι ατοί, πο μ τ μαγεία κα τν μαντεία, γεμίζουν τν κόσμο μας π δαιμόνια. Ατο γνωρίζουν τί κάνουν, δυστυχς μως, πολλο π κείνους πο τος πλησιάζουν δν γνωρίζουν κριβς τί κάνουν. λλωστε ς ργανα το πονηρο, ξέρουν καλ τ δουλειά τους. Χρησιμοποιον πολλς φορς κα εκόνες τν γίων, λιβάνια, κερι κα διάφορες προσευχές. Μ᾿ ατ ξαπατον τος φελες, γιατ στ κρυφ λλα κάνουν.

Δν τος διόρισε καμμι κκλησία κα κανες δεσπότης γι ατ πο κάνουν, λλ ντιθέτως τ σωματεο το διαβόλου, κάποια π τς ψυχοερευνητικς ταιρίες το Σαταν.

ριθμς τους πιά, εναι πολ μεγάλος. Χιλιάδες. Κα δυστυχς, χιλιάδες εναι κα ο νθρωποι πο σκέπτονται ν κάνουν κακ στν συνάνθρωπό τους, ζητώντας τ βοήθεια λων ατν. Μάλιστα, μετ μοιβς πλούσιας. Βλέπετε μως διάβολος ξαπατάει κα τος διους, τ ργανά του δηλαδή, γιατ λοι τους ταν τος γνωρίσει κανες χουν τρομερ προβλήματα δίως ψυχολογικά. ιντε τώρα ν λύσουν ατο κα τν πελατν τους. Μπερδεύτηκαν ο νθρωποι μ τ διάβολο, κα ζον σν κλέφτες κα τρελοί, μ τς νοχές τους κα τς κακίες τους.

Πολλο γιορετες Πατέρες, χουν δίκιο πο λένε, διάβολος βαλε τέτοια φωτι στν κόσμο πο δν σβήνει εκολα. γιναν κουμπάροι μ τν διάβολο κα ιντε ν ξεμπλέξουν.

Πολ τυχεροί, εναι ο νθρωποι πο δν μπλεξαν στ δίχτυα τους. Καμμι φορά, σκέφτομαι κα ᾿γω ταλαίπωρος, καλύτερα ν μν εχαν γεννηθε ατο ο νθρωποι. Δν τ λέω ατ γι τ μάρτημά τους, λλ γι τν λόγο τι κα ατο πο μετανοον, π ατος πο ζήταγαν χατήρια, π τ δαιμόνια, πολ πίστη πρέπει νχουν μετά, γιατ τ μίσος το διαβόλου πάνω τους, εναι τεράστιο. ρνήθηκαν τν πίστη τους, κα δέθηκαν π τ μίση τους. γιναν δολοι το διαβόλου ο κακόμοιροι κα πο ν μπορέσουν τώρα ν το φύγουν. Τος περιποιεται μέσως πονηρός, κα τσι ζον τν ντίδρασή τους, κάνοντας κα ατο τ κακ γύρω τους.

Θες ν βοηθήσει κάθε νθρωπο. Θες δωσε τν ζω στν νθρωπο, γι ν χαίρεται κα ν προγεύεται τν Παράδεισο. Τ ργανα το Σαταν μως, ντ γι τν χαρ χουν τ μίσος κα ντ γι τν πρόγευση το Παραδείσου, τς λυσίδες γι τν κόλαση. Μέσα τους γνωρίζουν, τι κόμη κα ατο πο πηγαίνουν στς πόρτες τους τος σιχαίνονται. ποφέρουν μέσα τους, λλ διάβολος τος χει δεμένους καλά. Βλέπετε στόσο μετάνοια, πάντοτε πάρχει κα κκλησία, Χριστός, πάντοτε τος περιμένει κα πονάει κα γι᾿ ατούς. λλωστε τ παράδειγμα τν μάγων κα στρολόγων, μάντεων κα πνευματιστν, πο ναφέρονται σ᾿ ατ τ βιβλίο εναι πάρα πολλ μέσα στν στορία τς κκλησίας τς ρθοδοξίας. Εχομαι γιος Θεός, ν βοηθήσει κα ν φωτίσει, κάθε νθρωπο σ ποια κατάσταση κα ν βρίσκεται π τν διάβολο.

Τ κακό, γεννάει κακ κα τ καλό, καλό. Θες τν μαρτωλ τν γαπάει, τν μαρτία μισε. Χριστς σταυρώθηκε γι ν ζήσει νθρωπος αώνια στν παράδεισο. Κατάργησε τν θάνατο κα τ δύναμη το διαβόλου μ τν Σταυρό.


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολύ θρησκόληπτο κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

τί απαίσια φωτογραφία!πολύ νοσηρη!!

Ανώνυμος είπε...

φαντάσου πόσο πιο νοσηρό είναι να πηγαίνεις κανείς σε μάγους και χαρτορείχτρες.
και πόσο πιο απαίσια η πράξη όσων αποδέχονται την βοήθεια του Σατανά και όχι του Χριστού.
Η αμαρτία είναι απαίσια και νοσηρή.
μακριά.

Ανώνυμος είπε...

Άκουσα, έγραψα και ψέλλισα καρδίας στίχους.

Αποτυπώματα ενός αιώνα, ασκήσεων ήχους.

Από το μπαξέ του ουρανού, μελίρρυτα χείλια,

θείου έρωτα επωδός, αγάπης, λόγια χίλια.
Κάθε ψυχή του κατ΄ εικόνα, ευθέως συγκλονίζουν

σαν γιασεμιά, άνοιξη ολάνθιστα, μύρο σκορπίζουν.

Τα μάζεψα μες την καρδιά, που την σκεπάζει ερημιά

και άγαρμπα τόλμησα, να αντιγράψω φλεγόμενη καρδιά

Απαίδευτοι στίχοι. Υποκλίνομαι στη μητέρα του αγιασμού

ψηλαφώντας άφωνος μαρτυρία, ζώντος Θεού αληθινού.

Τι όμως να γράψω, πώς την αλήθεια να πω. Εμβρόντητος μένω σιωπών

βιώνοντας, λόγους παράκλησης μέσα από αναμνήσεις θείων μορφών.

Ο Γέρων είπε, Ησυχίας αιτία, διαθήκη αυτό και αποχώρησε χαμογελών.

Ανώνυμος είπε...

Η δημιουργία αποτελεί ένα μυστήριο για τον άνθρωπο. Μυστήριο, που κλείνει μέσα του την δημιουργική και προνοητική παρουσία του Θεού στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα φανερώνει το θείο μεγαλείο Του. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να διεισδύσει σε αυτό το μυστήριο και να γνωρίσει την αγάπη, πανσοφία και ιδιαίτερη πρόνοια του Θεού για τα δημιουργήματά του. Έτσι μπορεί να ζεί σε μία διαρκή κοινωνία ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Θεό, ο οποίος του χαρίζει από υπερβάλλουσα αγάπη τα πάντα, και ιδιαίτερα την θέωσή του, δηλαδή το «καθ’ ομοίωσιν».

Απόσπασμα από την εισήγηση του Γέροντος Εφραίμ με τίτλο «Δημιουργία και έσχατα» στην Επιστημονική Ημερίδα «Οικολογική κρίση και η Αποκάλυψη του Ιωάννου» (Αθήνα, Ελληνοαμερικανική Ένωση, 15-16 Δεκεμβρίου 2001)