Του μυστικού σου δείπνου κοινωνόν με
παράλαβε Σωτήρ και Ζωοδότα
τοις ρήμασί σου κάθαρον, συνέτισόν με
πλένοντάς τη ψυχή μου σαν και πρώτα.
Του δείπνου σου του μυστικού συνδαιτημόνας
επόθησε η ψυχή μου κάποτε να γίνει
μα την ενέκρωσε της αμαρτίας ο χειμώνας
και πια δεν έχει της επιθυμίας παρά την μνήμη.
Στο μυστικό σου δείπνο ανάγκασόν με
συνεισελθείν, ω εραστά, δια της βίας
δείπνου αλήκτου της χαράς αξίωσόν με
της θέας του προσώπου Σου της ευωχίας.
Ήρων
16 σχόλια:
Ωραίο το ποίημα, αλλά έχω μια παρατήρηση. Το ανακάτεμα της καθαρεύουσας με την νέα ελληνική δεν είναι τόσο ταιριαστό.
ή καθαρεύουσα ή νεοελληνική. Ένα από τα δυο.
Κατά λοιπά, ωραίο, και θεολογικό.
στον προηγούμενο ανώνυμο:
De gustibus et coloribus non disputantum est
a propo: δεν είναι καθαρευουσα τα καινοδιαθηκικά και υμνολογικά παραθέματα!!!
περί ορέξεως , κολοκυθόπιτα
Γιατί αγαπητέ μου δε στέκεσαι στο νόημα και παραμένεις στην μορφή ;
δεν σ'αγγίζει εσένα αυτό το ποίημα ;
Εμένα πάντως με άγγιξε. Πόσοι είμαστε καλεσμένοι στο δείπνο και δεν πατάμε ; Χωρίς αιτιολογία.
Καλύτερα, πόσοι από μας θέλουμε να πα΄με στο δείπνο και μας το απαγορεύουν οι γεροντάδες μας ;
Ερώτηση προς όλους και τον Ήρων : επιτρέπεται στους πνευματικούς να μας στερούν την Θεία Κοινωνία ;
Να μας κρατάνε μακριά από το ποτήριον της ζωής ; Δεν ξέρω, αλλά το θέμα αυτό με προβληματίζει ιδιαιτέρως.
Υποτίθεται ότι το μυστήριο αυτό είναι φάρμακο. Μου στερεί το φάρμακο, και γω πως θα γίνω καλά ;
Τα σοβαρά φάρμακα δε δίνονται στον ασθενή χωρίς συνταγή γιατρού...
ναι, αθεολόγητε, έχεις δίκιο.
Όταν όμως είσαι άρρωστος και κινδυνεύεις, ο γιατρός δε σου λέει ποτέ : κοίταξε παιδί μου, είσαι πολύ άρρωστος. Έχω ένα φάρμακο πάρα πολύ καλό, αλλά όμως δεν μπορώ να στο δώσω. Κάνε μια προσπάθεια για τρεις βδομάδες και μετά έλα να τα ξαναπούμε και ίσως στο δώσω. Εν τω μεταξύ ίσως και να έχεις "πεθάνει".
Η Θεία Κοινωνία δεν είναι απειλή για να απειλούμε τον απλό πιστό. Είναι προ πάντων φάρμακο. Και όσο πιο συχνά αρρωσταίνεις, τόσο πιο συχνά πρέπει να το παίρνεις.
Καμιά φορά και η υπακοή είναι ανώτερη από τη Θεία Κοινωνία. Στο κάτω- κάτω ο πνευματικός θα δώσει λόγο στο Θεό για σένα που άδικα πιστεύεις ότι σου στερεί τη Θ. κοινωνία.Ίσως είναι άσχετο αλλά μην ξεχνάμε ότι οι ασκητές στην έρημο κάναν πολύ καιρό να κοινωνήσουνε.Αυτό όμως δεν μείωνε τον αγώνα τους...
Ομολογώ μεγάλη βελτίωση στο Blog σας.
Μπράβο.
Ευχαριστούμε πολύ. Προσπαθούμε για την αισθητική όσο και για την ποιοτική βελτίωση του ιστολογίου.
Η ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ...ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ.
ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΠΟΝΤΑΙ...
πολύ ωραίο ποίημα
Ας αφήσουμε το διατεταγμένο ιατρό να κάνει εκείνος τη διάγνωση κατά πόσο κινδυνεύουμε ή όχι και εμείς ας ησυχάζουμε υπακούοντας σ΄ αυτόν. Η θεία κοινωνία δεν είναι το μοναδικό φάρμακο (και μάλιστα χωρίς παρενέργειες) που διαθέτει η Εκκλησία. Όταν λαμβάνεται χωρίς τις κατάλληλες προϋποθέσεις που είναι η ταπείνωση και η μετάνοια είναι δυνατό να προκαλέσει το θάνατο και όχι την ίαση του πιστού. ("δια τούτο και πολλοί άρρωστοι εν υμίν και κοιμώνται ικανοί" λέει ο Απ. Παύλος γι΄ αυτό το θέμα). Οπότε ο Θεός που ενεργεί μέσω του πνευματικού "ξέρει" καλύτερα αν συμφέρει τον πιστό να κοινωνάει συχνά ή όχι. Άρα κριτήριο για τη συχνή προσέλευση στο μυστήριο δεν είναι ο ενδεχόμενος "πόθος" του πιστού ή μια "μαγική" επίδραση που θα έχει από μόνο του αυτό στον άνθρωπο ή ακόμα και η (προσωπική) εκτίμηση του πιστού ότι το έχει απόλυτη ανάγκη, αλλά η υπό την ευλογία του πνευματικού και εν ταπεινώσει και μετανοία προσεύλεση. Τότε μόνο ο πιστός θα λάβει χάρη.
αθεολόγητε
είναι ντροπή τον 21 αιώνα οι ιερείς ακόμα να μας απειλούν και να μας φοβίζουν με την αποχή από το ποτήριο της ζωής. Μπορούν να μας νουθετήσουν με χίλια δυο άλλα πράγματα, αλλά οχι με την στέρηση της θ.κοινωνίας.
Εγώ εκείνο που ξέρω είναι ότι η πρόνοια του θεού εκτείνεται μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής μας. Αυτό το ομολογούμε όλοι αλλά κανείς δεν το εφαρμόζει στην πράξη και μάλιστα στην περίπτωση του πνευματικού. Στην περίπτωση μάλιστα αυτή όταν εμείς διαφωνούμε με τον πνευματικό για ένα οποιοδήποτε θέμα τότε "ο πνευματικός ενεργεί αντίθετα με το θέλημα του Θεού" αλλιώς όταν συμφωνούμε τότε "το θέλημα του Θεού ήταν αυτό"...
Με αυτήν την τακτική όμως δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να θεοποιούμε το δικό μας θέλημα.
Αν η πρόνοια του Θεού εκτείνεται, όπως λέμε, και στην τελευταία λεπτομέρεια της ζωής μας τότε και σε αυτό το μείζονος σημασίας θέμα (που παραδέχεσαι κι εσύ ότι είναι μείζονος) πολύ περισσότερο θα ισχύει.
Ο Θεός προφανώς λοιπόν μέσα από αυτή την "παρατεταμένη" αποχή (κατά τη γνώμη σου) θέλει κάτι να σου πει. Ίσως δεν είναι προφανές το τι ακριβώς αλλά πάντως αυτό που ΥΦΙΣΤΑΜΕΘΑ από τον οποιοδήποτε πνευματικό είναι θέλημα του Θεού είτε κατ΄ ευδοκίαν είτε κατά παραχώρηση (για τις δικές μας αμαρτίες).
Και λέω "υφιστάμεθα" γιατί δεν θέλω να πω ότι ό,τι εκπορεύεται από το στόμα του πνευματικού είναι αλάνθαστο (γιατί έτσι τότε θεοποιούμε τον πνευματικό), αλλά ότι το οποιοδήποτε λάθος κάνει αυτός, το παραχωρεί ο Θεός ως μέσο θεραπείας προς τον προσερχόμενο. (Όπως άλλωστε συμβαίνει και με το οποιοδήποτε γεγονός σε οποιονδήποτε άνθρωπο επί της γης).
Δηλαδή ο πνευματικός για τα λάθη του ενδεχομένως θα λογοδοτήσει στο Θεό, αλλά αυτό στον εξομολογούμενο δεν έχει να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει τίποτα, γιατί αν ο Θεός δεν ήθελε να το υποστεί αυτό (εφ΄ όσον ο ίδιος ο άνθρωπος δεν το προκάλεσε) δεν θα επέτρεπε να το υποστεί.
Να είσαι σίγουρος πως αν ο Θεός δεν ήθελε με κανένα τρόπο να στερηθείς τη Θεία Κοινωνία ως και εμφάνιση αγγέλου θα επέτρεπε στον πνευματικό σου με την οποία θα τον διέταζε να σταματήσει τη στέρηση...
Το λέω αυτό γιατί βρίθουν τα παραδείγματα στα γεροντικά και τις διάφορες εκκλησιαστικές ιστορίες σύμφωνα με τα οποία υποτακτικοί αγίασαν κάνοντας υπακοή σε αμαρτωλούς έως αχρειότητας πνευματικούς, πράγμα που φυσικά δεν ήταν ό,τι καλύτερο γι΄ αυτούς κρίνοντας με τα ανθρώπινα μέτρα, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε καθόλου να αγιασθούν καθότι την υπακοή σε αυτούς τους αχρείους έστω γέροντες την είχαν αναγάγει σε εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού.
Επίσης βρίθουν περιπτώσεις (εκκλησιαστικής ιστορίας πλέον) γερόντων αγίων κατά κοινή ομολογία (που μετά το θάνατό τους αγιοποιήθηκαν) οι οποίοι σε πολλά πνευματικά τους τέκνα συνιστούσαν να προσέρχονται αραιότερα στο ποτήριο της ζωής γιατί αυτός ο "πόθος" που υποτίθεται ότι είχαν ήταν νόθος γιατί ήταν προϊόν του εγωισμού τους, οπότε μάλλον ζημιά θα είχαν από την προσέλευση...
Τώρα αν ο γέροντας "έχει γραμμή" να μην αφήνει τα πνευματικοπαίδια του γενικά να συμμετέχουν συχνά έχει λάθος όπως επίσης λάθος έχει και εκείνος που "έχει γραμμή" να τα προτρέπει να κοινωνούν συχνά γιατί και οι δύο ανάγουν ένα ζήτημα που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο σε ζήτημα "γραμμής".
Όμως και πάλι μπορούμε να σκεφτούμε την πρόνοια του Θεού: Εφ΄ όσον ο άνθρωπος δεν επέλεξε συνειδητά το συγκεκριμένο πνευματικό γι΄ αυτό το λόγο, και του "έτυχε" αυτή η περίπτωση, μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός παραχώρησε να έρθουν έτσι τα πράγματα γιατί κάποιο λόγο θα έχει...
Αυτό σημαίνει ότι ο πνευματικός θα κριθεί μεν, γιατί έχει "γραμμή" ενώ δεν κοιτάζει τον άνθρωπο, αλλά το πνευματικοπαίδι θα πρέπει να παρακαλεί ΕΜΠΟΝΑ το Θεό (αν αισθάνεται τέτοιο πόθο στην καρδιά του) να άρει ο Θεός ΤΑ ΑΙΤΙΑ εκείνα που τον καθιστούν ανάξιο της Θ. Κοινωνίας οπότε και αυτόματα θα αλλάξει η κατάσταση...
Το λέω αυτό γιατί πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι κάποια φρονήματα μέσα μας είναι κωλυττικά της θ. κοινωνίας. Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα:
Πολλές φορές πηγαίνουμε και "ανακοινώνουμε" στον πνευματικό τα αμαρτήματά μας μετά πάσης ειλικρινείας είναι αλήθεια και ίσως και με κάποια συναισθηματική φόρτιση την οποία εμείς την εκλαμβάνουμε ως μετάνοια. Όμως στο βάθος της καρδιάς μας ουδόλως έχουμε συγκινηθεί από τις αμαρτίες μας και ουσιαστικά κάνουμε μία εξομολόγηση χωρίς μετάνοια. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το αντιληφθεί όμως ΚΑΝΕΝΑΣ ούτε κι ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. Ο Θεός όμως που θέλει τη σωτηρία μας και επομένως θέλει να μας προστατέψει από μια ενδεχόμενη αξιοκατάκριτη προσέλευση παραχωρεί ώστε είτε εκείνη τη φορά ο πνευματικός να είναι κουρασμένος είτε εκνευρισμένος είτε να έχει διαβάσει κάτι και να έχει επηρεαστεί είτε ... είτε... ο,τιδήποτε και το αποτέλεσμα είναι "ενώ τα είπαμε όλα" να μας απαγορεύεται η προσέλευση για ασήμαντους κατ΄ εμάς λόγους. Φυσικά ούτε κι ο πνευματικός έχει καταλάβει τι εξυπηρέτησαν στην πραγματικότητα όλα αυτά, αυτός μένει στις αμαρτίες ή τα λάθη που ενδεχομένως έκανε... Ο Θεός όμως είχε το λόγο του που επέτρεψε να συμβούν όλα αυτά...
Γι αυτό λέω γιά ό,τιδήποτε κακό μας συμβαίνει πρέπει ο καθένας μας να κοιτάζει μέσα του και όχι στους γύρω του. Στο τέλος θα πάμε στην κόλαση για τα αμαρτήματα που αφήσαμε να υπάρχουν μέσα μας και όχι γιατί κάποιος εξωτερικός παράγοντας μας στέρησε τη θ. κοινωνία ή ό,τι άλλο...
Πολλοί μάρτυρες είχαν στερηθεί από τους διώκτες τους για μεγάλο χρονικό διάστημα τη Θεία κοινωνία, και πολλοί πέθαναν χωρίς να τη λάβουν. Αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να στείλει τη χάρη του και να τους καταστήσει αυτό που σήμερα είναι: Μάρτυρες τους οποίους τιμά και δοξάζει όλη η Εκκλησία.
Εκείνο που ενδεχομένως να Τον εμπόδιζε θα ήταν οι προσωπικές αμαρτίες των ανθρώπων...
Δημοσίευση σχολίου