Απ’ όλους τους ανθρώπους πιο πολύ πρέπει να μας συγκινούν οι αποίμαντοι. Αυτοί δηλ. που έχουν χάσει ή δεν έχουν καμιά επαφή με την Εκκλησία. Αυτοί που έρχονται στη ζωή, ζουν βιολογικά και φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να καταλάβουν τίποτε.
Σήμερα είναι πολλοί οι αποίμαντοι, ίσως γιατί ο αριθμός ποιμένων –ιεραποστόλων δεν ακολούθησε ανάλογα την αύξηση του πληθυσμού της ζωής μας. Ο καυτός άνεμος του υλισμού και της ευμάρειας δεν αφήνει ν’ ανάψει και στις καρδιές νέων ανθρώπων η φλόγα της κλήσης, για ν’ αναλάβουν έργο ευαγγελισμού γι’ αυτά τα λογικά πρόβατα του Χριστού που είναι « ερριμμένα ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ.9,36).
Γι’αυτό είναι ανάγκη να προσευχόμαστε για τους αποίμαντους αδελφούς μας. Για τα εκατομμύρια των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, των εργατών των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων, για τα εκατομμύρια των προσφύγων, των μεταναστών. Πράγματι, ποιος θα φροντίσει για όλους αυτούς και ποιος θα τους διδάξει την αλήθεια, ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου και το σπουδαιότερο ποιος θα τους δείξει τον αληθινό Θεό;
Είναι ανάγκη να σπάσει το φράγμα που κρατάει τους αποίμαντους αδελφούς μας μακρυά από το χώρο της Εκκλησίας. Πρέπει να εγκαινιαστεί καινούργιος αγωγός που θα διοχετεύει τη χάρη του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
Επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα μέσα για να μεταφέρουμε το χαρμόσυνο μήνυμα του Αναστημένου χριστού και το άγγελμα της σωτηρίας.
Ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι. Υπάρχουν κόσμοι που περιμένουν με λαχτάρα το αναστάσιμο φως, για να φωτίσει όλα τα αθέατα περάσματα και τους σκοτεινούς δρόμους στους οποίους πορεύονται, για να γίνουν κι’ αυτοί μέλη της δικής μας εν Χριστώ οικογένειας.
π.Γ.Στ.
1 σχόλιο:
Σωστό...
Δημοσίευση σχολίου