Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ
Εν
ολίγοις
Το γεγονός που αναφέρει η σημερινή ευαγγελική διήγηση της
συγκύπτουσας γυναίκας, διαδραματίζεται μέσα σε μία ιουδαϊκή συναγωγή. Παρόντες,
εκτός από τον λαό, ήταν και εκπρόσωποι της ιουδαϊκής θρησκείας. Αυτοί όταν
είδαν τη θεραπεία της άρρωστης γυναίκας αντέδρασαν, γιατί ήταν ημέρα Σάββατο,
ημέρα αργίας. Η υποκριτική διαμαρτυρία του αρχισυνάγωγου είχε σχέση περισσότερο
για τη διαφύλαξη του τύπου παρά για τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, που χαρακτηρίζεται
μάλιστα και ως «θυγατέρα Αβραάμ», δηλ. δικός τους άνθρωπος.
Ο ευαγγελιστή Λουκάς
μας αναφέρει, ότι ο Χριστός θεραπεύει ημέρα Σάββατο, κάτι που γίνεται
αφορμή διαμαρτυρίας και σύγκρουσης με τον ιουδαϊσμό της εποχής Του, ο οποίος
έχει μετατρέψει το Μ. Νόμο σ’ ένα στείρο και καταπιεστικό σύστημα υποχρεώσεων
και περιορισμών.
Ο αρχισυνάγωγος αγανακτεί για τη θεραπεία της
συγκύπτουσας, γιατί η θεραπευτική αυτή ενέργεια του Χριστού καταργεί την ημέρα
του Σαββάτου. Το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου αφορά όλους. Γιατί πολλές
φορές κι εμείς πέφτουμε θύματα μιας τέτοιας συμπεριφοράς, όταν δίνουμε
προτεραιότητα σε κάποιους τελετουργικούς τύπους χωρίς να προσέχουμε την ουσία.
Οι θεραπείες του Χριστού τα Σάββατα φανερώνουν το πνεύμα της αγάπης και της
ελευθερίας που πρέπει να μας συνοδεύει, όταν τηρούμε τις εντολές του Θεού.
Μπορεί βέβαια να έχει προτεραιότητα η ουσία, αλλά και ο τύπος χρειάζεται στο
βαθμό που περισώζει την ουσία.
Η χριστιανική πίστη είναι ένα γεγονός που συγκλονίζει τον
άνθρωπο και δεν περιορίζεται μόνο στην
αποδοχή του Θεού, αλλά κυρίως οικοδομείται στο διάλογο του ανθρώπου με τον Θεό,
το θεμέλιο της υπάρξεώς του. Όμως πολλές φορές μέσα στην πνευματική ιστορία της
ανθρωπότητας και στην προσωπική μας ζωή το χριστιανικό βίωμα κινδυνεύει να
χάσει τη γνησιότητά του, ιδιαίτερα όταν υπερτιμάται ο κοινωνικός ρόλος της
θρησκείας και εξυπηρετούνται μονόπλευρα ηθικοκοινωνικές σκοπιμότητες. Τότε
αποχρωματίζεται το χριστιανικό βίωμα και η πίστη γίνεται καθήκον, συνήθεια που
δεν αγγίζει το εσωτερικό του ανθρώπου και περιορίζεται σε εξωτερικούς τύπους.
Έτσι η πίστη αλλοτριώνεται και μεταβάλλεται σε τυπολατρεία.
Ο περιορισμός της πίστης σε τυπικές διατάξεις και η
παραγνώριση του αληθινού θρησκευτικού βιώματος ήταν ένα φαινόμενο που
κυριαρχούσε στους ιουδαίους της εποχής του Χριστού. Γι’ αυτό ο Κύριος πολλές φορές, όπως και στη σημερινή
ευαγγελική διήγηση, ελέγχει αυτή την εκτροπή της επιφανειακής θρησκευτικότητας
και τόνισε την προτεραιότητα της ειλικρινούς πίστεως και του αληθινού βιώματος.
Η τυπολατρεία ως ροπή του ανθρώπου να προσηλώνεται στους
τύπους και ν’ αρνείται τη ουσία των πραγμάτων
αποτελεί την παθολογία την θρησκευτικής μας ζωής. Αυτό αποτελεί μια
πνευματική σκλαβιά που βάζει στο όνομα
του Θεού κανόνες πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Είναι βέβαια
απαραίτητοι οι τύποι και οι τυπικές διατάξεις, οι θεσμοί και οι νόμοι.
Ελευθερία δεν σημαίνει ασύδοτη παραβίαση του τύπου, αλλά προτίμηση της ουσίας
όταν αυτή απειλείται από τον τύπο. Οι νόμοι του Θεού είναι σκαλοπάτια που μας
ανεβάζουν στην κατά Θεό ελευθερία και όχι βάρη που μας καταπιέζουν και μας
συνθλίβουν.
Στη χριστιανική πίστη το κέντρο βάρους της πνευματικής
ζωής τοποθετείται στην ουσία του ευαγγελικού μηνύματος. Όταν όμως αγνοείται η
ουσία της πίστεως και διατηρείται μόνο ο τύπος, απονοηματίζει την πίστη και
οδηγούμαστε στην τυπολατρεία που μοιραία καταλήγει στην ειδωλολατρία, αφού
δίνει προτεραιότητα και κύρος σε δευτερεύοντα στοιχεία και παραγνωρίζει τις
ουσιαστικές ανάγκες της πίστεως.
Οι άνθρωποι πολλές φορές ρέπουν σ’ αυτού του είδους την
επιφανειακή θρησκευτικότητα, ικανοποιούνται στην εκτέλεση μόνο εξωτερικών και
τυπικών πράξεων, με συνέπεια να παραμένουν αμέτοχοι της χριστιανικής ζωής. Και
η νοοτροπία αυτή συνοδεύεται από ένα τυφλό φανατισμό προκειμένου να διατηρηθεί
μία ετικέτα η οποία οδηγεί σε μία επιφανειακή χριστιανική ζωή μακριά από την εν
Χριστώ πνευματική αναγέννηση που μπορεί
να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε «ζώον θεούμενον».
Όταν βέβαια διατηρείται η γνήσια ουσία της πίστεως, τότε
ο τύπος βοηθεί να διατηρηθεί η ουσία. Αλλά και η κατάργηση κάθε εξωτερικού
τύπου είναι λάθος, γιατί ο τύπος συνδέεται με την ουσία της πίστεως, από την
οποία προέρχεται, ενώ η απόρριψή του ισοδυναμεί με την οριστική απομάκρυνση από
την ουσία της πίστεως.
Τελικά ο χριστιανός έχει χρέος να είναι ειλικρινής,
γνήσιος και πηγαίος στην πίστη του και διακριτικός στην έκφραση του εσωτερικού
του βιώματος. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος μυείται και βιώνει την πνευματική ζωή,
τόσο βαθαίνει και η εξωτερική ζωή και είναι ικανός να αξιολογεί και να δίνει
προτεραιότητα στην ουσία και τις αρχές της χριστιανικής πίστης.
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου