Το νόημα του "οράν"

            Στη Βίβλο γίνεται λόγος για τη σημασία του «βλέπω». Όλες οι μεγάλες φυσιογνωμίες της Π.Δ. ήθελαν να δουν το Θεό. Ο προφήτης και θεόπτης Μωυσής ζητά από το Θεό «εμφάνισόν μοι σεαυτόν», για ν’ ακούσει το «ου δύνει ιδείν το πρόσωπόν  μου και ζήσεται». Το μήνυμα του ευαγγελίου και των επιστολών της Κ. Διαθήκης  είναι «ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα μαρτυρούμεν». Οι μαθητές του Χριστού ζητούν από το Χριστό «δείξον ημίν τον πατέρα» και απαντά «ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα». Ο Κύριος μακαρίζει τους «καθαρούς τη καρδία και τους υπόσχεται ότι «αυτοί τον Θεό όψονται». Η έσχατη πλήρωση της επίγειας ζωής είναι η θεωρία του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον». Γι’ αυτό οι άγιοι επιδιώκουν τη θεοπτία κατά δύναμιν βέβαια.

            Το «βλέπω», το «οράν» είναι από τις σπουδαιότερες ανθρώπινες δυνατότητες, γιατί:

-          Με τα μάτια δεχόμαστε το φως και ανακλάται νικιέται το χάος, το σκοτάδι. Βλέπουμε και διακρίνουμε τον κόσμο, την τάξη, την αρμονία. Βλέπω σημαίνει γνωρίζω, διαβρώνω, μαθαίνω. Το «βλέπω». Λέμε και αινούμε «το καταλαβαίνω». Κάθε επιστήμη αρχίζει με την παρατήρηση και καταλήγει στην εποπτεία. Είναι η μεγάλη δωρεά του ματιού. Έτσι βλέπω σημαίνει αναγνωρίζω τον κόσμο δίπλα μου και στέκομαι σωστά μέσα σ’ αυτόν.

-          Βλέπω σημαίνει ενώνομαι με ό, τι βλέπω. Ό, τι βλέπουμε εισέρχεται μέσα μας ασυνείδητα. Βλέποντας ξεπερνούμε τη μόνωση και τον πλάνητα εσωτερικά μας κόσμο. Ό, τι βλέπουμε  πρέπει να το συνοδεύει η αγάπη, αλλιώς το βλέμμα μας γίνεται περίεργο, αδιάφορο, εγωιστικό, κακό, εχθρικό αποτρόπαιο.. Ένα βλέμμα  τραυματίζει και χωρίζει. Ο κόσμος σήμερα ξέχασε το βλέμμα της αγάπης και είναι παγωμένο, αδιάφορο και εχθρικό. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο ο άνθρωπος νιώθει ανεπανόρθωτα μόνος.

-          Με ό, τι βλέπουμε οδηγούμαστε σε κάτι πέρα και πάνω απ’ ό, τι βλέπουμε. Βλέποντας έναν άνθρωπο, βλέπω περισσότερο απ’ ό, τι βλέπω. Έτσι με την όραση αγόμαστε στο Θεό. «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσης κόσμου τοις νοήμασιν καθοράται». Και από τα κτίσματα οδηγούμαστε στον Κτίστη. Όταν όμως ο άνθρωπος τυφλώνεται πνευματικά, νομίζοντας ότι βλέπει, ουσιαστικά είναι τυφλός. Και για να μην συμβαίνει αυτό πρέπει να είμαστε «δεκτικοί φωτός», όπως λέγει ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Ας διερωτηθούμε: εμείς με τη ματιά μας στεκόμαστε σωστά μέσα στον κόσμο; Έχουμε βλέμμα αγάπης; Μας οδηγεί στο Θεό; Βέβαια όταν το βλέμμα μας πέφτει στην αταξία, το μίσος, την αδικία, την αποξένωση, τον πόνο, τη δαιμονική διάσπαση, τότε είναι αλήθεια ότι κουράζεται, και λέμε:  Πού είναι ο Θεός;

Σε τέτοιες στιγμές ας κλείσουμε τα σωματικά μας μάτια και τότε μπορεί να σταθεί μπροστά μας η Εικόνα Εκείνου που μας κοιτάζει μ’ ένα βλέμμα γεμάτο βάθος, δύναμη και αγάπη.

      Συνοπτική παρουσίαση κειμένου Μητρ. Κορωνείας κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ