Χριστούγεννα, ναι...αλλά με ποιον ΧΡΙΣΤΟ;

            ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013

            Η χριστιανοσύνη στο σύνολο της γιορτάζει για άλλη μία φορά τη γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Το υμνολογικό κλίμα των αγίων ημερών θα μας οδηγήσει στον κόσμο του μυστηρίου, όπου ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μεταμορφώσει την ασθένεια και την αδυναμία μας σε δόξα θεϊκή.

            Πάντως η όλη γιορταστική ατμόσφαιρα των ημερών με το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, τα παραδοσιακά κάλαντα, το στόλισμα των σπιτιών, η ανταλλαγή δώρων κ. α. δίνουν στο γεγονός  της γεννήσεως του Σωτήρος μια χαρούμενη  και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Προσδίδουν ένα ειδυλλιακό χρώμα, που παραπέμπει σ’ ένα Χριστό του συναισθηματικού και εμπορικού διακόσμου, σ’ ένα             Χριστό που μοιάζει εντελώς ακίνδυνος, τη στιγμή που ο ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει λόγο για το μίσος που γεννήθηκε  εναντίον του Χριστού μόλις έγινε γνωστή η είσοδός Του μέσα στον κόσμο. Ακόμη, η πατρίδα του και το έθνος Του τον αγνοούν, ενώ όταν έφθασαν οι μακρινοί σοφοί της ανατολής για να προσκυνήσουν το νεογέννητο βασιλιά, έμειναν τελείως ασυγκίνητοι  και αδιάφοροι.

            Υπάρχει όμως και ο επικίνδυνος Χριστός που φέρνει αναστάτωση και διχασμό. Γίνεται σημείο αντιλεγόμενο και η παρουσία Του  και τα λόγια Του  διαφωτίζουν το νόημα της δικής Του αγάπης και ειρήνης: «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνη, αλλά μάχαιραν».

            Σήμερα  η Εκκλησία μας γιορτάζει τη γέννηση του επικίνδυνου Χριστού και όχι του Χριστού της συμβατότητας. Τις μέρες αυτές κυριαρχεί το «πάρε» και το «αγόρασε». Ο επίκαιρος στολισμός αποβλέπει όχι στην έμπνευση του ανθρώπου, αλλά να τον ερεθίσει ο καταναλωτισμός για να «κατέβει» στην αγορά ν’ αγοράσει, να καταναλώσει.

            Αναρωτιέται κανείς: Πού βρίσκεται λοιπόν ο Χριστός μέσα σ’ όλα αυτά;

            Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, γιατί ο «Υιός του Θεού»  που οδηγεί την πονηρή και διεστραμμένη γενεά  στη σωτηρία, καταδέχτηκε να γεννηθεί σ’ ένα σταύλο. Και επειδή  η φάτνη δεν μοσχοβολάει από αρώματα, ξεκινήσαμε τον εξωραϊσμό της στα μέτρα τα δικά μας. Δεν έχει μυρωδιές, έχει όμως καλοντυμένους και καθώς πρέπει ανθρώπους με γλυκά και … χαρούμενα πρόσωπα.

            Κοντολογίς: αγοράζουμε χαρά, γιατί δεν μπορούμε να την έχουμε και φτιάχνουμε στα μέτρα μας ό, τι δεν μας αρέσει.

            Τελικά παραμένει το ερώτημα: Πού είναι ο Χριστός τώρα τα Χριστούγεννα που γιορτάζουμε τα σωτήρια γενέθλιά Του; Τι φταίει και δεν μπορούμε να τον διακρίνουμε;  Απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται ότι μας δίνει το εξής διδακτικό περιστατικό:

            Κάποτε ένας σοφός θεολόγος περνούσε βαθιά κρίση και επισκέφθηκε ένα Γέροντα να ζητήσει τη βοήθεια του.

            -Γέροντα, του λέει, έχω διαβάσει τα πάντα για το Χριστό, αλλά δεν μπορώ να Τον βρω. Τι να κάνω;

            Ο Γέροντας δεν μιλούσε.

            -Κάθισε παιδί μου, του λέει, να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα  και μετά θα τα πούμε.

            Ο Γέροντας με αργές κινήσεις ετοίμασε το ρόφημα. Όταν τελείωσε, πήγε μπροστά του και του γέμισε το φλιτζάνι μέχρι το χείλος.

            Γέροντα, του λέει, ο θεολόγος, μέχρι εκεί που το γέμισες, πώς να το πιώ εγώ;

            Δυστυχώς, του λέγει εκείνος, έτσι είναι παιδί μου. Είσαι πολύ γεμάτος με τις δικές σου θεωρίες και ό, τι και να σου δώσω δεν μπορείς να το πιείς. Ό, τι και να σου δώσει ο Χριστός δεν χωράει για να δεχτείς το Χριστό, πρέπει πρώτα ν’ αδειάσεις…».

            Αυτό διδάσκει, ότι πρέπει να καταλάβουμε πως, αν θέλουμε να γνωρίσουμε το Χριστό και να γεννηθεί μέσα μας, είναι ανάγκη ν’ αρχίσουμε ν’ αδειάζουμε. Δηλ. να πετάξουμε από πάνω μας τα άχρηστα  πράγματα. Να αφαιρέσουμε την ψεύτικη μάσκα που είναι φτιαγμένη από διάφορες θεωρίες, και να στήσουμε μέσα μας μια αληθινή και πραγματική φάτνη, για να φιλοξενήσουμε τον «επικίνδυνο» Χριστό, το Χριστό της Εκκλησίας, στον οποίο μας οδηγεί το αστέρι της Βηθλεέμ. Ο ακίνδυνος Χριστός κυκλοφορεί στις βιτρίνες, στο εμπόριο, στις στήλες των εφημερίδων που αρθρογραφούν κατά συνθήκη. Ο «επικίνδυνος Χριστός θίγει συμφέροντα, βαλάντια, ανέσεις, θέσεις, πλούτη, τιμές και ό, τι δεν συμβαδίζει με τη χριστοποίηση του ανθρώπου. Είναι ο Χριστός που κατέβηκε γυμνός στη γη, που δεν έχει που την κεφαλή κλείνει. Είναι ο Χριστός που δίνει τον ένα από τους δύο χιτώνες. Που θέλει δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη και ελευθερία. Ε, λοιπόν αυτός ο Χριστός κοστίζει πόνο, χρήμα, ακόμη και θάνατο. Είναι ο Χριστός που κήρυξαν οι απόστολοι, που έζησαν και ζουν οι άγιοι. Είναι ο χριστός που τον αναζητά ο λαός για να τον ελευθερώσει από κάθε μορφή δουλείας και τα ποικίλα παθήματά του. Τελικά είναι ο Ιησούς Χριστός της ορθόδοξης συνείδησης.

            Πάντως το κορύφωμα της γιορτής είναι το Μυστικό Δείπνο της Ευχαριστίας και που μόνον οι πιστοί θα δουν «πού εγεννήθη ο Χριστός», στον τόπο και τον τρόπο της ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο. Μόνο εκεί θα μιλήσει την αλήθεια της γιορτής, με την γλώσσα της εικόνας, την αμεσότητα της βυζαντινής ποίησης και τη μέθεξη του μυστηρίου.

Καλά Χριστούγεννα

π. γ. στ.