ΤΟ ΘΕΙΟ ΔΕΙΠΝΟ: Η ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΗ ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Εν ολίγοις
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση αναφέρεται σε μία ενδιαφέρουσα
παραβολή που η κατάληξή της δημιουργεί
ελπιδοφόρα αισθήματα για όλους και ιδιαίτερα για τους περιφρονημένους της ζωής.
Στο πρώτο μέρος η παραβολή περιορίζεται στους ελαχίστους και επώνυμους του
κόσμου τούτου, και το δεύτερο μέρος στους πολλούς και ανώνυμους που αποτελούν
την ανθρώπινη μάζα των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας.
Ένας πλούσιος άρχοντας «εποίησεν δείπνον» και κάλεσε τα
μέλη της υψηλής κοινωνίας για να τιμήσουν το βασιλικό τραπέζι. Στο τραπέζι αυτό
οι φτωχοί και οι ανώνυμοι δεν έχουν θέση στα σαλόνια των αρχόντων. Στα δείπνα
καλούνται πάντα οι χορτάτοι και γι’ αυτό δεν εκτιμούν μία τέτοια πρόσκληση που
τους γίνεται. Οι φτωχοί που θα θεωρούσαν
μεγάλη τιμή μια τέτοια πρόσκληση, δυστυχώς δεν προσκαλούνται.
Συνέβη όμως ένα παράδοξο. Οι καλεσμένοι στο δείπνο δεν
ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του βασιλιά προβάλλοντας διάφορους λόγους. Πάντως
η ίδια πρόσκληση απευθύνεται από Θεό προς όλους και σε όλες τις εποχές και
έχουμε αντίστοιχα και την ανάλογη άρνηση των ανθρώπων να συμμετάσχουν στο
τραπέζι της Βασιλείας.
Ποιο
είναι αυτό το Μεγάλο Δείπνο; Είναι η τράπεζα του Μυστικού δείπνου, η Θ.
Ευχαριστία, το μυστήριο της Σύναξης των πιστών και της αναφοράς τους στο Θεό.
Αυτή αποτελεί την ουσία και την κορύφωση της εκκλησιαστικής μας λατρείας.
Ονομάζεται θεία, γιατί εκφράζει την ευγνωμοσύνες της Εκκλησίας προς τον Θεό.
Φανερώνει τις ευεργεσίας του Θεού και συγκεφαλαιώνει το έργο της πρόνοιάς Του
για τον κόσμο. Ολόκληρη η ζωή του πιστού βρίσκει το σωστό προσανατολισμό της
στο μυστήριο αυτό.
Για την ορθόδοξη πίστη και λατρεία ο εκκλησιασμός
συνδέεται με το ευχαριστιακό δείπνο και ακολουθεί η ζωή της Εκκλησίας από την
αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό δεν είναι απλά ένα από τα μυστήρια, αλλά το κατ’ εξοχήν γεγονός της
ζωής της Εκκλησίας.
Τα μυστήριο της Θ.
Ευχαριστίας αποτελεί την πληρέστερη δωρεά του Θεού στον κόσμο. Με τη Θ.
Κοινωνία οι διασκορπισμένοι άνθρωποι ενώνονται με το Θεό και μεταξύ τους.
Γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού, και παιδιά του Θεού κατά χάρη. Με τη
συμμετοχή μας στη Θ. Ευχαριστία πραγματοποιούνται νέες σχέσεις πνευματικής υφής
στην προοπτική της αιώνιας ζωής.
Η συμμετοχή στο μυστήριου της Θ. Ευχαριστίας είναι
συμμετοχή στη ζωή των χαρισμάτων του Θεού μέσα την Εκκλησία. Ο λειτουργός ζητά
από το Θεό να στείλει το Άγ. Πνεύμα πρώτα στους πιστούς και μετά στα τίμια
Δώρα. Και με την κοινωνία του Χριστού οι πιστοί ομολογούν τη μετοχή τους σ’
αυτή τη χάρη: «Είδομεν το φως το αληθινόν ελάβομεν πνεύμα επουράνιον». Όλα τα
χαρίσματα του Πνεύματος προσφέρονται στη Θ. Ευχαριστία, γι’ αυτό και προϋπόθεση
συμμετοχής σ’ αυτό είναι η καταλλαγή μεταξύ των πιστών.
Όταν συμμετέχουμε στο ευχαριστιακό Δείπνο η ζωή μας
ενώνεται με τη ζωή του Θεού. Και αυτή η ένωση αναπτύσσεται στην καθημερινή μας
ζωή και αποκτούμε το φρόνημα του Χριστού, την ταπείνωση και την αγάπη. Αυτές οι
δύο αρετές αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στη Θ.
Ευχαριστία.
Πρέπει να γνωρίσουμε ότι η Θ. Ευχαριστία είναι
επαναλαμβανόμενο μυστήριο και τελείται καθημερινά «υπέρ της του κόσμου ζωής και
σωτηρίας». Η τακτική συμμετοχή μας στο υπερφυές μυστήριο είναι απαραίτητη για
την ανάπτυξη της εν Χριστώ ζωής.
Από την αποστολική εποχή οι χριστιανοί μεταλάμβαναν σε
κάθε ευχαριστιακή σύναξη. Η συμμετοχή στη Θ. Μετάληψη είναι ένα γεγονός που
συγκλονίζει τους πιστούς. Ο απ. Παύλος παραγγέλλει στους πιστούς να
προσέρχονται με καθαρή τη μαρτυρία της συνειδήσεως στη Θ. Κοινωνία.
Η παράδοση της Εκκλησίας συνιστά στους πιστούς ιδιαίτερα
την πνευματική προετοιμασία για τη συμμετοχή στη Θ. Κοινωνία. Μετάνοια,
εξομολόγηση, άσκηση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συμμετοχή μας στο
μυστήριο.
Η Θ. Ευχαριστία δεν είναι μία περιστατική υπόθεση. Τις
μεγάλες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν, πολλοί προσέρχονται στη
Θ. Κοινωνία συνήθως απροετοίμαστοι πνευματικά ή με διάθεση να τηρήσουν κάποια
συνήθεια ή έθιμο. Όμως η Θ. Κοινωνία δεν είναι κάποιο εορταστικό έθιμο. Είναι
το αποκλειστικό δώρο του Θεού στον άνθρωπο και δεν έχει δικαίωμα να στερεί τον
εαυτό του από τον αέρα ή τον ήλιο γιατί θα πάθει ασφυξία. Πώς μπορεί λοιπόν ο
πιστός να στερείται για μεγάλα χρονικά διαστήματα τη ζωοποιό κοινωνία του
Σώματος και του Αίματος του Χριστού;
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου