Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

"Μπροστά στο θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύναμοι"




Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι
σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια.
Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι;
Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα;
Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα – σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου!
Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου.
Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά;
Ὄχι δὲν μπορεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του
καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι’ αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ.
Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο;
Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;
Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς,
αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς,
τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου
καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.
Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες,
τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο
μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα
καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα.
Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι
ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό,
ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά.
Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν.
Μέχρι πότε ὅμως;
Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν,
ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο
καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ,
ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της.
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε
μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε,
ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας.

Ιουστίνος Πόποβιτς

Πηγή:  http://www.pentapostagma.gr

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όντως μπροστά στον θάνατο αναζητούμε τον Θεό.
Δυστυχώς μόνο τότε τον ζητούμε, φτάνει;

Ανώνυμος είπε...

είναι αλήθεια πως στις δύσκολες στιγμές, ιδιως του θανατου που ειμαστε αδυναμοι και βλέπουμε πως δεν ελέγχουμε το φόβο μας και τα υπαρξιακά μας, τότε ζητάμε ένα χέρι βοηθειας και νιώθουμε οτι μόνο ο Θεός ειναι αυτος που μπορεί να μας βοηθησει εκίνη την ώρα...
τι ωραια που θα ηταν να το συνειδητοποιουσαμε και τις υπόλοιπες στιγμές της ζωής μας..στη χαρά μας, στην ξεγνοιασια μας και τότε όπως έλγε και ο Αγιος Πορφύριος ο Χριστός θα γινοταν φίλος μας!

Αρα σίγουρα δεν φθάνει, όμως ο Θεος ειναι τόσο φιλέυσπλαχνος που αναπληρωνει και βραβευει και δειχνη όλη του την αγάπη και την "ενδεκάτη" ώρα...
Γι'αυτο και δίνει ευκαιριες για ανζήτηση...Ας τις εκμεταλλευόμαστε.!