Το αντίτιμον ( α’ )

Ανηφορίζουσα η κυρά Αργυρώ προς το επί της κορυφής ευρισκόμενον εκκλησίδιον, το οποίον ο πόθος και η επιμονή των χριστιανών μάλλον ή τα σαθρότατα υλικά – τα συνηγμένα εκ των φυσικών παρακαταθηκών του λόφου: λίθοι, ξύλα, λάσπη κ.λ.π.) διετήρουν ορθόν και αντιστεκόμενον εις την φυσικήν φθοράν είχεν ήδη αρχίσει διάλογον μετά της οικοδεσποίνης του ναού.

-Αχ, Παναγιά μου! Τι με ήβρε την μαύρη! Αχ, του το έλεγα εγώ, του αθεόφοβου. Βρε κόψ’ το. Κόψ’ το το ελάττωμα πριν σε κόψει εκείνο! Τίποτε αυτός. Το χαβά του. Και μου αγρίευε μάλιστα, να τονε φοβηθώ! Που κακός χρόνος να μην τον έβρη!

Αχ, Παναγία μου! Έχεις τα δίκια σου Παρθένα μου ότι και να σου πω! Κανόνισέ τα εσύ, Παρθένα μου.

Ούτως εβόα η δύσμοιρος Αργυρώ ταχύνουσα διαρκώς το βήμα, ουδόλως εμποδιζομένη υπό της αυξανομένης κλίσεως του ανηφορικού δρομίσκου του οδηγούντος εις το εξωκκλήσιον της Παναγίας της καλουμένης «Βοηθείας».

Πλην των κραζόντων τεττίγων και ευαρίθμων πτηνών, άτινα ενθαρρυνόμενα υπό της εσπερινής λήξεως του καύσωνος ελάλλουν, ουδείς έτερος ακροατής ευρίσκετω τη ηλικιωμένη ταύτη γυναικί. Αύτη δε βεβαία έχουσα την πίστιν ότι η των ανθρώπων Μήτηρ μετά προσοχής ήκουε τον πόνο της εσυνέχιζε απτόητος την υπεράσπισιν του πταίσαντος συζύγου.

-Και τι να της πω της Παναγιάς, απευθένετω προς τον απόντα σύζυγον αυτής. Να ‘τανε αρρώστια; Να ‘τανε φτώχεια; Να προστρέξω στη χάρη της. Μα τώρα; Με ποια μούτρα βρε να της ζητήσω χάρη;

Ήτο γνωστόν εις άπαν το χωρίον εκείνον ότι ο σύζυγος της κυρά Αργυρώς ο μπαρμπα-Αντώνης ήτο άνθρωπος αγαθός, δίκαιος και τίμιος. Κατητρύχετο ωστόσο από του φοβερού αμαρτήματος της βλασφημίας. Ότε ενίκα αυτόν ο θυμός εξεστόμιζε λόγους φοβερούς, βδελυρούς και ανοσίους. Εάν δε επεχείρει τις να τον ανακόψη, το αποτέλεσμα ήτο ενάντιον, οδηγών αυτόν εις χειροτέρας και ανοσιωτέρας βλασφημίας.

Ματαίως η δύστηνος Αργυρώ επεχείρει να τον συνετίση. Ματαίως έτεροι συγχωριανοί τω έλεγον πως «Κι αυτοί άντρες είναι βρε αδερφέ και θυμώνουν μα δεν ξερνάνε δα και τέτοια λόγια». Ματαίως ο ευσεβής του χωρίου ιερεύς ο παπα Λευτέρης εζήτει παιδαγωγήσαι τον βλάσφημον εκείνον. Ο χρόνος της ζωής αυτού παρήρχετω και η ευσεβής σύζυγος έτρεμε δια την μέλλουσαν αυτού καταδίκην. Ότε δε εξωμολογείτο τον λογισμόν αυτόν εις τον πνευματικόν της παπα Λευτέρη εκείνος την παρεμύθη λέγων:

-Δεν θα αφήσει ο Θεός, Αργυρώ. Τόσες προσευχές κάμνεις ελόγου σου. Κι ο Αντώνης δεν είναι κακός άνθρωπος. Μα ο σατανάς τον έχει δέσει με τη βλαστήμια και τον κρατάει γερά. Εμείς να ευχόμαστε ο Θεός να τον συνετίσει εδώ στη γη και να τον σώσει.

Άπαξ δε εστάθη και προσέθεσε σκεπτόμενος και κινών την λευκασμένην αυτού κεφαλήν ο αγαθός λευίτης:

-Μα, για πες μου: Ελόγου σου είσαι έτοιμη να την αντέξεις την παιδαγωγίαν του Θεού στον Αντώνη;

Έθεσεν ο έμπειρος εκείνος πνευματικός την ερώτησιν ταύτην γνωρίζων ποίαν βαθυτάτη αγάπη είχεν εις τον πεπτωκότα σύζυγό της η αγαθή εκείνη ψυχή. Αγάπη ήτις υπερέβαινε τα συνήθη μέτρα εξαπλουμένη εις όλην την ύπαρξίν της. Η Αργυρώ εσκέφθη κατ’ ολίγον και ύστερον σοβαρώς ώσπερ προς τριχοκουρίαν ετοιμαζομένη παρήλλαξε το λόγιον της υποταγής λέγουσα:

-Με τη βοήθεια του Θεού, Πάτερ.

Τον λόγον τούτον είχε ήδη λησμονήσει η Αργυρώ μέχρι της προπαρελθούσης νυκτός. Την μοιραίαν εκείνην νύκτα, προσπαθών να κλείσει την θύραν του σταύλου ο Αντώνης εθύμωσε ότι αύτη τω αντεστέκετω∙ και θυμώσας εξέβαλε λόγους τρομερούς, βλασφήμους κατά του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είχεν ήδη εισέλθει ο Δεκαπενταύγουστος και ακούσασα τους λόγους τούτους η Αργυρώ επάγωσε. Μυστικώς εδεήθη προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον όπως μη προσμετρήση τω βλασφήμω συζύγω την αμαρτίαν ταύτην. Όμως φευ! Την φοράν ταύτην η δέησις δεν εισηκούσθη και ο βλάσφημος σύζυγος ερυθρός εκ του θυμού επέπεσεν βαρύς επί της δυστροπούσης θυρός, ανοίξας αυτήν βιαίως. Η Αργυρώ έσπευσεν εις βοήθειαν του ψυχή τε και σώματι πεπτωκότος συζύγου.

-Εχτύπησες Αντώνη μου; τον ηρώτησε μη αναφερομένη στας μιαράς βλασφημίας γνωρίζουσα εκ πείρας ότι άλλως θα επέφερε το αντίθετον αποτέλεσμα

Προσπαθήσας να απαντήσει ο πεπτωκώς ουκ ηδύνατο σχηματίσαι λόγον. Η γλώσσα αυτού εδυσκολεύετο να γυρίσει και ουδεμία κατανοητή λέξις εξήρχετο εκ του στόματος ειμή άναρθροι κραυγαί.

Η Αργυρώ ευθύς κατενόησε και υποστηρίξασα τον σύζυγον αυτής τον ωδήγησε εις τον οίκον χορηγήσασα αυτώ ποτήριον ύδατος. Εκείνου δε συνεχίζοντος τον ακατανόητον βρυχηθμόν παρεμύθει αυτόν λέγουσα:

-Σιγά-σιγά, Αντώνη μου. Θα μου τα πεις όλα, είσαι ταραγμένος.

Έπειτα εγκαταλείψασα αυτόν προς στιγμήν εφώρμησε προς το μικρόν εικονοστάσιον και πέσασα χαμαί εξέβαλε βαθύν λυγμόν γινώσκουσα ότι η παιδαγωγία περί ης ωμίλει προφητικώς ο παπα Λευτέρης είχεν έλθει. Κατόπιν εσηκώθη και τανυζομένη μέχρι του εικονοστασίου έλαβε την παλαιάν εικόνα της Θεοτόκου. Δεν την ησπάσθη ως εσυνήθιζε αλλά συγκλείσασσα αυτήν εν τη αγκάλη αυτής τούτον μόνον τον λόγον εψέλλισε:

-Παναγιά μου, μη μας συνεριστείς. Και εσιώπησε.

Εις την σκέψιν της Αργυρούς η ιδία ήτο αμέριστως τω συζύγω αυτής ηνωμένη και εις την τρομεράν εκείνην πτώσιν. Δια τούτο είπεν μη μας συνεριστείς.

(συνεχίζεται)

Αλεξανδρεύς