«Τα παιδιά μας, δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε χρονών, αλλάζουν ρούχα και παπούτσια κάθε λίγο και λιγάκι κι όχι άπαξ το δεκαήμερο ή το μήνα, όπως μια φορά και ένα καιρό (δηλ. πριν από είκοσι χρόνια). Στα πέντε τους αποκτούν το πρώτο τους γούκμαν, στα οκτώ βίντεο γκέιμ πού στο εξάμηνο πάνω το βαριούνται και το αλλάζουν με πλέι στέισον, στα ένδεκα το κινητό τους, μην τύχει και αργήσουν δέκα λεπτά στο σχολείο. Ναι, είναι «γεμάτα» μπουκωμένα. Κι' όμως, είναι ηττημένα. Γιατί μεγαλώνουν μόνα τους. Ξοδευόμαστε σε δύο-τρεις δουλειές για να τα κουτσοκαταφέρουμε, για να μπορούμε να τα εφοδιάζουμε με ό,τι επιβάλλει η ανάγκη, αλλά κι η μόδα, η μίμηση, και η δική μας ενοχική ανασφάλεια, καθώς και για να πληρώνουμε τα φροντιστήρια, κι όταν μας ζητούν ένα χαμόγελο, όταν ζητιανεύουν ένα δεκάλεπτο χωρίς μούτρα και ξεφυσήματα, τότε σκοντάφτουν ακριβώς στο ημερήσιο ξόδεμά μας. «Άσε τα λέμε αύριο ή καλύτερα την Κυριακή πού θάχουμε λίγο χρόνο παραπάνω», -ψελλίζουμε και εξαγοράζουμε την απουσία μας μ' ένα καινούργιο δώρο, εντελώς αταίριαστο...».
(Π. Μπουκάλας, Εφημερίδα «Καθημερινή, 26-9-2009)
1 σχόλιο:
Κάθε τι , έχει δύο όψεις...ναι ...τρέχουμε σε δυο δουλειές για να ανταπεξέλθουμε...αν όμως δε γίνει τότε στερούμαι από τα παιδιά μας πολλές φορές βασικά ...όπως την αγορά βιβλίων...εξωσχολικές δραστηριότητες όπως Μουσική κλπ.
Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το άκρως καταναλωτικό πρόσωπο της Ελλάδος...στο εξωτερικό κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα ..προς μουσική , άθληση κλπ άνευ χρημάτων...μέσω προγραμμάτων του κράτους/ δήμων...Εδώ ????
Δημοσίευση σχολίου