Το σύνδρομο της Κυριακής

 του ενορίτου μας Νικοάλου Βοϊνέσκου

Ψυχίατροι σε Ευρώπη και Αμερική, παρατήρησαν μία ασθένεια, που προσβάλλει τους ανθρώπους μόνο για δύο ημέρες την εβδομάδα: το Σάββατο  και την Κυριακή. Την  παράξενη αυτή αρρώστια, οι ερευνητές την ονόμασαν «Σύνδρομο της Κυριακής». Και εκδηλώνεται με τα εξής συμπτώματα: Πλήξη, ανία, τάση φυγής, νευρικότητα και απρόβλεπτα ξεσπάσματα.

Οι στατιστικές λένε ότι οι ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε ζευγάρια αυξάνονται κατακόρυφα κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οι γρονθοκοπημένες σύζυγοι, με καρούμπαλα και μαυρισμένα μάτια, σχηματίζουν το πρωί της Δευτέρας ουρές στην είσοδο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας για στοιχειώδη αποκατάσταση της υπόληψής τους. Μάλιστα, όταν μεσολαβούν εορταστικά τριήμερα, ο αριθμός τουλάχιστον τετραπλασιάζεται! Και φυσικά μιλάμε μόνο για μπουνιές και κλωτσιές, και όχι για σκληρά επεισόδια, που καταλήγουν σε νοσοκομεία.

Οι γιατροί σε όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο έχουν ανησυχήσει, γιατί βλέπουν ότι αυτή η περίεργη ασθένεια αποκτά τον χαρακτήρα «κυριακάτικης επιδημίας».

Τι να φταίει, άραγε;

Φταίει, λένε, το ότι προσπαθούμε να σπάσουμε την ρουτίνα της Κυριακής με μια άλλη ρουτίνα. Ξυπνάει κανείς μ’ ένα βαρύ κεφάλι από … το ποτό της προηγούμενης, και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει τίποτε, για να γεμίσει το ΚΕΝΟ, που νιώθει μέσα του.

Και κάτι χειρότερο: Συνειδητοποιεί ότι αυτό το κενό, το κουβαλάει μέσα του και κατά τις εργάσιμες ημέρες. Μόνο που η φασαρία της καθημερινότητας τον παραπλανά. Τον κάνει να το ξεχνάει.

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος μέσα στην ανιαρή «ησυχία» της Κυριακής κάνει την οδυνηρή διαπίστωση, ότι ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΡΟΦΗ. Νιώθει να τον βασανίζει μια ΠΕΙΝΑ και μια ΔΙΨΑ, που δεν μπορεί να την σβήσει σε καμιά ταβέρνα, σε κανένα φαγοπότι.

Η Κυριακή είναι η ώρα της αλήθειας; Με ψίχουλα, το «στομάχι» δεν κοροϊδεύεται...

Η Εκκλησία μας λέγει ότι ο Μόνος, που μπορεί να μας θεραπεύσει από το «Σύνδρομο της  Κυριακής» είναι ο Κύριος μας. Ο Χριστός. Η Κυριακή χωρίς τον Κύριο θα είναι πάντοτε άδεια. Κενή. Την Κυριακή, χωρίς τον Κύριο, θα μένουμε πάντοτε ΝΗΣΤΙΚΟΙ και ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής. Μόνον, όποιος φάγει το Σώμα μου και πιεί το Αίμα μου, θα έχει αληθινή ζωή».

Αυτή η ζωογόνος τροφοδοσία γίνεται σε συγκεκριμένο τόπο: στον Ναό. Και σε συγκεκριμένο χρόνο: στην Θεία Λειτουργία.

Ο άνθρωπος που βαριέται να τρέξει σ’ αυτό το Τραπέζι, αδικεί τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ.

Παλιότερα η λέξη «αλειτούργητος» εθεωρείτο βρισιά. Ήταν ντροπή να μη συμμετείχε κάποιος στην Θεία Λατρεία της Κυριακής. Σήμερα, όσο ο αλειτούργητος άνθρωπος –αντί να ντρέπεται- καμαρώνει για την τεμπελιά του, τόσο θα κινδυνεύει θανάσιμα από την επιδημία του «Συνδρόμου της Κυριακής». Μια επιδημία, που είναι το μεγαλύτερο αίσχος του δήθεν «πολιτισμού» μας.

 

Από το βιβλίο: «ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΧΝΙΑ» Β΄ του Αρχιμ. Βαρνάβα  Λαμπρόπουλου.