Έκτρωση: Μύθοι και Πραγματικότητα (ε')

Η δημιουργία συνειδησιακού προβλήματος μεταξύ του λαού

π.Σάββας Μιχαηλίδης

Εάν ο νόμος επιτρέπει την ανάληψη των εξόδων της έκτρω­σης από τα ασφαλιστικά ταμεία, τότε αυτόματα δημιουργείται πρόβλημα συνειδήσεως σε εκείνο το τμήμα του λαού που χωρίς να εγκρίνει την έκτρωση είναι υποχρεωμένο να συμμετέχει έμμεσα στη χρηματοδότησή της.

Η εκμετάλλευση του εμβρύου

Η νομιμοποίηση οδηγεί αβίαστα στην εκμετάλλευση του ανθρώπου - εμβρύου από τον άνθρωπο. Η απανθρωποίηση του εμ­βρύου από το νόμο το εγκαταλείπει στην αυθαιρεσία του επιστή­μονα και στην απληστία του βιομηχάνου. Υπάρχουν επαρκή στοι­χεία ότι σε αρκετές χώρες έγιναν ιατρικά πειράματα με ζωντα­νά έμβρυα από εκτρώσεις με καισαρική τομή και ακόμη ότι νε­κρά έμβρυα από εκτρώσεις χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία καλ­λυντικών ιδίως στη Γαλλία. Στην Αμερικανική Βουλή και Γε­ρουσία γίνεται τώρα προσπάθεια απαγορεύσεως του πειραματι­σμού με ζωντανά έμβρυα. Οι ευρωπαϊκές χώρες αυτή τη στιγμή στερούνται ανάλογης νομοθεσίας και υπάρχουν επίσημες καταγ­γελίες ότι ο εμβρυακός πειραματισμός συνεχίζεται σ' αυτές. Πρό­σφατα ο γερμανός βουλευτής της Έσσης Δ. Ραίσλερ κατάγγει­λε ότι στη Γερμανία και στη Γαλλία ορισμένες κλινικές πείθουν ή πληρώνουν τις γυναίκες (Γαλλία) για να δεχθούν να κάμουν έκτρωση με καισαρική τομή με τελικό σκοπό τη χρησιμοποίηση του ζωντανού εμβρύου για πειράματα. Ο ίδιος βουλευτής κατήγγει­λε επίσης το εμπόριο νεκρών εμβρύων που ανθεί στον Ευρωπαϊκό χώρο χάρις στις βιομηχανίες καλλυντικών ιδίως τις γαλλικές. Με τις ανατριχιαστικές αυτές υποθέσεις θα ασχοληθεί και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ύστερα από επερώτηση γερμανού ευρωβουλευτή.
Η συμβολή της νομιμοποίησης στην εκμετάλλευση του εμ­βρύου αποκαλύπτεται από τους ίδιους τους εκμεταλλευτές. Όταν πριν μια δεκαπενταετία ξέσπασε στην Αγγλία σκάνδαλο εμπορίας και πειραματισμού ζωντανών εμβρύων, ο εκπρόσωπος μιας εκτρωτικής κλινικής που προμήθευε με έμβρυα - πειραματόζωα γειτονικό νοσοκομείο, δήλωσε: «Η θέση είναι αρκετά ξεκαθαρισμένη. Ένα έμβρυο πρέπει να είναι είκοσι οκτώ εβδομάδων για να γίνει νομικά βιώσιμο. (ΣΣ σύμφωνα με τον αγγλικό νόμο). Νωρίτερα από αυτό είναι μάλλον φυτό».

Η νομιμοποίηση οδηγεί προς τη μεταγεννητική ευθανασία

Η με οποιονδήποτε πρόσχημα νομική κάλυψη της έκτρωσης είναι σημαντική συμβολή στην κοινωνική αποδοχή της φιλοσοφί­ας της: Υπάρχει ανθρώπινη ζωή που δεν δικαιούται να ζήσει, γιατί δεν έχει νόημα, ποιότητα. Η ίδια φιλοσοφία μπορεί άνετα να εφαρμοστεί για τη θανάτωση οποιασδήποτε μεταγεννητικής «ανάξιας» ανθρώπινης ζωής, με ενεργητικά ή παθητικά μέσα — μη παροχή ιατρικής περίθαλψης—.
Στις 22 Ιανουαρίου του 1973 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι τα έμβρυα δεν είναι νομικά πρόσωπα σύμ­φωνα με το Σύνταγμα, (παρεμπιπτόντως το ίδιο δικαστήριο στις 6 Μαρτίου του 1857 χαρακτήρισε σαν μη νομικά πρόσωπα τους νέγρους πάλι σύμφωνα με το Σύνταγμα). Λίγους μήνες μετά από την κακόφημη αυτή απόφαση ο βραβευμένος με Νόμπελ αμερι­κανός επιστήμονας J. Watson δήλωσε: «Εάν ένα παιδί δεν εθεω­ρείτο ζωντανό μέχρι τρεις μέρες μετά τη γέννηση, τότε θα εδίδετο σε όλους τους γονείς η εκλογή που με το υπάρχον σύστημα δί­δεται σε λίγους. Ο γιατρός θα επέτρεπε στο παιδί να πεθάνει, εάν οι γονείς έτσι ήθελαν και θα προλάμβανε πολλή αθλιότητα και πόνο. Πιστεύω ότι αυτή η άποψη είναι η μόνη λογική, σπλαγχνική στάση που υπάρχει».
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο για θεωρητικές εισηγήσεις. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι στις ΗΠΑ ασκείται τώρα μεταγεννητική ευθανασία για ελαττωματικά βρέφη και αρρώστους γέροντες. Δεν εννοώ εδώ την τεχνητή και άσκοπη παρεμπόδιση του αναπόφευκτου φυσιολογικού θανάτου αλλά την πρόκλησή του με τη μη παροχή τροφής ή ιατρικής περίθαλψης. Ο ονομαστός παιδιατρικός χειρουργός C. Κοορ, ειδικός στη θεραπεία των ελατ­τωματικών παιδιών, απευθυνόμενος στους συναδέλφους του στην Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία είπε: «Όλοι γνωρίζετε ότι σ' αυτή τη χώρα εφαρμόζεται τώρα βρεφοκτονία. Όλοι γνωρίζε­τε ότι εφαρμόζεται απ' αυτό ακριβώς τον κλάδο του επαγγέλμα­τός μας που πάντοτε συνηγορούσε για τη ζωή των παιδιών μας.... Δεν σκοπεύω ποτέ να χρησιμοποιήσω τις λέξεις «φροντίζω» και «σκοτώνω» σαν να είναι συνώνυμες»52.

Η ιστορία διδάσκει ότι, όταν μια κοινωνία κάτω από την επίδραση μιας ιδεολογίας και άλλων ευνοϊκών συνθηκών θεωρήσει σαν αποδιοπομπαίους από τους κόλπους της μια κατηγορία ανθρώ­πων, κάνεις δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγηθεί τελικά. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι από τη ναζιστική Γερμανία. Οι δίκες της Νυρεμβέργης έδειξαν καθαρά ότι στη Γερμανία, την εποχή του μεσοπολέμου και πριν ο Χίτλερ πάρει την εξουσία, ή­ταν διαδεδομένη μεταξύ των γερμανών γιατρών και της κοινωνίας η πραγματιστική ηθική του Hegel. «... Ένα κύμα προπα­γάνδας κατευθύνετο εναντίον της παραδοσιακής σπλαγχνικής στά­σης του 19ου αιώνα για τους χρόνια αρρώστους και υπέρ της υιο­θέτησης της ωφελιμιστικής άποψης του Hegel. Η στείρωση και η ευθανασία των προσώπων με χρόνιες διανοητικές αρρώστειες συ­ζητήθηκε σε ένα συνέδριο των βαυαρών ψυχιάτρων το 1931». Την πρακτική εφαρμογή της Εγγελικής ηθικής ανέλαβε ο Εθνικοσοσιαλισμός με πρώτα θύματα όχι τους Εβραίους αλλά ελαττωματικούς σωματικά και διανοητικά γερμανούς. Μου έκαμε βαθειά εντύπωση όταν για πρώτη φορά έμαθα για τη σχετικά άγνω­στη αυτή πτυχή του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Ημουν στη Γερ­μανία, όταν προβλήθηκε πριν λίγα χρόνια η πολύκροτη τηλεοπτι­κή σειρά «Ολοκαύτωμα». Η ίδια η ταινία και η συζήτηση που την ακολούθησε ήταν μια συγκλονιστική μαρτυρία για την αναγ­καστική ευθανασία που επέβαλαν οι ναζί στους συμπατριώτες τους σε συνεργασία με ορισμένους γιατρούς. Είναι χαρακτηριστι­κή η εξελικτική πορεία του γερμανικού προγράμματος ευθανασίας. «Οι πρώτοι που σκοτώθηκαν ήταν οι ηλικιωμένοι, οι ανάπηροι, οι πνευματικά καθυστερημένοι και τα ελαττωματικά παιδιά. Τελι­κά καθώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε, περιλήφθηκαν στους ανεπιθύμητους καταδικασμένους, επιληπτικοί, ανάπηροι του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, παιδιά με κακοσχηματισμένα αυτιά και ακόμη παιδιά που ουρούσαν στο κρεββάτι τους». Το επόμενο βήμα της φρίκης των ναζιστικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως είναι αρκετά γνωστό για να μη χρειάζεται περιγραφή. Μόνο μια σκηνή από την τελευταία πράξη, του δράματος, από τις δίκες της Νυρεμβέργης θα αναφέρω. Μετά από τη δίκη του ένας καταδι­κασμένος ναζί δικαστής είπε σε ένα αμερικάνο δικαστή: «Δεν φαν­ταζόμαστε ότι θα φθάναμε σ' αυτό το σημείο» και ο αμερικάνος του απάντησε «φθάσατε από τη στιγμή εκείνη που καταδικάσετε ένα αθώο ανθρώπινο πλάσμα».

alopsis