Θέλοντας να βεβαιωθούν οι Γέροντες, αν πραγματικά ήταν τόσο ταπεινός και πράος ο Αββάς Αγάθων, όσο τουλάχιστον φημιζόταν, πήγαν μια μέρα τάχα θυμωμένοι στο κελλί του και του φώναξαν:
- Εσύ είσαι ο Αγάθων, ο φαύλος κι υπερήφανος;
- Ναι, Πατέρες μου, τέτοιος είμαι, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς καν να ταραχθή.
- Και τολμάς να φλυαρής και να κατακρίνης τους αδελφούς; Εξακολούθησαν οι άλλοι.
- Δίκιο έχετε, αλλά παρακαλέστε τον Θεό να μ’ ελεήση, είπε πάλι ο ταπεινός Αγάθων.
- Και δεν φτάνουν όλα αυτά, έγινες τώρα κι αιρετικός.
- Α, όχι, αιρετικός δεν έγινα ακόμη, ύψωσε ζωηρά τη φωνή ο Αββάς, προς μεγάλη έκπληξι των ανακριτών του.
- Για εξήγησε μας, Αγάθων, του είπαν χαμογελώντας οι Γέροντες, γιατί δέχτηκες ευχαρίστως όλες τις άλλες κατηγορίες και τούτη την τελευταία δεν θέλησες να την παραδεχτής;
- Καλό είναι για την ψυχή μου, κι ούτε κανένα βλάπτει, να με νομίζουν οι άλλοι φαύλο και φλύαρο, υπερήφανο και φιλοκατήγορο, αποκρίθηκε ο Όσιος. Αλλά να με νομίζουν αιρετικό ζημιώνονται, και μένα χωρίζουν από τον Κύριο μου.
Οι Γέροντες θαύμασαν τη διάκρισι του και παραδέχτηκαν πως είχε δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου