Σχόλιο για το κείμενο περί παρελάσεων

Παραθέτουμε Σχόλιο του Αθεολόγητου για το κείμενο περί παρελάσεων :

Δεν έχω δει πιο υστερικό κείμενο. Οι άνθρωποι εννοούν ηθελημένα να αγνοούν την έννοια της πατρίδας και του πατριωτισμού και των εκφάνσεών του. Στην πειθαρχία για την απόδοση αρμονικού αποτελέσματος βλέπουν (άκουσον άκουσον) στρατιωτική εκπαίδευση και μιλιταρισμό. Άσχετα με το αν οι παρελάσεις ξεκίνησαν ή δεν ξεκίνησαν έτσι και πότε η ουσία είναι ότι κανείς σήμερα δεν σκέπτεται το ξεκίνημά τους. Μερικά πράγματα αντί να καταργούνται μπορούν (αν είναι τόσο κακό το νόημά τους) να ανανοηματοδοτηθούν. Ώστε οι ισχυρισμοί τους σ΄ αυτό είναι ανυπόστατοι και ατεκμηρίωτοι.

Για τα άλλα τι να πω; Το αυτονόητο ότι ο επιμελέστερος όχι δικαιούται αλλά επιβραβεύεται ως μια ελάχιστη (και ανέξοδη) επιβράβευση να σηκώσει τη σημαία της πατρίδας του την οποία εννοείται ότι σέβεται τι κακό έχει; Συν τοις άλλοις η κατάργηση της παρέλασης θα έχει κι αυτή την επιβλαβή συνέπεια στην παιδεία να εξαλείψει το μοναδικό ίσως κίνητρο μαζί με το βαθμό για τους μαθητές ώστε να είναι επιμελείς. Η αντικατάσταση αυτού με χρηματικά έπαθλα που συνηθίζεται τώρα τελευταία μόνο ζημιά στην ψυχή των παιδιών κάνει αφού τα μαθαίνει να εμπορεύονται από μικρά τα πάντα ακόμα και τις υποχρεώσεις τους ή αυτά από τα οποία μόνο τα ίδια ωφελούνται. Όλα είναι ζήτημα ερμηνείας. Την ευταξία και το συντεταγμένο σύνολο τα χαρακτηρίζουν στρατιωτισμό και φασισμό. Γι΄ αυτό δεν πάμε ποτέ μπροστά σαν έθνος. Γιατί μας έχει φάει η υπερευαισθησία για ανούσιους δημοκρατισμούς που εκεί που χρειάζονται τους καταπατούμε ασύστολα. Δηλαδή μια ορχήστρα ή ένα χορευτικό συγκρότημα χωρίς πειθαρχία θα βγάλουν αξιοπρόσεκτο σύνολο; Κανείς δε θα γυρίσει να τα κοιτάξει. Αυτό το πράγμα επιχειρείται και με τις πρόβες για την παρέλαση. Ούτε είναι ρατσισμός όπως ηθελημένα εννοούν το ότι πηγαίνουν οι ψηλοί μπροστά και οι κοντοί πίσω. Αυτό είναι απλά ένα ζήτημα αισθητικής που θα μπορούσε κάλλιστα να αναστραφεί με το οι κοντοί μπροστά και οι ψηλοί πίσω. Το ίδιο είναι και ο "σεξισμός" που βλέπουν στο διαχωρισμό αγοριών και κοριτσιών. Δεν είναι ρατσισμός να αναγνωρίζεις τη διαφορετικότητα εκεί που πραγματικά υπάρχει Αλλά αυτοί επιλέγουν να τα ερμηνεύουν τα πράγματα με το χειρότερο τρόπο που τους συμφέρει: Ρατσισμός. Πού τον είδαν το ρατσισμό; Δεν υπάρχει σχολείο που θα αρνηθεί σε όποιον το ζητήσει να ΜΗΝ σηκώσει τη σημαία. Όπως και δεν υπάρχει σχολείο που θα αρνηθεί στον οποιονδήποτε μαθητή το θελήσει να μη συμμετάσχει στην παρέλαση. Αλλά αυτό δεν τους συμφέρει για αυτό αιτιώνται επιθυμίες των μαθητών να δρουν εκτός σχολείου κ.τ.ο. Όσο κι αν αυτό είναι σωστό, πάντως δείχνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους καταναγκασμός σ΄ αυτό το θέμα. Το θέμα των αλλοδαπών που θίγεται λίγο είναι άλλο. Ο αλλοδαπός, αν θέλουμε να σεβόμαστε την προσωπικότητά του θα πρέπει ο ίδιος να αισθάνεται ότι τιμάται σηκώνοντας την ελληνική σημαία (γίνεται αυτό) και όχι να την περιφέρει ως τρόπαιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο όποιος σημαιοφόρος είτε Έλληνας είτε αλλοδαπός παίρνει τη σημαία για να τιμηθεί απ΄ αυτήν και όχι για να την τιμήσει. Δεν έχει καμμιά ανάγκη η σημαία να τιμηθεί από τον οποιονδήποτε.

Όσο για το μήνυμα του ’40 ας μου επιτρέψουν να έχω διαφορετική άποψη. Κατά τα δικά τους λεγόμενα φασίστας ήταν όχι μόνο ο Χίτλερ και ο Μουσουλίνι αλλά και ο δικτάτορας Μεταξάς. Αυτός όμως τους κήρυξε πόλεμο. Πώς γίνεται άνθρωποι της ίδιας ιδεολογίας να μάχονται μεταξύ τους σύμφωνα με αυτή τη θεωρία; Απλούστατα οι πόλεμοι της εποχής εκείνης είχαν ιδεολογικό επικάλυμμα αλλά δεν ήταν ιδεολογικοί. Η κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής εκείνης ειδικά για β΄ κατηγορίας κράτη όπως το δικό μας ήταν η εθνική. Το έθνος πρώτα και μετά βάσει ποιάς ιδεολογίας. Αυτό εξ άλλου επιβεβαιώνεται κι από το γεγονός ότι και οι της μεταπολίτευσης μετά τη δικτατορία του Παπαδόπουλου πάλι για έθνος μιλούσαν στον κόσμο (άσχετα με το τι έκαναν) και για πατρίδα. Ακόμα και τα πιο αριστερά κόμματα. Θυμίσου το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" ποιό κόμμα το είχε για σύνθημά του....

Εκείνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι τα σε αυτό το χρόνο γραφόμενά τους ευνοούν άριστα το παιγνίδι της Νέας Τάξης Πραγμάτων της υπερδύναμης για την οποία υποτίθεται ότι κόπτονται.