Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΚΑΝΔΗΛΙ

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, Ή ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και ή πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29 "ς Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρόφιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" καλαμποκάλευρο.
Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι,
Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. και τότε μπήκε στο δίλημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;
Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! ' Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί ή μέρα πού ξημερώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά".
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Παναγίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και ή καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, ή θεία μου άνοιξε το ντουλάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...
Σταυροκοπήθηκε ή γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό ατα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Άλλα και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλογημένης γυναίκας.

ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://agia-varvara.blogspot.com/2009/10/blog-post_447.html

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ζηλεύω το μέγεθος και το "είδος" αυτής της πίστης!!!Συγκινούμαι όταν ακούω και διαβάζω τέτοια περιστατικά...και συνάμα αισθάνομαι τύψεις γιατί σε σημαντικά θέματα της ζωής μου δεν έχω καταφέρει να δείξω ένα τέτοιο μεγαλείο πίστης.Ίσως επειδή νομίζουμε οτι ξέρουμε πολλά και είμαστε σπουδαγμένοι, δεν αφήνουμε τη ζωή μας στο Θεό που γνωρίζει περισσότερα, κατέχει τα πάντα...Μερικές φορές μακαρίζω τους παλαιότερους ανθρώπους, που άν και ήξεραν λίγα, ζούσαν με γνησιότητα την πίστη μας.Είχαν την παρρησία να "απαιτούν" απο το Θεό, γιατί είχαν "φόβο"(εγώ τον ερμηνεύω αγάπη)Θεού και ταπείνωση.Εμείς κάνουμε περισσότερο παρέα με τον εγωισμό μας και έτσι απομακρυνόμαστε λίγο -λίγο από κοντά Του. Και όταν έρθουν τα δύσκολα άντε να βρείς το Θεό, να Τον εμπιστευτείς...Γυρίζουμε σαν τον άσωτο υιό, ψάχνοντας μόνοι μας λύσεις, που μερικές φορές μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει.....

χ.π