Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Έκτρωση: Μύθοι και Πραγματικότητα (ζ')


π.Σάββας Μιχαηλίδης



Δεν πρέπει ακόμη να λησμονείται και ο αγώνας για αποτροπή της περαιτέρω νομιμοποίησης της έκτρωσης. Ο τελικός στόχος πρέπει να είναι ένας νόμος που να επιτρέπει την έκτρωση μόνο στην περίπτωση κινδύνου της ζωής της μητέρας. Για την Ελλάδα ο στόχος αυτός φαίνεται επί του παρόντος ανέφικτος, μια και οι βουλευτές μας παρουσιάζονται στην πλειονότητά τους

υποστηρικτές της φιλελευθεροποίησης. Νομίζω ότι μια οργανω­μένη αντιεκτρωτική διαφώτιση μεταξύ του λαού θα έχει ασφαλώς επίδραση και στους πολιτικούς αντιπροσώπους του. Σήμερα δυσ­τυχώς επικρατεί η εντύπωση ανάμεσα σε μεγάλο μέρος του πλη­θυσμού —και το γνωρίζουν αυτό οι βουλευτές— ότι το να είσαι οπαδός της νομιμοποίησης σημαίνει προοδευτικότητα και υπερά­σπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (της γυναίκας φυσικά). Η μονή δυτική χώρα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες επανα­φοράς αυστηρού νόμου είναι σήμερα οι ΗΠΑ. Τα ενθαρρυντικά στοιχεία είναι τα εξής:

—Η πλειοψηφία των αμερικανών ευνοεί νομικούς περιορι­σμούς στην έκτρωση.

—Η πολύπλευρη δραστηριότητα των διαφόρων αντιεκτρωτικών οργανώσεων.

—Στην έκτρωση αντιτίθενται ο πρόεδρος Ρήγκαν, η πλειο­ψηφία της Βουλής, η μισή Γερουσία και η πλειοψηφία των νομο­θετικών σωμάτων των πολιτειών. Τα δεδομένα αυτά δίνουν αρκε­τές ελπίδες για την ανατροπή της κακόφημης απόφάσης του Α­νωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ του 1973.

Το τελευταίο νομοσχέδιο για τις εκτρώσεις έδωσε το έναυσμα μιας κάποιας αντίδρασης κατά των εκτρώσεων, κυρίως στο χώρο της Εκκλησίας. Ανεξάρτητα από την έκβαση του συγκε­κριμένου αυτού αγώνα, η μάχη εναντίον των εκτρώσεων πρέπει να συνεχισθεί πολύπλευρα και οργανωμένα. Απαιτούνται ειδικά σωματεία διαφώτισης ή και παροχής συμβουλών και βοήθειας, είτε εξαρτώμενα από την επίσημη Εκκλησία, είτε εντελώς ανε­ξάρτητα. Τα τελευταία θα είναι ιδιαίτερα ικανά να απευθυνθούν σε άτομα αδιάφορα θρησκευτικώς. Ο Σύνδεσμος Προστασίας του Αγέννητου Παιδιού της Κύπρου, παρά τη μικρή του πείρα και μέσα είναι πρόθυμος να βοηθήσει τους ενδιαφερομένους στην οργά­νωση τέτοιων συνδέσμων και στην προμήθεια οπτικοακουστικού υλικού.

Τέλος θεωρώ αναγκαίο για την επιτυχία αυτού του έργου το διαχωρισμό του προβληματικού θέματος της αντισύλληψης από την έκτρωση. Στο καταστατικό του Συνδέσμου μας υπάρχει σαν βασική αρχή το ότι δεν παίρνουμε θέση στο πρόβλημα των αντι­συλληπτικών, εφ' όσο πρόκειται για μεθόδους που έχουν πράγματι αντισυλληπτική και όχι εκτρωτική δράση, (εκτρωτικά μέσα είναι το ενδομήτριο σπείραμα που εμποδίζει την εγκατάσταση του γονι­μοποιημένου ωαρίου στη μήτρα και πιθανότατα τα χάπια —τα χάπια παράλληλα με εκτρωτική έχουν και αντισυλληπτική και στειρωτική δράση και είναι δύσκολο στην κάθε συγκεκριμένη πε­ρίπτωση να πει κάνεις ποια δράση είναι η πρωτεύουσα—). Γιατί αυτή η πρόνοια στο καταστατικό μας; Διότι η αντισύλληψη, παρά τα ηθικά προβλήματα που παρουσιάζει τόσο σαν αποφυγή της τε­κνογονίας, όσο και σαν εκλογή συγκεκριμένης μεθόδου, δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα με την έκτρωση. Η αντισύλληψη προ­λαμβάνει ανθρώπινη ζωή, η έκτρωση σκοτώνει ανθρώπινη ζωή. Είναι θεμελιώδες λάθος να θεωρείται η πραγματική αντισύλλη­ψη και η έκτρωση σαν συναφείς πράξεις. Από την άλλη πλευρά προπαγανδίζεται συχνά στην κοινωνία μας η ιδέα ότι η αντισύλληψη είναι η πανάκεια στο θέμα της πρόληψης της έκτρωσης. Όμως όπως είναι γνωστό, ούτε η θεωρητική γνώση, ούτε η ε­φαρμογή των αντισυλληπτικών μεθόδων διασφαλίζει από τη λε­γόμενη ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Εάν ένας θέλει να φιλοσοφήσει χριστιανικά το θέμα, του κακού στην έκτρωση, θα δει ότι σε τελευταία ανάλυση το πρα­γματικό κακό της έκτρωσης δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος ενός συν­ανθρώπου μας, αλλά η συμμετοχή ή η αδιαφορία του ατόμου γι' αυτό. Ασφαλώς η δικαιοσύνη του Θεού επιφυλάσσει τόπο στη Βασιλεία Του για τα αθώα πλάσματα των οποίων οι ψυχές, τόσο βίαια και πρόωρα αποχωρίστηκαν από το σώμα. Ο θάνατος ενός αθώου ανθρώπου δεν ζημιώνει το αιώνιο μέλλον του, ζημιώνει όμως εκείνους που συνήργησαν ή αδιαφόρησαν στο θάνατό του. Κανένας συνειδητός χριστιανός δεν μπορεί να παραμένει απαθής στο θάνατο «των αδελφών του των ελαχίστων». Εάν δεν μπορεί να κάμει τίποτε συγκεκριμένο για το αγέννητο μωρό, μπορεί ασφα­λώς να προσεύχεται και αυτό είναι το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Να προσεύχεται γι' όλους όσους είναι αναμεμειγμένοι στο δράμα και για την ανάδειξη ανθρώπων ικανών να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό σε μια σταυροφορία εναντίον της σύγχρονης γενοκτονίας δε­κάδων χιλιάδων ελληνόπουλων το χρόνο.



(Πλήθος παραπομπών και σημειώσεων του άρθρου μπορείτε να βρείτε στο περιοδικό «Κοινωνία», τ. 4, έτος 1984, σελ.542-574, όπου και πρωτοδημοσιεύθηκε)


Σχόλιο “Άλλης Όψεως”: «Θα θέλαμε να εκφράσουμε μια διαφορετική γνώμη για ένα σημείο της κατά τα άλλα πληρέστατης και χρησιμότατης εργασίας. Σε αρκετά σημεία του κειμένου, υποστηρίζεται από τον συγγραφέα, ότι στη μοναδική περίπτωση που θα έπρεπε να επιτρέπεται η έκτρωση είναι σε αυτή που κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Όμως προκύπτει ένα ηθικό ερώτημα. Είναι άραγε στα μάτια του Θεού η μια ψυχή μεγαλύτερης αξίας από την άλλη (του παιδιού και της μητέρας); Και ποιός είναι αυτός που θα επιλέξει ποιος θα ζήσει; Είναι εσφαλμένο, πιστεύουμε, να αξιολογούμε τις ψυχές με συναισθηματικά κριτήρια ή από το τι θα πράτταμε εμείς από αδυναμία…»


alopsis

Δεν υπάρχουν σχόλια: