Είναι η κρίση της νεολαίας πνευματική ;

Είναι κρίση ταυτότητας;

Προφανώς, αφού με τη συμπεριφορά μας πείσαμε τους νέους ότι αυτό που περιγράφουμε ως άνθρωπο είναι κυρίως ένα πλέγμα Βιολογικών λειτουργιών και ότι υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να καταναλώνει. Τους διδάξαμε ότι επιτυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος καταφέρνει να αποφύγει τις ηθικές και υλικές του ευθύνες (και κάθε μορφή εισφοράς στα κοινά), εκείνος που έλκεται από την εφήμερη λάμψη της ματαιοδοξίας και τα περιβόητα 15 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται.

Είναι κρίση αξιών;

Οπωσδήποτε, αφού έχουμε αναγάγει σε εκ των ων ουκ άνευ αξίες τα απολύτως δευτερεύοντα, όταν έχουμε κληρονομιά ακριβή τα λόγια του Χριστού για την απλότητα της ψυχής. Ακόμη όμως και οι προγονοί μας φιλοκαλούσαν μετ' ευτέλειας, αλλά εμείς δεν αντέχουμε μακριά από όλα αυτά που, χωρίς να είμαστε εμείς, είναι γύρω από μας και προσδιορίζουν τη ματαιοδοξία μας: αμφίεση και υπόδηση, τελευταία λέξη της μόδας, τυποποιημένη και άνευρη υπαρξιακά διασκέδαση, διακοπές σε ιλουστρασιόν τόπους (Ου γαρ ο τόπος αλλ' ο τρόπος, Ιω. Χρυσόστομος).

Είναι κρίση προτύπων;

Χωρίς αμφιβολία! Πριν απ' όλα, διότι ανάγουμε τα πάντα στα πρότυπα και στις ηγεσίες, υπονοώντας ότι κάποιοι άλλοι (σπουδαίοι και διάσημοι) πρέπει να κάνουν κάτι - πάντως όχι εμείς! Πρότυπο όμως για τον νέο είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, εγώ, εσύ! Εμείς έχουμε την ευθύνη για το ότι χιλιάδες νέοι άνθρωποι θα μεγαλώσουν χωρίς ίσως ποτέ να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν έστω ένα (ένα!) κατά κόσμον ασήμαντο ανθρωπάκο που όμως θα είναι γνήσιος, απλός, ευθύς ανιδιοτελής πλούσιος με τα λίγα, άρχοντας στην κατά κόσμον ελαχιστότητά του με επίγνωση της σκόνης που η ζωή μας πασπαλίζει αλλά και του μεγαλείου να είσαι αληθινός!

Κώστας Καραβάνης