Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

πρεσβ. Αλεξ. Ελτσιανίνωφ

Απ’ όλες τις χριστιανικές ομολογίες καμιά δεν έχει τόσο ζωντανή την αίσθηση του προσωπικού Χριστού όσο η ορθοδοξία.

Στον προτεσταντισμό η εικόνα αυτή του προσωπικού Χριστού είναι απομακρυσμένη και δεν έχει τον προσωπικό χαρακτήρα. Στον καθολικισμό η εικόνα αυτή είναι εξωκοσμική και έξω από την ανθρώπινη καρδιά. Οι καθολικοί άγιοι τον βλέπουν μπροστά τους σαν ένα πρότυπο, που προσπαθούν να του μοιάσουν μέχρι του σημείου να δεχτούν στο σώμα τους ακόμη και τα στίγματα, τις πληγές, δηλ., που προκάλεσαν τα καρφιά στον σταυρό.

Μονάχα ο ορθόδοξος, όχι μόνον ο άγιος, μα και ο συνηθισμένος ευσεβής λαϊκός, Τον αισθάνεται μέσα του, στην καρδιά του. Αυτή η εγκάρδια οικειότητα με τον Θεό δεν έχει τίποτα το κοινό με την δυτική μυστικοπάθεια και συναισθηματισμό, αυτή δε η νηφαλιότητα του Ορθόδοξου θρησκευτικού αισθήματος αποκλείει κάθε είδους ρομαντισμό και ψευδευλάβεια. Στην Ορθοδοξία η Ρωσική θρησκευτική διαίσθηση έχει επιτυχώς και ευτυχώς αποφύγει τόσο τον ορθολογισμό, προς τον οποίο μπορούσε να την παρασύρει ο Ρωσικός κοινός νους, όσο και τον άκρατο μυστικισμό, προς τον οποίο τη ρυμουλκούσε η ιδιότητα εκείνη της Ρωσικής φύσης, που ο Ντοστογιέφσκι καθόρισε σαν την τάση υπέρβασης των ορίων χάριν κάποιας στιγμιαίας θέασης της αβύσσου. Όλες αυτές οι ιδιομορφίες έμειναν στον Ρωσικό χαρακτήρα κι αυτές είναι που δίνουν την εξήγηση για την ύπαρξη τόσων πολλών αιρετικών ομάδων στη Ρωσική Εκκλησία, που διαχωρίζονται ακριβώς σε δύο κύριες ομάδες σύμφωνα με τις δύο αυτές ιδιομορφίες του Ρωσικού χαρακτήρα.

π.Γ.Στ.