ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ Ευαγγέλιο : Ιωάν. 12, 1-18

«Συμπορευθώμεν αυτώ….»

          Εν ολίγοις

          Η εβδομάδα των Παθών στην ορθόδοξη παράδοση κατέχει εξέχουσα θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας. Και τούτο γιατί μας μεταγγίζει συγκλονιστικές στιγμές μ’ ένα μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο. Ο πιστός αισθάνεται ότι ξαναζεί την ευαγγελική ιστορία, καθώς τα ιερά γεγονότα των Παθών του Κυρίου βιώνονται μ’ ένα άμεσο τρόπο μέσα στη λατρευτική ατμόσφαιρα με την ποιητική δύναμη της ιεράς υμνωδίας.

          Οι ιεροί ευαγγελιστές έχουν δώσει ιδιαίτερη έμφαση στις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του Χριστού. Και τούτο γιατί ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κήρυγμα της χριστιανικής διδασκαλίας. Μάλιστα το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν στέκεται μόνο στα ιστορικά γεγονότα, αλλά προχωρεί και στην ερμηνεία των λόγων και των γεγονότων, στις κρίσιμες στιγμές που φανερώνουν τη θεολογία της πρώτης Εκκλησίας.

          Πώς όμως συνδέονται τα Άχραντα Πάθη με το προαιώνιο σχέδιο της θ. Οικονομίας, που είχε ως συνεπεία το μαρτυρικό θάνατο και την εκ νεκρών Ανάσταση και σωτηρία του κόσμου;

          Ο Χριστός μετά τα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του επιθυμεί να γιορτάσει το Πάσχα «μετά των μαθητών» του στα Ιεροσόλυμα, ενώ γνώριζε τον κίνδυνο που προέρχονταν από τη θρησκευτική ηγεσία. Το εβραϊκό Πάσχα ήταν μια γιορτή μνήμης που θύμιζε την πικρή δουλεία στην Αίγυπτο και την ηρωική έξοδο του λαού προς την ελευθερία και τη γη των πατέρων.

          Ιδιαίτερα μάλιστα η εποχή του Χριστού που ήταν κάτω από την ρωμαϊκή κατοχή, η επέτειος της γιορτής του Πάσχα τροφοδοτούσε τον εθνικισμό του Ιουδαϊκού λαού και αποκορυφώνονταν η πίστη για την αναμονή του Μεσσία που θα σταματούσε τα δεινά του λαού. Με αυτές τις εθνικιστικές τάσεις έβλεπε ο λαός τον Ιησού, γι’ αυτό τον υποδέχθηκε στα Ιεροσόλυμα ως βασιλιά ελευθερωτή.

          Ο Χριστός όμως που εισέρχεται ως πολεμιστής, αλλά καθήμενος «επί πώλου όνου» θέλει να δείξει ότι είναι ένας ειρηνικός ηγέτης και βλέπει στα πρόσωπα αυτών που ζητωκραυγάζουν τώρα το  «ωσσανά», το μαινόμενο όχλο που θα ζητήσει σε λόγο την καταδίκη του.

          Αυτή η μεταστροφή του λαού δεν ήταν επιπόλαιη υπόθεση, αλλά αποτέλεσμα της απογοήτευσης που ένοιωσαν από την άρνηση του Χριστού ν’ αναλάβει την ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος κατά των κατακτητών. Μάλιστα όταν σε λίγο είδαν τον Ιησού να οδηγείται ανίσχυρος μπροστά στη εξουσία, βεβαιώθηκαν πλέον, ότι δεν ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν και γι’ αυτό απαιτούσαν την τιμωρία του. Από το άλλο μέρος η θρησκευτική ηγεσία είχε ενοχληθεί από τον έλεγχο που άσκησε εναντίον της και συμμαχούσαν με τη ρωμαϊκή εξουσία για την εξόντωσή του.

          Αυτά είναι τα ιστορικά πλαίσια της ιστορίας των Παθών. Πάντως ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, ο Χριστός βαδίζει συνειδητά προς το πάθος και σε μία αναμέτρηση με τον θάνατο. Γνωρίζει ότι το τέλος εγγίζει και θεωρεί τον θάνατό του λυτρωτικό γεγονός για τη σωτηρία του κόσμου.

          Οι χριστιανοί ξεπέρασαν γρήγορα το σκάνδαλο του ατιμωτικού θανάτου του Χριστού, αφού ο προφήτης Ησαίας κάνει λόγο για τον πάσχοντα Μεσσία. Ο δε απ. Παύλος καυχάται για το σταυρικό θάνατο του Χριστού, γιατί φάνηκε πηγή δυνάμεως και ζωής. Η «αδυναμία» του Χριστού φανερώνει, ότι ο Θεός επεμβαίνει στην ιστορία όχι με την δύναμη και τη βία, αλλά με την ταπείνωση και την αγάπη.

          Ο ι. υμνογράφος καλεί τους πιστούς να γίνουν συνοδοιπόροι του Χριστού προς το μαρτύριο για να μπορέσουν να δοξασθούν μαζί του. Με αυτό το σκεπτικό η Εκκλησία μας προσκαλεί να ζήσουμε τη Μ. Εβδομάδα, τα γεγονότα των Αχράντων Παθών του Κυρίου και προβάλλει κάθε μέρα ένα γεγονός και συγχρόνως ένα μήνυμα, για να μας οδηγήσει στη χαρά της Ανάστασης. Το Μ. Σάββατο γιορτάζουμε την ταφή και την κάθοδο του Κυρίου στον Άδη με την οποία η ανθρωπότητα επανέκτησε το δώρο της αφθαρσίας.

          Γιορτάζοντας την Κυριακή του Πάσχα η Εκκλησία την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζει τη νίκη πάνω στο θάνατο. Ένα γεγονός κατ’ εξοχή ευφρόσυνο που αποτελεί τη μόνιμη χαρά των χριστιανών και την ελπίδα του κόσμου.

Καλό Μεγαλοβδόμαδο

π. γ. στ.