Σφαγή. 320 αιχμάλωτοι Ελληνοκύπριοι σφαγιάστηκαν δίχως έλεος από Τούρκους στρατιώτες τον Αύγουστο του '74, σύμφωνα με νέα μαρτυρία Τουρκοκύπριου, που δημοσιεύει η εφημερίδα «Άφρικα».
Πλέον περισσεύουν τα λόγια για την αγριότητα του Αττίλα.
Όταν Τουρκοκύπριος τολμά να αποκαλύψει την αλήθεια για την αγριότητα του Τουρκικού Στρατού κατά την εισβολή στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974, τότε τα λόγια περισσεύουν.
Όταν Τουρκοκύπριος δηλώνει ευθέως ότι η θάλασσα στην Κερύνεια βάφτηκε κόκκινη από το αίμα 320 Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, τότε τα λόγια περισσεύουν.
Όταν οι αποκαλύψεις για τα απανωτά εγκλήματα πολέμου του Τουρκικού Στρατού εισβολής το 1974 στην Κύπρο πέφτουν σαν βροχή και η διεθνής κοινότητα αλληθωρίζει, τότε τα λόγια περισσεύουν.
Στις τόσες αποκαλύψεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αυτό το καλοκαίρι, έρχεται να προστεθεί η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για τη βαρβαρότητα των εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε ο Τουρκικός Στρατός κατοχής στην Κύπρο.
Ο Τουρκοκύπριος -που για προφανείς λόγους κράτησε την ανωνυμία του- μίλησε στη γνωστή τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Άφρικα» για μια πρωτοφανή πράξη που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του, τον Αύγουστο του 1974.
Σύμφωνα με τη συγκλονιστική του μαρτυρία, 320 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι πολέμου σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες, στην ακτή δυτικά της Κερύνειας.
Πρόκειται για την πιο άγρια πράξη που έχει καταγραφεί από αυτόπτη μάρτυρα.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο Τουρκοκύπριος, ο ίδιος ήταν ένας από τους συνοδούς των αιχμαλώτων, που μεταφέρθηκαν με οκτώ λεωφορεία (40 αιχμάλωτοι στο κάθε λεωφορείο) στο σημείο όπου είχε γίνει η απόβαση, δυτικά της Κερύνειας, προκειμένου να οδηγηθούν με πλοία σε φυλακές της Τουρκίας.
Όμως, οι 320 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι δεν επρόκειτο να μεταφερθούν ποτέ στην Τουρκία. Θα τους προλάβαινε η βαρβαρότητα των ορδών του τουρκικού Αττίλα.
Όπως γράφει η «Άφρικα», όταν τα λεωφορεία έφθασαν στο λιμάνι είχε ήδη καταπλεύσει ένα πλοίο με Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι μόλις είχαν αποβιβαστεί.
Όταν οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν ότι στα λεωφορεία βρίσκονταν Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, έβγαλαν τις ξιφολόγχες και τους σκότωσαν με αγριότητα -μέχρις ενός!
«Η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των αιχμαλώτων» είναι η συγκλονιστική δήλωση-μαρτυρία του Τουρκοκύπριου, που αποτυπώνει ανάγλυφα το μέγεθος της αγριότητας των Τούρκων εισβολέων.
Ο Τουρκοκύπριος δήλωσε στην εφημερίδα ότι ακόμη και ο ίδιος φοβήθηκε για τη ζωή του, καθώς η μανία των Τούρκων στρατιωτών ήταν τόση, ώστε υπήρχε κίνδυνος να σφάξουν ακόμη και τους Τουρκοκύπριους που συνόδευαν τους αιχμάλωτους!
Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα, οι 320 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι ίσως να θάφτηκαν σε κάποιο χώρο κοντά στο ξενοδοχείο Μάρε Μόντε, το οποίο είχε λειτουργήσει λίγους μόνο μήνες πριν από την εισβολή.
Στη μαρτυρία του, ο Τουρκοκύπριος ανέφερε ότι η σφαγή έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1974, δηλαδή λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.
8 σχόλια:
όταν σκέφτομαι τήν Κύπρο καί τήν εισβολή τών Τουρκων το 1974 αισθάνομαι μιά βαθειά απειλη μέσα μου γιά τό μέλλον τής υπόλοιπης Ελλάδος.Και η υποκρισία τής διεθνους κοινότητος νά μιλάει γιά ομόσπονδο κράτος!!
μή μου μιλάς γιά τ αηδόνι ,μήτε γιά τόν κορυδαλο..μιλα μου για τήν Κηρύνεια.
Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη...
Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη...
Χρόνια, σκλαβκιές ατέλειωτες
τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.
Εμείς τζαμαί:
Ελιές τζιαι τερατσιές
πάνω στον ρότσον τους!
(Kώστας Μόντης)
Χρόνια, σκλαβκιές ατέλειωτες
τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.
Εμείς τζαμαί:
Ελιές τζιαι τερατσιές
πάνω στον ρότσον τους!
(Kώστας Μόντης)
Δεν θέλουμε όνομα και τίτλους,
Μήτε επιγράμματα.
Δόστε μας πίσω την ψυχή μας
Το μέσα πλούτος μας
Κι ας είναι ελιά το δείπνο μας
Και το νερό γλυφό.
Δόστε μας πίσω τα παιδιά μας
Και την ψυχή μας.
Κύπρος Χρυσάνθης
ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΣ
Μια ερμηνευτική προσέγγιση στο ποίημα του Γ.Σεφέρη
Γράφει ο Φίλιππος Φιλιππίδης, Φοιτητής του Χρηματοοικονομικού
Στο κείμενο αυτό επιχειρείται μια προσέγγιση-ανάλυση ενός ποιήματος του Γ.Σεφέρη, που αν και γράφτηκε το 1953, θα μπορούσε να ειδωθεί σαν μια σημερινή (πικρή) αναφορά στην εθνική περιπέτεια της Κύπρου. Πρώτα το ποίημα:
ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΣ
...Σαλαμίνα τε
τας νυν ματρόπολις
τωνδ' αιτία στεναγμών.
ΠΕΡΣΑΙ
Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή βροχή
και τ' ακρογιάλι γεμάτο θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες μονάχα ο Άγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης αυτοκρατορίας.
Τα νέα κορμιά περάσαν απ' εδώ, τα ερωτευμένα
παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επί υδάτων πολλών,
πάνω σ' αυτό το πέρασμα.
Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού,
έμεινε εκεί στις φλέβες τ΄ ουρανού στο κύλισμα της θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:
¨Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο, με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι ....
Φίλοι του άλλου πολέμου
σ' αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα -
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που έπεσαν χρόνια μετά την μάχη.
Εκείνοι που είδαν την αυγή μέσ' απ΄ την πάχνη του θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ' άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουνταν
Όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
¨Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε
πώς έγινε τούτο το φονικό
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης
Κύριε, βοήθα να τα ξεριζώσουμε ...¨
- Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια
δε φελά να μιλάμε
τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιος θα μπορέσει ν' ακουστεί;
Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.
-Ναι, όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει
σ' αυτούς που γύρευαν ν' αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.
Φωνή κυρίου επί των υδάτων.
Νήσος τις έστι.
Σαλαμίνα, Κύπρος, Νοέμβρης ΄53
Το ποίημα ανήκει στην ¨θρυλική¨ συλλογή του Σεφέρη, "Ημερολόγιο καταστρώματος ΄Γ". Τα ποιήματα αυτά έχουν γραφτεί κυρίως από τις εντυπώσεις του ποιητή από τις επισκέψεις του στην Κύπρο, ένα τόπο που λάτρεψε και τον ένιωσε σαν δικό του. Μια από τις τακτικές του Σεφέρη στη γραφή των ποιημάτων του ήταν να παίρνει φωτογραφίες από τα μέρη που βρισκόταν και ύστερα να γράφει μελετώντας τις φωτογραφίες αυτές. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η παραστατικότητα και η ζωντάνια των ποιημάτων του. Ένα εξαίσιο βιβλίο για τα ταξίδια του ποιητή στην Κύπρο, την πολιτική του δράση, και τα ποιήματα του Καταστρώματος ΄Γ, είναι αυτό του Γιώργου Γεωργή "Ο Σεφέρης περί των κατά την χώραν Κύπρον σκαιών" Εκδόσεις Σμίλη.
Δημοσίευση σχολίου