Ο ημέτερος Ισοκράτης λέγει: «χειρότεροι απ' όλους και άξιοι μεγαλύτερης τιμωρίας είναι αυτοί που κατηγορούν τους άλλους για όσα οι ίδιοι είναι ένοχοι».
Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα πλησιάζαμε αδελφικά ο ένας τον άλλο.
Σχεδόν όλοι μας έχουμε την εντύπωση, ότι οι άλλοι είναι οι μεγάλοι ένοχοι και εμείς λιγότερο ή και καθόλου δεν ενεχόμαστε.
Έτσι κατηγορούμε τους άλλους ανελέητα και αθωώνουμε τον εαυτό μας. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε τη δυνατή συνείδηση της ενοχής. Μετράμε την ενοχή με νομικίστικο τρόπο. Αγνοούμε ότι η πτώση της ανθρώπινης φύσης είναι ενιαία και έχει την ίδια ρίζα. «Ὅλοι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι κρίμεθα» και «οὐδείς ἀναμάρτητος».
Κι όταν κατηγορούμε τους άλλους για κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ενοχής, που πιθανόν δεν είμαστε ένοχοι και τότε κάνουμε λάθος, γιατί αγνοούμε την «ενιαία πτώση μας». Και ότι «ἐπιμελῶς ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τά πονηρά τῆς νεότητος αὐτοῦ».
Με τέτοια συνείδηση, η συναίσθηση της ενοχής αδελφώνει τους ανθρώπους. Τους κάνει να αλληλοβοηθούνται, γιατί νιώθουν ότι έχουν την ίδια πτώση, την ίδια πληγή, την ίδια ανάγκη για λύτρωση.
Έτσι, «οι δυνατοί» στέκονται πιο θερμά, πιο αδελφικά, πιο ταπεινά στους «πολύ αδυνάτους» και «πεσμένους» αδελφούς τους.
Δεν τους υποτιμούν και δεν τους εξουθενώνουν. Και όπου χρειάζεται ο «αυστηρός» έλεγχος, χρησιμοποιείται με βάση την αληθινή αγάπη. Χωρίς πάθος και χωρίς τυφλά αισθήματα υπεροχής απέναντι στον «πεπτωκότα». Διαφορετικά ο αυστηρός έλεγχος γίνεται μια παγίδα που καταστρέφει τους ελεγκτές.
Πράγματι, πόσοι από τους σπουδαίους «παιδαγωγούς» και «ελεγκτές» αρμόδιους ή αυτόκλητους ελέγχουν χωρίς αυτοί να «πειράζονται» από κανένα πάθος; Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί λίγοι.
Είναι οι απαιδαγώγητοι παιδαγωγοί.
Είναι οι πιο ένοχοι από τους ενόχους.
Είναι τελικά ανάξιοι να γίνονται οδηγοί των άλλων.
π.Γ.Στ.
2 σχόλια:
Ἡ Κυβέρνησις, μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη ὅλων τῶν κομμάτων, ἑτοιμάζεται νὰ εἰσαγάγη ἀπὸ τὸ φθινόπωρο σὲ ὅλες τὶς τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου τὸ μάθημα τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς. Ἤδη ἑτοιμάσθηκαν καὶ ὁδεύουν πρὸς ἐκτύπωσιν δύο βιβλία, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα θὰ διδάσκεται στὴν Α΄ και Β΄ τάξι τοῦ δημοτικοῦ καὶ τὸ ἄλλο στὶς ὑπόλοιπες τάξεις.
Στὴν Σουηδία, στὴν ὁποία διδάσκεται ἡ σεξουαλικὴ ἀγωγή, παρατηροῦνται ἐγκυμοσύνες κοριτσιῶν δεκατριῶν καὶ δεκατεσσάρων ἐτῶν μὲ παράλληλη αὔξησι τῶν ἀφροδισίων νοσημάτων. Στὴν Ἀγγλία, στὴν ὁποία ἐπίσης ὑπάρχει σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγησις, ἀνήλικα κορίτσια ἀπὸ 12 ἕως 16 ἐτῶν εἶναι μητέρες, ἐνῷ προσφάτως ἔμεινε ὁλόκληρος ὁ πλανήτης ἄφωνος ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δύο παιδιὰ ἐννέα καὶ δέκα ἐτῶν ἔφεραν στὸν κόσμο ἕνα παιδί.
Ἡ σοφὴ παιδαγωγικὴ παράδοσις τῶν Πατέρων μας στὸ θέμα αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ ἐλέγξη τοὺς ἐρεθισμοὺς καὶ τὶς ἐντυπώσεις, ὥστε οἱ νέοι κατὰ τὸ δυνατὸν ἤρεμοι καὶ ἀπερίσπαστοι νὰ ἀσχοληθοῦν δημιουργικὰ μὲ τὴν παιδεία καὶ τὴν μάθησι ἀφ’ ἑνός, καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ γευθοῦν τὶς χαρὲς αὐτῆς τῆς περιοχῆς μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος ἔτσι καὶ σὲ φυσικὸ ἐπίπεδο παραμένει πηγὴ χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης.
Οἱ σημερινοὶ ἀπαίδευτοι παιδαγωγοὶ δὲν ἀφήνουν ἡσύχους τοὺς νέους οὔτε μέσα στὸ σχολεῖο, ὅπου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἀποκλεισθῆ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ ἐρεθισμοί, γιὰ νὰ λειτουργῆ ἡ παιδεία ὡς εὐγενικὴ διέξοδος καὶ κατάλληλος ἐργαστηριακὸς χῶρος γιὰ τὴν σπουδὴ καὶ τὴν μάθησι.
Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς εἶναι πρόσωπα ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ καλλιεργημένα, ὥστε νὰ ἀναλάβουν μὲ σοβαρότητα καὶ εὐθύνη τὸ ἔργο αὐτό; Καὶ πόσοι ἀπὸ τοὺς γονεῖς θὰ δέχονταν εὐχαρίστως αὐτὴ ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἱερὴ καὶ προσωπικὴ περιοχὴ τῶν παιδιῶν τους νὰ κακοποιηθῆ καὶ νὰ διαστραφῆ στὰ χείλη καὶ στὴν διδασκαλία τοῦ ὁποιουδήποτε δασκάλου, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ κουβαλᾷ στὸ θέμα αὐτὸ τὶς δικές του κακὲς ἐμπειρίες καὶ γνῶμες, ἀκόμη καὶ διαστροφές; Καὶ τί θὰ ἀπομείνη νὰ μάθουν καὶ νὰ γευθοῦν οἱ νέοι μέσα στὸν γάμο, ὅταν τὰ μαθαίνουν καὶ τὰ γεύωνται ἔξω ἀπὸ αὐτόν;
Γιὰ αὐτὸ ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια ἔχουν χάσει στὶς ἡμέρες μας κάθε γοητεία καὶ ἕλξι, ἀφοῦ τελικῶς αὐτὸς ὁ ἱερὸς καὶ μοναδικὸς καὶ προσωπικὸς δεσμὸς δύο ἀνθρώπων ἑτεροφύλων κατήντησε ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δεσμούς, ποὺ εἶχαν πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ἄνδρας καὶ γυναῖκα, συγκριτικὰ μάλιστα σὲ χειρότερη θέσι, ἀφοῦ συνδέεται μὲ τὰ προβλήματα τῆς ἀναγκαστικῆς συμβιώσεως καὶ τῶν ποικίλων δεσμεύσεων.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι σαφής: Δὲν χρειάζεται διδασκαλία εἰς τὰ τοῦ γάμου. Εἶναι αὐτάρκης διδάσκαλος ἡ φύσις. Ἀκριβῶς ὅπως δὲν χρειάζεται νὰ μάθουμε πῶς θὰ φᾶμε, καὶ πῶς θὰ πιοῦμε καὶ πῶς θὰ κοιμηθοῦμε. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Γενεὲς γενεῶν ἀνθρώπων ἔκαναν γάμους καὶ οἰκογένειες, καὶ μάλιστα εὐτυχισμένες καὶ σταθερές, χωρὶς «σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγησι», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία ἀκόμη τορπίλλη στὰ θεμέλια τῆς παιδείας καὶ τῆς οἰκογενείας.
Ο ΠΑΤΡΙΝΟΣ
Πές τα Χρυσόστομε! ( και ο παλιός και ο ...νεότερος). Αφού δε μαθαίνουμε στα παιδιά μας ουσιαστική και ολοκληρωμένη γνώση παρά τα παραγεμίζουμε με σκόρπιες πληροφορίες τώρα προσπαθούμε να γεμίσουμε το χρόνο τους "μαθαίνοντάς" τους πράγματα που θα μπορούσαν καλύτερα από μας να τα διδάξουν μόνα τους στον εαυτό τους όταν θα ερχόταν η ώρα. Τα γεμίζουμε δε με πληροφορίες για ερωτήματα που τα ίδια δεν είχαν. (Άρα δεν είχαν και ενδιαφέρον γι΄ αυτά)
Δημοσίευση σχολίου