Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ (β')

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Ο Απόστολος Παύλος τονίζει ότι: «η ρίζα πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία». Στη Β΄ επιστολή του προς τον Τιμόθεο γ2, προφητεύει ότι στους εσχάτους καιρούς οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι κλπ. από αυτό το λόγο είναι ολοφάνερο ότι έδαφος είναι η φιλαυτία, ρίζα η φιλαργυρία και κλαδιά και καρποί τα υπόλοιπα πάθη.

Πνευματική ζωή και φιλαργυρία δεν συμβιβάζονται. Ο Χριστός μας είπε: oυ δύνασθαι Θεώ δουλεύειν και μαμωνά», (Μαμωνάς ήταν ο θεός του πλούτου στους Ασσυρίους), δηλαδή δεν μπορείτε να υπηρετείτε δύο κυρίους ταυτοχρόνως το Θεό και το θεό του χρήματος. Τούτο εξηγείται, από το ότι ο πνευματικός άνθρωπος κάνει στροφή προς τα έξω, στρέφεται με αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ενώ αντίθετα ο φιλάργυρος κάνει στροφή προς τα έσω, στρέφεται με αρρωστημένη αγάπη μόνο προς τον εαυτό του. Οι Φαρισαίοι όταν άκουσαν αυτά τα λόγια του Χριστού, επειδή ήταν φιλάργυροι, τον μυκτήριζαν, δηλαδή έπιασαν τους μυκτήρες τους, τα ρουθούνια τους και τον κορόιδευαν.

Ο φιλάργυρος δεν έχει αληθές κριτήριο των αρετών. Δεν ξέρει τι είναι αρετή, ποια είναι η αρχή της και ποιο το τέλος της. Συνάντησε φιλόξενος έναν φιλάργυρο, λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, κι ο φιλάργυρος έλεγξε τον φιλόξενο σαν αδιάκριτο, ότι δηλαδή άδικα σπαταλά τα χρήματά του.

Ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ομιλία του οποίου είναι κυρία πηγή αυτού του άρθρου, είπε ότι έχει πικρά πείρα από τσιγκούνηδες. Μιλούσε κάποτε μ’ έναν τσιγκούνη και τον ρώτησε: «Αν κάποιος φίλος σου έρθει στο σπίτι σου και μείνει από το πρωί μέχρι το βράδι, το μεσημέρι όταν έρθει η ώρα του φαγητού, θα τον ρωτήσεις αν πείνασε ή θα στρώσεις το τραπέζι για φαγητό;». εκείνος μ’ όλη του την άνεση απάντησε: «Βεβαίως, θα τον ρωτήσω αν πείνασε».

Ο φιλάργυρος τη φιλοξενία τη χαρακτηρίζει ανόητη, την ελεημοσύνη την αποκαλεί σπατάλη, την ακτημοσύνη την ονομάζει αφροσύνη, την πίστη στη Θεία Πρόνοια τη θεωρεί υπερβολή επικίνδυνη. Ο Άγιος Ιωάννης τονίζει ότι όπως από τη θάλασσα δεν λείπουν ποτέ τα κύματα, έτσι κι από την ψυχή του φιλάργυρου δεν λείπει ποτέ η οργή και η λύπη. Οργή γι’ αυτά που δεν κέρδισε και λύπη γι’ αυτά που έδωσε και έχασε. Ο Ιώβ παρότι ήταν πολύ πλούσιος δεν είχε ίχνος φιλαργυρίας στην ψυχή του, γι’ αυτό όταν τα έχασε όλα έμεινε εντελώς αθόρυβος, δεν θορυβήθηκε, δεν οργίστηκε και δεν λυπήθηκε καθόλου.

Μετά από όλα αυτά οφείλουμε να επισημάνουμε ανελέητα το πάθος της φιλαργυρίας και να το χτυπάμε χωρίς ευσπλαχνία, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτό το σιχαμερό πάθος. Είθε με τη χάρη του Χριστού και με το δικό μας κόπο να βγούμε νικητές στον αγώνα κατά της φιλαργυρίας.

τέλος