«Είναι αλήθεια ότι η εποχή μας αδικεί μια μεγάλη ευλογία που έχει δώσει ο Θεός: την ευλογία των εντολών. Θεωρεί ότι η τήρηση των εντολών αποτελεί μια μηχανική, επιφανειακή ηθική και ότι ο λόγος περί τηρήσεως των εντολών είναι μια ηθικολογία που προάγει τον ευσεβισμό. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι το Ευαγγέλιο και η πατερική γραμματολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας είναι γεμάτα από προτροπές για τήρηση των εντολών και προσδιορίζουν την αγιότητα- μεταξύ άλλων- και ως έκφραση της τηρήσεως των εντολών «ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἑμᾶς τηρήσατε», λέει ο ίδιος ο Κύριος. Η προσπάθεια τηρήσεως των εντολών μας μεταφέρει από την αμφιβολία και τους επικίνδυνους ακροβατισμούς των «βιωμάτων», στην πραγματικότητα των αδυναμιών μας.
Διαβάζουμε συχνά ένα βιβλίο, κάνουμε μια ωραία συζήτηση, μιλάμε για τον πλατυσμό της καρδιάς, για τις αναρριχήσεις του νοός, για τις πνευματικές αναβάσεις, και μετά από λίγο μας διακόπτει ο άντρας ή η γυναίκα μας στο σπίτι και αντιδρούμε με ένταση και εκνευρισμό. Τι έννοια έχουν τότε όλες αυτές οι συζητήσεις; Κρατάμε το κομποσχοίνι στο χέρι, τηρούμε ίσως τις νηστείες, επειδή έτσι μάθαμε, αλλά δεν μπορούμε να τηρήσουμε τις εντολές της αγάπης, της υπομονής, της αμοιβαίας ανοχής, της συγχωρητικότητας. Και παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Ενώ εμφανιζόμαστε με μια μοναχικού χαρακτήρα παραδοσιακότητα, είμαστε πολύ σκληρόκαρδοι άνθρωποι. Αυτό που μαλακώνει την ψυχή σαν σφυρί που τη χτυπάει, είναι οι εντολές και ο αγώνας τους.
Οι εντολές υπάρχουν για δύο λόγους: Πρώτον, για να μας ταπεινώνουν και, δεύτερον, για να μας δείχνουν την πορεία μας.
Πόσο αγώνα έχει μια εντολή! Πόση προσπάθεια! Είναι πιο εύκολο να διαβάσουμε ένα κομμάτι από τη Φιλοκαλία ή τα Ασκητικά του Αββά Ισαάκ, να νομίσουμε ότι το καταλάβαμε και να αισθανθούμε ότι φθάσαμε σε μια δήθεν «πνευματική κατάσταση», από το να προσπαθήσουμε να μην πούμε ένα ψέμα από αυτά που αποκαλούμε συμβατικά ψέματα, ή από το να δεχθούμε το παιδί μας όπως είναι, ή να ανεχθούμε τους γονείς μας, ή αμοιβαία ο ένας τον άλλο. Βλέπουμε λοιπόν, ότι το να προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές δυσκολευόμαστε πολύ. Κι έτσι, ταπεινωνόμαστε ενώπιον τους….»
(Από το βιβλίο «Άνθρωπος μεθόριος» του Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Εκδ. Εν πλω)
6 σχόλια:
Λέτε και πολύ σωστά:"...Κρατάμε το κομποσχοίνι στο χέρι, τηρούμε ίσως τις νηστείες, επειδή έτσι μάθαμε, αλλά δεν μπορούμε να τηρήσουμε τις εντολές της αγάπης, της υπομονής, της αμοιβαίας ανοχής, της συγχωρητικότητας..."
Ολοι στην προσπάθεια είμαστε.
δεν σημαίνει ότι επειδή δυσκολευόμαστε να αγαπάμε δεν "πιάνουν" τα άλλα μέσα νηστείες, προσευχές κλπ.
Ολοι στην προσπάθεια βρισκόμαστε...
αλλιώς απαγοητευόμαστε και στο τέλςο δεν κάνουμε ούτε αυτά.
Σωστά είναι αυτά που λέει ο Χ.Π. αλλά θεωρώ ότι όλα είναι μέσα να φθάσουμε κάπου.
Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής.
Χ.Μ.
Πολύ καλό.
το απόσπασμα αυτό, Χ.Μ, δεν προσπαθεί να καταργήσει τις επίπονες καθημερινές προσπάθειες που κάνουμε στον αγώνα μας, απλώς μας εισαγάγει σε έναν πιο δύσκολο αγώνα πρακτικής.Για παράδειγμα ζητάμε από το Θεό στην προσευχή μας να έχουμε ταπείνωση, αλλά μόλις έρχονται ευκαιρίες να δείξουμε την ταπείνωσή μας, μόνο ταπείνωση δεν δείχνουμε(ο εγωισμός μας για άλλη μια φορά δίνει ρεσιτάλ..). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να ζητάμε από την προσευχή μας την αρετή της ταπείνωσης, αλλά πρέπει να είμαστε πιο αγωνιστές στην πρακτική πλευρά της ζωής...για να μην καταντήσουμε να είμαστε οι χριστιανοί των τύπων, οι σκληροί...Στην εφαρμογή των εντολών συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε και αρχίζουμε πάλι από την αρχή...Είναι ένα απόσπασμα που μας ζητάει να περάσουμε απο τη θεωρία στην πράξη. Έτσι τουλάχιστον το κατανόησα εγώ....
Σε τί μεγάλη παγίδα πέφτουμε οι περισσότεροι που νομίζουμε οτι ή αγάπη στο Θεό αρκεί και οτι τις εντολές του δεν χρειάζεται να τις τηρούμε γιατί πιεζόμαστε και ο Θεός δεν θέλει καταπιεσμένους ανθρώπους..Ξεχνάμε όμως οτι όποιος αγαπά το Θεό προσπαθεί αβίαστα να κάνει και αυτά που του ζητεί, γιατι αυτά τον οδηγούν στη σωτηρία...Τηρώ τις εντολές του Θεού γιατί τον αγαπώ τόσο που δεν θέλω να τον στεναχωρώ....
Με έβαλε σε σκέψεις....
Πολύ μπουχτίσαμε απο αυτή τη:"μοναχικού χαρακτήρα παραδοσιακότητα" που διακατέχει πολλούς...Καλά λέει ο σ.Νικόλαος! τηρούμε τα πάντα, αλλά όταν έρχεται η ώρα π.χ να ανεχτείς το παιδί σου, να του δείξεις αγάπη, παρόλο που αυτό σε εξεφτιλίζει με τις πράξεις του. τότε όλα πάνε περίπατο
Δημοσίευση σχολίου