Ο Στρατός "ανταποδίδει" στη "Κυρά των Μαρασίων" τη φροντίδα χιλιάδων στρατιωτών!

Η «Κυρά των Μαρασίων» Βασιλική Λαμπρίδου - Φωτάκη, η οποία γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης και η οποία το 2007 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα, βρίσκεται νοσηλευόμενη στο στρατιωτικό νοσοκομείο Διδυμοτείχου.
Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. 

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο.

Λίγα μέτρα χωρίζουν το φτωχόσπιτο από τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Από την πολυθρόνα της η υπερήλικη γυναίκα κοιτάζει με ανυπομονησία προς το παράθυρο. Το σώμα της είναι105 χρόνων, στη δύση της ζωής, αλλά το βλέμμα της βγάζει σπίθες.

Σαν 20χρονο κορίτσι. Είναι πρωί και περιμένει τα "παιδιά" της, τους φαντάρους, που "φυλάνε Θερμοπύλες", να έρθουν να τη βοηθήσουν για να υψώσει την ελληνική σημαία στο φυλάκιο των Μαρασίων. Στο Δήμο Τριγώνου, στον βόρειο Έβρο. Είναι το καθήκον της, η δουλειά της. Αυτό που κάνει εδώ και 50 χρόνια. Της αρέσει να τη βλέπουν οι Τούρκοι στρατιώτες της άλλης πλευράς. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", λέει η ίδια.

Συμβολίζει τη Μάνα. Όσοι έκαναν τη στρατιωτική θητεία τους στον Έβρο, οι
σημερινοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, τη θυμούνται με λατρεία και ευγνωμοσύνη.

Στο σπίτι της έβρισκαν καταφύγιο. Τους μαγείρευε, του έπλενε, τους συμβούλευε. Έβλεπε τα φανταράκια σαν δικά της παιδιά.

Η Βασιλική Λαμπρίδου - Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.

  Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο.

"Είναι μια ευγενική και υπερήφανη γυναίκα. Και οι 7.000 κάτοικοι του Τριγώνου τη σέβονται και την εκτιμούν. Όπως και οι σημερινοί φαντάροι που μαθαίνουν την ιστορία της, λέει η Ανθή, που την επισκέπτεται καθημερινά, στο πλαίσιο του προγράμματο "Βοήθεια στο Σπίτι". Τα κορίτσια που δουλεύουν στο πρόγραμμα αλλά και οι γυναίκες του Στρατού την έχουν αγκαλιάσει, τώρα που έχει την ανάγκη των άλλων. Την κάνουν μπάνιο, της ψωνίζουν, της δίνουν τα φάρμακά της, την εξυπηρετούν σε ό τι τους ζητήσει. Τα απογεύματά της τα περνά με τα παιδιά της, τους φαντάρους, μέχρι να πέσει για ύπνο.

Πάντα έχει παρέα μέσα στο σπίτι της. Ακόμη και ο Διοικητής της Μονάδας πίνει μαζί της το καφεδάκι του. Το 2007 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα. Η πρόταση για τη βράβευση έγινε από γυναικεία σωματεία της Θεσσαλονίκης και το δήμαρχο Τριγώνου Έβρου, κ.Μαν.Χατζηπαναγιώτου.
"Η τιμή που έγινε στο πρόσωπό της αποτέλεσε τιμή προς όλες τις γυναίκες και τους άνδρες του Τριγώνου Έβρου, που αποτελούν το ζωντανό προμαχώνα της πατρίδας μας στην πιο νευραλγική περιοχή των συνόρων μας," λέει ο δήμαρχος Τριγώνου Έβρου.

πηγή