Αγκάθια στον Παράδεισο

 

         Διανύουμε το μήνα των λουλουδιών. Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το ιώδες, στην αποθέωση τους. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κρίνα, κυκλάμινα, υμνούν με την παρουσία τους το Δημιουργό. Λεπτά παιδικά χέρια αγκαλιάζουν τους μίσχους και τα κρυστάλλινα γέλια τους απλώνονται στους αγρούς.

     Σ’ ένα ανθισμένο λιβάδι βρέθηκα, την περασμένη βδομάδα, μ’ ένα ζευγάρι φιλικό. Μαζί και τα νήπιά τους. Τα χαιρόμουν διαπιστώνοντας πως με την καθαρότητά τους επικοινωνούν άμεσα με τον Θεό μέσα στο Παραδείσιο περιβάλλον. Σε μια στιγμή που το μικρό έκοβε αμέριμνο λίγες παπαρούνες, κλάμα διαδέχθηκε το γέλιο του. Διαπιστώσαμε πως είχε τρυπηθεί από αγκάθι φυτρωμένο ανάμεσα στ’ αγριολούλουδα.

          Μία μικρογραφία αυτού του λιβαδιού, σκέφτηκα, είναι και η ζωή μας, ο εαυτός μας. Είναι κατάσπαρτος από λουλούδια, από προτερήματα και καλοσύνες. Κάπου όμως ανάμεσά τους κρύβονται τα πάθη που σε ανύποπτο χρόνο, όπως τα ζιζάνια, κάνουν κακό.

          Η Εκκλησία, μας εξοπλίζει με ζιζανιοκτόνο αποτελεσματικό! Είναι η εξομολόγηση. Με τη βοήθειά της, στον αγρό της ψυχής μας δεν θα ευδοκιμούν αγκάθια, οι παγίδες θα είναι ανίσχυρες και τα ιοβόλα φίδια μαζί με τ’ άλλα ερπετά που σέρνουν το θάνατο, θ’ απομακρύνονται, ανίσχυρα να βλάψουν.

Μαν. Μ.