Θλίψις η ζωή του ανθρώπου

 γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι' αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι' αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.

Αγάπα τον Ιησούν και λέγε αδιάλειπτα την ευχήν και αυτή σε φωτίζει εις την οδόν Του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνης. Διότι απ' αυτό παραχωρεί ο θεός και φεύγει η Χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτης. να ταπεινώνεσαι, να βλέπης τα ιδικά σου σφάλματα. Αλλ' όταν υποχωρή η Χάρις να δοκιμασθή ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή· Συ όμως τότε μη χάνης την προθυμίαν σου. αλλά φώναζε διαρκώς την ευχήν. Με βίαν, με το ζόρι, με πόνον πολύν. -Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με-! Και πάλιν και πολλάκις το αυτό συνεχώς. Και ως ατενίζων νοερώς τον Χριστόν να του λέγης  «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου».