Των αρχαρίων τα βήματα
σαν κόκκοι άμμου
σαν σταγονίτσα στη βροχή του Απρίλη
σαν τίποτε στο όλον.
«Απαισιόδοξη»,θα πεις.
Μα στάθηκε πάνω από δεύτερο του ρολογιού σου ο λεπτοδείκτης;
Μην καθυστέρησε ποτέ η Χάρη Του στα μάτια;
Όλα ξεφεύγουν βιαστικά…
Κι εγώ σέρνω τα βήματα…
11 σχόλια:
Εντάξει καλό.Αλλά δεν το πολυκατάλαβα!
Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει και ερμηνεία;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ωραίο.
Ωραίο.
Συνέχισε.
Μέρα με τη μέρα προοδεύεις.
Θέλει κόπο, αλλά αξίζει.
Ασταμάτητη σε βρίσκω Ψυχή Ζώσα. Τι έγινε; Τι έπαθες;
Ωραίο είναι και αυτό το πόνημά σου.
Θα ήθελα βέβαια αν ήθελες να μου εξηγούσες λίγο τον παραπροτελευταίο στίχο. Γιατί μου φαίνεται ότι δεν δένει και πολύ με το "όλον" που λες κι εσύ.
Ευχαριστώ και συνέχισε. Γράφοντας έρχεται το καλύτερο.
"Γράφοντας και αφαιρώντας" που έλεγε και κάποια ψυχή...
Η ψυχή όταν αγωνίζεται και παλεύει να βρίσκεται κοντα στον Θεό, μετά από τη θ. Ευχαριστία, την Θ.Λειτουργία που έχει προηγηθεί προσευχή,
η Χάρη του Θεού τον επισκέπτεται και αυτό το γνωρίζει τόσο η γεματη γαληνη και χαρά ψυχή, όσο και τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικα..
Όπως το φωτεινό πρόσωπο, τα λαμπερα μάτια..
Πίστεψέ με, έχω δει μάτια που ακτινοβολλούν θεία Χάρη..
Νομίζω κι εσυ..
Πολλές φορές θα έχεις πει "τι ωραία μορφη έχει αυτός/η..".
Αυτό οφείλεται και στην σπινθηροβόλα ματιά του/της.
Αυτή λοιπόν την Χάρη εμείς οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουμε να την γευθούμε και ακόμη και με τον πρώτο εφάμαρτο λογισμό ξεφεύγει βιαστικα και απο μέσα μας και απο τα μάτια μας...
Ελπίζω αγαπητέ/αγαπητή να σε βοήθησα...
Ευχαριστώ όλους και όλες για τα σχόλιά σας.
Να εύχεσθε..
Ψυχή Ζώσα
Αμαν πια με αυτον τον εφαμαρτον λογισμο!!!!....με κουρασαν αυτα ολη την ωρα για την αμαρτωλοτητα...μαλλον εγωισμος μου κανει....δηλ δεν υπαρχει μετα την συναισθηση της αμαρτωλοτητας και η χαρα της μετανοιας;;;;μην κολλαμε σε αυτα γιατι χανουμε το νοοημα....
ειμαστε αμαρτωλοι ναι το ξερουμε αλλα υπαρχει και η μετανοια και η χαρα μετα απο αυτη η οποια απουσιαζει απο τα ποιηματα σου...
πρεπει να υπαρχει και η ταπεινωση
να διακρινουμε βεβαια την ποιο ειναι αμαρτια και ποιο εγωισμος.....ζητω συγνωμη αλλα αυτο ενοιωσα......
περιμενω ψυχη ζωσα και ενα χαρουμενο με αισιοδοξια ποιημα....
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το τελευταίο σχόλιο.
Μήπως όλη αυτή η ενοχή που νιώθουμε για την αμαρτία και την κατάστασή μας είναι "κρυμμένος" εγωισμός;
Είναι πολύ λεπτό σημείο και θέλει πολύ προσοχή.
Η απελπισία είναι ό,τι χειρότερο. Το αυτό θέλει και ο διάβολος.
ρε παιδια χαλαρωστε...
αν νιωσει χαρα θα σας το γραψει...
η απελπισια ειναι ο χειροτερος εχθρος...δεν ειναι ομως και η αναισθησια επισης???και η πορωση??
μπορει η ψυχη ζωσα να παλευει να ισορροπησει σε αυτο...
παντως αδελφοι μου(αναφερομαι στους 2 τελευταους σχολιαστες) εφαμαρτο ειναι και αν δεν θεωρεις τον εαυτο σας αξιο καθε αμαρτιας ανα πασα στιγμη...
Κ.
αγαπητέ ανώνυμε Κ. από που συμπαιρένεις ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου "άξιο" για κάθε αμαρτία και κάθε στιγμή;
Δεν νομίζω να συνάδει από το σχόλιο που έγραψα.
Φυσικά και είμαστε "άξιοι" για το οτιδήποτε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει βασανιστικά να εξουθενώνουμε τον εαυτό μας.
Ο Χριστός είναι ελευθερία και ελεύθερα θέλει να ζούμε.
πολυ καλο ....ωραιο ...για προβληματισμο!!!
Δημοσίευση σχολίου