Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η μυροφόρος και ισαπόστολος

Λένε μερικοί από άγνοια ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια αμαρτωλή γυναίκα, η οποία μετενόησε και ακολούθησε πιστά το Χριστό. Άλλοι δε, μεταξύ των οποίων πρώτος ο διεστραμμένος και αντίχριστος Καζαντζάκης, λένε κακόβουλα ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια άσωτη  γυναίκα.

Όμως η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή κατήγετο από τα Μάγδαλα της Γαλιλαίας και ήταν μια πολυβασανισμένη γυναίκα. Είχε επτά δαιμόνια από τα οποία, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, την ελευθέρωσε ο Χριστός. Από τότε ακολούθησε και υπηρέτησε με αφοσίωση το Χριστό μέχρι το Πάθος και το Σταυρό. Έγινε δε μυροφόρος και  ευαγγελίστρια και πρώτη αυτή, μεταξύ των άλλων μυροφόρων, έμαθε για την Ανάσταση του Κυρίου μαζί με την άλλη Μαρία, δηλαδή την Υπεραγία Θεοτόκο, όταν μετά το Σάββατο ξημερώματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος  είδε τον άγγελο, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μετά φεύγοντας από τον τάφο συνάντησαν τον Αναστημένο Χριστό, ο οποίος τους είπε: «Χαίρετε». Ακόμη μια άλλη φορά  όταν πήγε το πρωί στο μνήμα, είδε καθισμένους δύο αγγέλους λευκοφορεμένους και πάλι είδε το Χριστό, τον οποίο νόμισε ότι είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πού είχε  βάλει το σώμα του Χριστού. Όταν όμως ο Χριστός της μίλησε με το όνομά της, τότε Τον ανεγνώρισε και θέλησε  να ασπαστεί τα πόδια Του αλλά ο Κύριος την εμπόδισε λέγοντας: «Μη μου άπτου», καθώς αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Μετά την Πεντηκοστή πήγε στην Έφεσο, όπου βρήκε τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και αφού εργάστηκε με ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού εκοιμήθη οσίως και ενταφιάστηκε στην πόρτα του σπηλαίου μέσα στο οποίο εκοιμήθησαν οι Επτά Παιδές οι εν Εφέσω. Το 890 μ.Χ  επί Λέοντος του Σοφού μετεφέρθη το άγιο λείψανο Της στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Λαζάρου. Σήμερα φυλάσσονται σαν ανεκτίμητοι θησαυροί στη Μονή Σίμωνος Πέτρας και στην Μονή Εσφιγμένου τα δυό θαυματουργά και ευωδιάζοντα χέρια της.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας επάξια τιμά τη μνήμη Της στις 22 Ιουλίου ως Αγίας, Μυροφόρου και Ισαποστόλου. 

Του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου