ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: 18,18-27

                   ΕΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΡΩΤΗΜΑ

          Εν ολίγοις

  Σε κάποιες προηγούμενες Κυριακές ακούσαμε να γίνεται λόγος περί πλούτου, ενός πλούτου που εκδηλώνεται ως ματαιότητα, αφροσύνη και σκληροκαρδία. Ο πλούτος αποτελεί έναν πειρασμό στην περίπτωση που απολυτοποιηθεί. Είναι ένας μεγάλος πειρασμός, ένα παγκόσμιο σύγχρονη είδωλο, το οποίο δεν απέφυγε ούτε Χριστός στην έρημο της δοκιμασίας Του.

Στην σημερινή ευαγγελική διήγηση ο πλούτος συνοδεύει την αυτοπεποίθηση και την αυταρέσκεια για ανύπαρκτες ηθικές πράξεις. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αφηγείται σήμερα ένα περιστατικό από τη δημόσια δράση του Κυρίου, το οποίο αναφέρουν και οι άλλοι δύο συνοπτικοί ευαγγελιστές λόγω της σπουδαιότητας του. Πρόκειται για ένα συμβάν μ’ έναν ανώνυμο πλούσιο Ιουδαίο άρχοντα, τον οποίο ο Ματθαίος χαρακτηρίζει ως «νεανίσκο», ο δε Λουκάς «άρχοντα». Η παρουσία του, το ερώτημά του και η διδασκαλία του Κυρίου και ο διάλογος που ακολούθησε προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στους μαθητές του Κυρίου. Και μόνο η εμφάνιση του νεαρού πλούσιου άρχοντα προκαλούσα τα βλέμματα των συνομιλητών του. Ο Ιησούς όταν κοίταξε τον ευσεβή αυτό νέο με το λυπημένο ύφος, αισθάνθηκε συμπάθεια για  τον ανώνυμο αυτό άρχοντα. Αλλά η συμπάθεια προς αυτό τον πλούσιο νέο προέρχεται από το σπάνιο και ενδιαφέρον ερώτημα που απεύθυνε προς τον Κύριο: « διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας  ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» .

  Ένα σπάνιο ερώτημα τότε,  ενδιαφέρον και σήμερα βέβαια. Και λέμε σπάνιο λόγω της ηλικίας του  νεαρού συνομιλητή του Χριστού. Νέος ήταν, πολλά χρήματα είχε  και περιθώρια για μια ζωή ελεύθερη για ποικίλες απολαύσεις. Πλούσιος, νέος, επιφανής, δηλ. είχε όλα τα εφόδια για να χαρεί όλες τις εφήμερες χαρές της ζωής

 Κι όμως ο ευγενής αυτός Ιουδαίος πλούσιος φαίνεται αρκετά προβληματισμένος για την πορεία της ζωής του. Τον βλέπουμε να παραμερίζει όλα τα γήινα και έλκεται από υψηλούς στόχους και πνευματικές ανησυχίες. Αναζητούσε την «αιώνια ζωή». Πρόκειται για  μια περίπτωση που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Έχουμε ένα φαινόμενο όχι και τόσο συνηθισμένο, ένας  νέος να περιπατεί «εν οδοίς καρδίας άμωμος, και μη εν οράσει οφθαλμών». Είναι λοιπόν δυνατόν να αγαπήσει ο Χριστός ένα τέτοιο και να μην τον συμπαθήσει;

 Η περιπτώσει του πλούσιου αυτού νέου αποτελεί έναν έλεγχο για τους περισσοτέρους από εμάς για το πνευματικό ενδιαφέρον του ιουδαίου άρχοντα. Η σημερινή νεολαία μας, αλήθεια, τί αναζητήσεις, ενδιαφέροντα και οραματισμούς έχει; Μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτές του σημερινού πλούσιου νεανίσκου;

 Οπωσδήποτε μέσα στις τάξεις των νέων μας δεν λείπουν από τις καρδιές των  ο πόθος και η αναζήτηση του Θεού, της αλήθειας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και η γνησιότητα για μια χριστιανική ζωή και τελειότητα. Τα σύγχρονα ρεύματα του υλισμού, του αθεϊσμού και της ξέφρενης ζωής δεν κατάφεραν να εξοντώσουν το θρησκευτικό συναίσθημα και την πίστη στην καρδιά τους.

Όμως σπάνια ανεβαίνει στο νου των νέων  αυτό το περισπούδαστο ερώτημα: «τί ποιήσας αιώνιον ζωήν κληρονομήσω;»

 Για πολλά άλλα μπορεί να ενδιαφέρονται και να τυρβάζουν οι νέοι μας, που έχουν σχέση με το μέλλον τους, τις σπουδές τους, την κοινωνική τους καταξίωση, για τις πολιτικές εξελίξεις κ ο. κ. Για το θέμα της πνευματικής τους καταξιώσεις όμως και ψυχικής σωτηρίας δείχνουν ραθυμία και αδιαφορία.

  Ο Χριστός  δεν «επιπλήττει» μόνον τους νέους για τους πολλούς περισπασμούς, αλλά απευθύνει την αφυπνιστική επίπληξη και προς όλους μας. «ενός δε έστι χρεία». Το ένα και το σπουδαιότερο το αφήνουμε τελευταίο. Όταν θα έχουμε εκπληρώσει τις εγκόσμιες υποχρεώσεις μας και βρισκόμαστε προς την έξοδο της παρούσης ζωής, τότε θα μας απασχολήσει, η υπόθεση της αιώνιας ζωής, αν βέβαια προλάβουμε, διότι  «οψέ ή μεσονύκτιον ή αλεκτοροφωνίας ή πρωίας» (Μρκ. 13,15).

Το ν’ ασχολείται κανείς σοβαρά με το αιώνιο μέλλον του δεν είναι επιβλαβές υπόθεση. Δεν είναι κάτι που θα μας κάνει μελαγχολικούς ή απαισιόδοξους, αλλά αποτελεί πρόκληση και πρόσκληση για αναστάσιμη ομολογία πίστεως. Μετά η αιώνια ζωή, για την οποία έδειξε ενδιαφέρον ο νεαρός άρχοντας του σημερινού ευαγγελίου, ο Χριστός την αποδέσμευσε από την έννοια του χρόνου. «Αύτη έστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν».

Η «αιώνιος  ζωή» την οποία πολλές φορές επιζητούμε με διανοητικό τρόπο, δεν εξασφαλίζεται με την τήρηση κάποιων εντολών. Δεν αποτελεί ατομικό κατόρθωμα και δεν συνιστά προνόμιο των πλουσίων και των δυνατών. Δεν είναι επίτευγμα των «τελείων» και των «ευσεβών», αλλά εμπειρία χάριτος των ταπεινών. Χαρακτηρίζει την επίγνωση του Θεού η οποία εκφράζεται ως υπακοή πίστεως, ελπίδας και ανυπόκριτης ανιδιοτελούς αγάπης.

Η αιώνιος ζωή αποτελεί δύναμη Θεού μέσα στη δική μας αδυναμία, το θεϊκό πλούτο  μέσα στη δική μας φτώχεια, τη γνήσια ελευθερία των τέκνων του Θεού που πρόκειται να κληρονομήσουν τη σωτηρία και την αιώνια ζωή.

Αν έτσι ζούμε, τότε το πιο εντυπωσιακό και ενδιαφέρον ερώτημα μας περί της αιωνίου ζωής  θα βρει τη σωστή του απάντηση.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.