ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Την παρελθούσα Δευτέρα, 23-11-2015, στην αίθουσα των ομιλιών του πνευματικού μας κέντρου μίλησε ο πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας, εφημέριος του Ιερού Ναού, με το ενδιαφέρον θέμα: «Η ψυχοφθόρος νόσος της στενοχώριας και η αντιμετώπισή της».

Βασικά σημεία της σχετικής ομιλίας έτσι επιγραμματικά είναι τα εξής;

Στην αρχή αναφέρθησαν γνώμες και απόψεις ειδικών γιατρών οι οποίοι έχουν κοινές διαπιστώσεις επί του εν λόγω θέματος. Η στενοχώρια και η κατάθλιψη  διαβρώνουν τον εσωτερικό χώρο του ανθρώπου και ασκούν αρνητική και επικίνδυνη επίδραση στον ψυχισμό ειδικά του σύγχρονου ανθρώπου.

Στη συνέχεια αφού έγινε μια ετυμολογική ανάλυση των όρων αυτών, αναφέρθηκε στα αίτια που προκαλούν αυτή την αρρωστημένη κατάσταση.

Κατά την ορθόδοξη άποψη κύρια αιτία του φαινομένου  της στερήσεως και της χαράς στη ζωή είναι βασικά η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία και γενικά ο υλιστικός τρόπος ζωής, οι κάθε είδους παρεκτροπές, ο άκρατος ευδαιμονισμός, η ανία, η άνεση, η εξωστρέφεια, η ακηδία.

Η θεραπεία του κακού προβάλλεται από την Εκκλησία, η οποία δεν αρκείται μόνο στη διάγνωση και περιγραφή, αλλά προχωρεί και στη θεραπεία του.

Το κύριο γιατρικό είναι η επανασύνδεση του αποστατημένου ανθρώπου από τον Θεό που αποτελεί την πηγή της ζωής, της καθαρότητας και της πνευματικής ομορφιάς. Με τη μετάνοια και ο μυστήριο της ι. εξομολογήσεως οι κουραστικές ενοχές και θλίψεις λόγω των παραπτωμάτων μας εξαγορεύονται, συγχωρούνται κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την απειλή των ψυχοφθόρων αυτών καταστάσεων.

Οι άνθρωποι στενοχωρούνται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί έχουν ανεμική πίστη.
Στην θεραπεία αυτών των αρρωστημένων καταστάσεων σημαντικό ρόλο παίζει και η ορθόδοξη άσκηση, η οποία είναι μια πανοπλία που αποκρούει τα πυρωμένα βέλη της στενοχώριας και της κατάθλιψης. Η αποφυγή της ασκητικής αγωγής μας έκανε νωχελικούς. Η ευμάρεια, η ευκολία, η καλοπέραση δεν βοηθούν, αλλά κάνουν τον άνθρωπο, ιδιαίτερα τους νέους, δειλούς, φοβισμένους, αδύναμους και έτσι παρασύρονται εύκολα στον άλυπο και άκοπο βίο.

Η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται στη φυγή, στον ενδοτισμό, στον συμβιβασμό και την επιπόλαια αλλαγή. Χρειάζεται προσευχή, προσοχή, τιμιότητα, αυτογνωσία και αυτοκριτική.

Ας μάθουμε επιτέλους, ότι τα πάθη μας είναι η κύρια αιτία του προσωπικού μας προβλήματος και όχι η «παλιοκοινωνία» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Χρειάζεται πρώτα αλλαγή του εαυτού μας. Αυτή είναι η πιο ριζοσπαστική λύση. Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας γινόμαστε επιεικείς και ανεκτικοί προς τους άλλους. Τότε στενοχωριόμαστε λιγότερο και δεν φθάνουμε ποτέ στην κατάθλιψη, γιατί έχουμε γνωρίσει την ταπείνωση του Χριστού.
Ο ταπεινός άνθρωπος δεν νοιώθει μειονεκτικά, δεν φοβάται, δεν στενοχωριέται, δεν απαιτεί και δεν θλίβεται. Είναι ελεύθερος, ειρηνικός,  ζει από τώρα την παραδείσια ζωή και χαίρεται την χαρά του Θεού.

π. γερ. σταν.