ΤΑ ΔΥΟ ΔΑΚΡΥΑ

          Από τη γη δύο δάκρυα-ρευστά μαργαριτάρια…

          Ανέβηκαν κι εστάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.

          Και είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:

          «Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο».

          Και ο Πλάστης αποκρίθηκε: «Ούτε στιγμή με χάνης!

          Σύρε να γίνεις βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνης».

          Και είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:

          «Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιον ξένο πόνο».

          Και Πλάστης αποκρίθηκε: «Εσύ, μαζί  μου μείνε!

          Της ευσπλαχνίας δάκρυα, δικά σου δάκρυα είναι»!

          Ιωάννης Πολέμης